Phrenelith - Ashen Womb
Οι παλιομοδίτες αντεπιτίθενται!
Η ριφφοδεψία είναι μια ξεχασμένη τέχνη, που ευτυχώς όμως σε μια συνοικία της Κοπεγχάγης κάποιοι την κρατούν ακόμα ζωντανή. Ο τρίτος δίσκος των Phrenelith ακολουθεί παρόμοια φιλοσοφία με τους προκατόχους του, δηλαδή καταιγιστικές Death Metal κιθάρες, παχύ μπάσο και το πνεύμα της παλιάς σχολής να ηχεί ζωντανό. Με μέλη που συμμετέχουν και σε άλλες "επιφανείς" extreme metal μπάντες (Hyperdontia, Undergang), το συγκρότημα απέκτησε γρήγορα φήμη στη death metal underground σκηνή. Επιστρέφουν με τον τρίτο δίσκο τους, και είναι καλύτεροι από ποτέ. Το A Husk Wrung Dry έχει το riff της χρονιάς, δεν θα κάνω elaborate any further. Ο νικητής βρέθηκε και η καταμέτρηση μπορεί να σταματήσει. Ένα riff που κάνει τους Dismember να παραμιλάνε και να ψάχνουν τα αρχεία τους πως τους ξέφυγε και δεν έγραψαν κάτι τέτοιο στα 90s. Λυπάμαι πάρα πολύ που το παχύ χαλί που αγκάλιαζε το βασικό riff εκεί λίγο μετά το πρώτο λεπτό δεν επανήλθε. Σίγουρα το highlight του δίσκου. Με το που μπαίνει το Astral Larvae και ακούγεται το πρώτο riff είναι σαν να με χτυπάει ένας γνώριμος άνεμος. Οι λάτρεις των Dead Congregation θα βρουν εδώ την απόλυτη ζεστασιά και θαλπωρή. Μπορούν να αφεθούν άφοβα σε μια σφιχτή αγκαλιά από mid tempo death/doom goodness με τα διάσπαρτα ξεσπάσματα ταχύτητας και blastbeats... και κυρίως αυτον το γ@μημένο ήχο της κιθάρας. Τα φωνητικά είναι πάρα πολύ βαθιά, σχεδόν τερατώδη. Υπάρχουν σημεία που θυμίζουν τον βατραχάνθρωπο (όχι ΟΥΚά) των Demilich και άλλα τους επίσης αγαπημένους Gorement. Ομοίως και στις κιθάρες το βλέμμα είναι στραμμένο προς Σκανδιναβία μεριά, ακροβατώντας ανάμεσα σε Swedeath και τη βρωμιά της Φινλανδικής σκηνής. Φυσικά και οι επιρροές από τα Αμερικάνικα OSDM δίνουν επίσης το παρόν. Γενικότερα στον δίσκο βρίσκουμε και πάρα πολλά, και πολύ ποιοτικά leads ανάμεσα στο beatdown της ρυθμικής κιθάρας. Λειτουργούν σαν flavor enhancers. Αν ήταν ασιατική θα ήταν το msg, αν ήταν μεσογειακή θα ήταν η ρίγανη, αν ήταν βρετανική θα ήταν το ινδικό εστιατόριο από δίπλα. Δυστυχώς το Lithopaedion δεν είναι διπλή αναφορά σε δύο εγχώρια σκάνδαλα, δηλαδή μπάζωμα με πέτρες και Βατοπέδι. Είναι όμως κομματάρα σε κάθε περίπτωση. Το Nebulae αφήνεται να χαθεί στην ηρεμία η οποία υφαίνει το εναρκτήριο του πιο ατμοσφαιρικού και Congregationίζοντος κομματιού στο δίσκο. Το Stagnated Blood έχει ένα πολύ πλούσιο ηχητικό χαλί πίσω από τη βασική σύνθεση αντίστοιχο με το Hung. Το Chrysopoeia από την άλλη είναι ένα μάθημα για το πως πρέπει να παίζεται το μοντέρνο Death/Doom. Μιλώντας για Death/Doom λοιπόν. Αυτό το είδος και 10λεπτο ( και ομότιτλο) τραγούδι για κλείσιμο δίσκου... a tale as old as time itself θα έλεγε κανείς. Αν κάποιος ΑΓΙΟΣ άνθρωπος τους φέρει ποτέ Ελλάδα και παίξουν το σημείο μετά το 6ο λεπτό, το ΕΚΑΒ θα χρειαστεί να ναυλώσει διψήφιο αριθμό φορίων έξω από τον συναυλιακό χώρο. Δεν ξέρω αν θα είναι ο Death Metal δίσκος της χρονιάς, αλλά σίγουρα θα είναι κοντά.
Decline of the I - Wilhelm
Δεν θα κρύψω πως στην αρχή, όταν είδα στο feed του Spotify αυτόn το δίσκο, άργησα πολύ να καταλάβω πως πρόκειται για NEO Decline of the I. Θεώρησα πως πρόκειται για κάποιο re-upload remaster του προηγούμενου δισκου τους. Άνθρωπος είμαι ρε παιδιά, είδα εξώφυλλο με χέρια στη μούρη ενός αγάλματος, πολύ θέλει να μπερδευτείς; Πατώντας λοιπόν το play δεν άργησα να καταλάβω το λάθος μου. Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, ακούγοντας το εκπληκτικό L' Alliance Des Rats οι διαφορες ανάμεσα στο Wilhelm και οτιδήποτε είχαν κυκλοφορήσει πρότινος οι Γάλλοι post-back metallers είναι πολύ ξεκάθαρες. Αρχικά ο ήχος. Τα άλματα που έχουν γίνει εδώ όσον αφορά το production value ειναι επί κοντώ . Η διαφορά έγινε πολύ εμφανής, γιατί ενώ και στο Johannes οι συνθέσεις ήταν εξίσου φιλόδοξες, εδώ αναδεικνύονται σε πολλαπλάσιο βαθμό. Επίσης, φαίνεται με κάθε επόμενη κυκλοφορία να αυξάνονται και οι death metal πινελιές. Διάσπαρτα στον δίσκο θα βρούμε αρκετά ψαλμωδικά φωνητικά, όχι όμως με την "ορθόδοξη" προσέγγιση πχ των Batushka. Μοιάζουν αρκετά πιο "καθολικά" και grandiose, πράγμα που εξηγείται και από το γεγονός πως αφού πλέον άφησαν πίσω τους τα βήματα των πειραμάτων του Laborit με τα οποία καταπιάστηκαν στα πρώτα τρία άλμπουμ, βασική θεματική στους δύο τελευταίους δίσκους, έχουν τα έργα του Δανού φιλοσόφου και θεωρητικού του υπαρξισμού Søren Kierkegaard. Το Entwined Conundrum έχει μέσα συμφωνικά στοιχεία, ηλεκτρονικής, trip hop και ότι άλλο θες. Τοδεύτερο μισό βέβαια είναι ένα κολασμένο ντελίριο. Το intro του Diapsalmata θα μπορούσε άνετα να είναι μέσα στο Halmstad των Shining (των Σουηδών με τα αίματα, όχι των Νορβηγών με τα πουκάμισα που είναι σαν γιαχωβάδες της ΟΝΝΕΔ). Και η συνέχεια του είναι αρκετά μελαγχολική, όμως εντάξει οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί. Οι Decline of the I δεν μου κάνουν για "depresso with my espresso 15χρονα του tumblr". Αδιανόητο επίσης το φωνητικό performance μετά το 6ο λεπτό. Τα πιο βαθιά φωνητικά που έχω ακούσει στη δισκογραφία τους. Το Èros N είναι σίγουρα το πιο black metal κομμάτι του δίσκου. Έχει πολλά στοιχεία στις κιθάρες και στις φωνητικές γραμμές από τη μοντέρνα meloblack σκηνή, namely την μπάντα που επηρέασε ολόκληρο το μοντέρνο meloblack. Αυτούς τους Πολωνούς με τα τέσσερα γράμματα μωρέ που ο καθένας τους προφέρει και διαφορετικά. Η παραγωγή όμως και η διακριτική προσθήκη των συμφωνιών στο background του δίνει έναν πολύ μεγαλύτερο όγκο. Μου αρέσει επίσης πολύ η προσθήκη των απόκοσμων howls. Το κλείσιμο με το 13λεπτο The Renouncer αποτελεί και τη πιο μεγαλειώδη σύνθεση της μπάντας ως τώρα. Ένα πανδαιμόνιο συμφωνίας, χορωδιακών φωνητικών και ακρότητας. Κυλάει σαν νερό απο χείμαρρο, και εναλλάσσεται αρκούντως από αργά, mid tempo και χαώδη σημεία. Συνολικά είναι σίγουρα ο πιο σοβαρός δίσκος τους, και μακράν ο αγαπημένος μου.
Obscureviolence - Refuting The Flesh (EP)
14 Φλεβάρη, την ημέρα των ερωτευμένων κυκλοφορεί η πρώτη δισκογραφική δουλειά μιας τριάδας από την Πούτινλαντ που κάθε άλλο παρά αγγελάκια της αγάπης μοιάζουν. Αυτό το EP έξι κομματιών κυκλοφόρησε μέσω της Transcending Obscurity Records και αποδεικνύει ότι η Ρωσία μπορεί να παράξει κάτι πιο βίαιο ακόμα και από την εξωτερική της πολιτική. Δεν θέλω να γίνομαι γραφικός, αλλά σε μια εποχή που έχουν αναχθεί μπάντες όπως οι Slaughter To Prevail ως το άκρον άωτον του σλαβικού brutality, μπάντες σαν αυτήν μοιάζουν με όαση στη μέση του Arrakis. Οι Obscureviolence λοιπόν παίζουν ένα κράμα από grind, black και death metal τόσο σκληροτράχηλο που κάνει το μισό και βάλε είδος να μοιάζει με indie folk. Το πρώτο πράγμα που μου κινησε το ενδιαφέρον ήταν το λογότυπο που λιώνει σαν από πίνακα του Νταλί, και το φρικιαστικό ολοκόκκινο εξώφυλλο με τα φλεγόμενα μάτια και τις κολασμένες σκηνές. Μπορώ να πω, εκ του αποτελέσματος πως αντιπροσωπεύει τον ήχο στο έπακρο. Ο (μίνι) δίσκος ανοίγει με το Exodus, ένα ίντρο βγαλμένο από τα μπουντρούμια μπαντών όπως οι Blut Aus Nord και Axis Of Perdition. Στο πρώτο κομμάτι είναι καθαρά ambience και horror movie φρίκη, με το δεύτερο να είναι ένας συρφετός από riffάρες, οι οποίες οδηγούν (δυσ)αρμονικά στο ομότιτλο. Η "violence" μεριά των Obscureviolence δεν άργησε να βγει στην επιφάνεια, και αισίως να πρωταγωνιστήσει σε όλη τη διάρκεια του EP. Το Source of Life είναι το κομμάτι με τα περισσότερα Doom στοιχεία. Στο Pulse Of Subconscious Cruelty βρίσκουμε την μπάντα να έχει το βλέμμα αρκετά στραμμένο σε πιο old school death metal ήχο και τα Spiritual Agony και The Absurdity Of Existence είναι τα κομμάτια που θα ήθελαν να έχουν γράψει οι Belphegor τα τελευταία 15 χρόνια. Η παραγωγή είναι ωμή, όμως όλα ακούγονται όπως πρέπει. Ο ήχος είναι μπουκωμένος σαν τις αρτηρίες του Brendan Fraser στο The Whale του Aronofsky, όμως σε αυτό περισσότερο το ψέγω το όγκο της πληροφορίας και όχι την παραγωγή, με ένα μπάσο επιβλητικό και αντίστοιχου πάχους. Ομοίως τα φωνητικά αποδίδονται με τόση μανία, όση και του προαναφερθέντος με τη θέωση στις ταινίες του.Το Refuting The Flesh συνολικά ενα πάρα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο. H μικρή διάρκεια του EP λειτουργεί σχεδόν θετικά. Είναι πολύ πιθανό κάτι τόσο ασταμάτητα αδυσώπητο για 40-50 λεπτά η ιδιοσυγκρασία μου να το απέρριπτε. Ένα 20λεπτο σφηνάκι βίας.
Honorable mentions :
Havukruunu - Tavastland
Νέο Havukruunu! Δυστυχώς για αυτό, βγήκε μόλις την τελευταία μέρα του μήνα. Μέρα αφιερωμένη σε 57 ψυχές που δολοφονήθηκαν από το κράτος και η μνήμη τους προσβλήθηκε από το μιντιακό σύστημα με κάθε τρόπο in the book. Κατάφερα να ακούσω αυτόν τον δίσκο στην εκπνοή λοιπόν και από την πρώτη επαφή είναι ήδη εκπληκτικό. Ευτυχώς όμως θα υπάρξει πολύς καιρός μπροστά μας για προσκύνημα. Είναι κάπως λιγότερο Bathory worship από τα προηγούμενα τους, και πιο κοντά σε αυτό που παίζουν οι Moonsorrow, με το folk στοιχείο πιο prominent από ποτέ. Ακόμα και έτσι όμως, παραμένουν από τις ελάχιστες μπάντες που καταφέρνουν να παίζουν επικό black που δεν χάνει ούτε στο ελάχιστο από την επιθετικότητα του. Με την πρόχειρη ακρόαση που του έκανα είμαι έτοιμος να παραγγείλω ένα σπαθί Ulfberht και να βγω στα δάση με τους LARPers. Φέρτε τους Ελλάδα χθες!
Kaosect - The Fathomless Void Of Death
Για παρόμοιους λόγους, το άλμπουμ βγήκε λίγο πριν την αλλαγή του μήνα και δεν πρόλαβα να του δώσω τον χρόνο που του αξίζει. Νεοσύστατη μπάντα από Θεσσαλονίκη, με μέλη από Καταχνιά, Dishönor κ.α. Αυτή τη φορά, αν και σημαιοφόροι της DIY σκηνής της βορείου Ελλάδος, δεν μαζεύτηκαν για να παίξουν κάποιο υποπαράγωγο του punk/crust. Οι Kaosekt στο The Fathomless Void Of Death παίζουν black metal κατηγορίας revival του δεύτερου κύματος. Σαν ένα κράμα από πρώιμους Watain και Whoredom Rife. Χορταστικά riffs και μπλαστίδια ολούθε. Σίγουρα με τον καιρό και με τον χρόνο που θα του δώσω, θα μου αρέσει και πολύ περισσότερο. Έως τότε, το Odious Art of Nothingness ενδύκνειται για punkοτσάμικα μετά το δεύτερο μισό και είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια για φέτος.
