Αν φίλες και φίλοι συναγωνιστές του σιδήρου κάτι είναι δυσκολότερο από την σωτηρία του χατζή, είναι η σωτηρία του σχεδόν σωσμένου. Ορίστε λοιπόν 3 ΑΚΟΜΑ σπαρταριστοί φετινοί δίσκοι για να δώσεις στον μπαρμπα-deathmetalά και να του κρύψεις το Seven Churches και το Altars Of Madness άμα αρχίσει πάλι τη γκρίνια και την παρελθοντολαγνεία.
Blood Incantation - Absolute Elsewhere
Οι παρακάτω γραμμές γράφονται κατά τη διάρκεια της ακρόασης υπ'αριθμόν 50 με το σαγόνι μου ακόμα να βρίσκεται στο πάτωμα. Το Absolute Elsewhere των Blood Incantation είναι ένας δίσκος που υπερβαίνει τα όρια της death metal μουσικής, προσφέροντας μια εμπειρία που μοιάζει περισσότερο με κοσμικό ταξίδι παρά με απλή ακρόαση. Το άλμπουμ αποτελεί μία από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της μπάντας καθώς ο προηγούμενος δίσκος παρέκκλινε από το Death Metal για να αναζητήσουν μονοπάτια darkwave και ηλεκτρονικής μουσικής. Μπορεί το Absolute Elsewhere να είναι επιστροφή στο Death Metal μετά το Timewave Zero, ξεχωρίζει όμως για την τολμηρή του διάθεση να εξερευνήσει τα όρια του ήχου. Είναι ένας διαστημικός εφιάλτης, μια εμπειρία που σε πετάει από την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής μέχρι τα αστέρια, αφήνοντάς σε να αιωρείσαι κάπου ανάμεσα. Ηχητικά, οι Blood Incantation πιάνουν το death metal από τα θεμέλιά του και το επαναπροσδιορίζουν, προσθέτοντας progressive, ψυχεδελικά, ambient και ακόμα και ηλεκτρονικά στοιχεία. Αλλά worry not my brethren, η βαρβαρότητα είναι ακόμα εδώ, και είναι πιο cut-throat από ποτέ. Οι Blood Incantation έχουν υιοθετήσει μια σχεδόν κινηματογραφική προσέγγιση στη σύνθεση, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ του σκληρού, επιθετικού death metal και της αιθέριας ατμόσφαιρας που κορυφώνεται στη συνεργασία τους με τους Tangerine Dream στο The Stargate (Tablet II). Ο δίσκος περιέχει μέσα riffs και κιθαριστικές τεχνικές που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε σε Death Metal δίσκο. Από αδυσώπητα riffs, σε κάθε λογής μελωδίες, ακόμα και oriental περάσματα. Τα τύμπανα του Isaac Faulk είναι τεχνικά και αμείλικτα, με ρυθμούς που διαρκώς αλλάζουν και προσθέτουν μια δυναμική που δεν αφήνει στιγμή για εφησυχασμό. Στο The Message Tablet II έχουμε ένα κομμάτι βγαλμένο από το Dark Side Of The Moon των Pink Floyd. Το III ξεκινά με σχεδόν power/thrash metal αισθητική και συνεχίζει με περάσματα από όλα τα ακραία φάσματα μέχρι το κλείσιμο που είναι καθαρτική βουτιά στην κοσμική θάλασσα. Με σιγουριά το θεωρώ ότι καλύτερο έχουν γράψει ως τώρα. Συνοψίζοντας, το Absolute Elsewhere είναι ένα αριστούργημα που πρέπει να βιώσει κανείς. Είναι η απόλυτη έκφραση μιας μπάντας που δεν φοβάται να καινοτομήσει και να εξερευνήσει απάτητά μονοπάτια του Death Metal. Ένα κομψοτέχνημα που αποδεικνύει ότι η τέχνη, όσο φαινομενικά βίαιη και αν είναι, έχει τη δύναμη να μας ταξιδεύει πέρα από τα σύνορα του γνωστού. Είναι ένας στοχασμός για το μακρινό, το άπειρο, το ακατανόητο.
Ulcerate - Cutting The Throat Of God
Επιτρέψτε μου ένα αυτοαναφορικό self-jerk-frenzy quoteάροντας τον παρελθοντικό εαυτό μου.
"3 πράγματα είναι σίγουρα σε τούτο τον κόσμο.
1. Ο θάνατος
2. Οι φόροι
3. Χρονιά που οι Ulcerate βγάζουν δίσκο, ψάξτε να βρείτε τον δεύτερο."
Η αλήθεια είναι πως φέτος ο ανταγωνισμός είναι πάρα πολύ σκληρός (εξού και η ύπαρξη άρθρων σαν αυτό), και ίσως να μην δώσουμε τον θρόνο χωρίς να δοθεί σκληρή μάχη. Ένα όμως είναι σίγουρο. Το Cutting The Throat Of God είναι ακόμα ένα μεγαλειώδες album από την σταθερότερη ενεργή μπάντα στο Death Metal. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από τις χαοτικές κιθάρες που συνδυάζουν dissonant riffs με απότομες αλλαγές ρυθμού, ιδιαίτερη τεχνική και ατμοσφαιρική προσέγγιση δημιουργώντας μια αίσθηση συνεχούς έντασης. Τα ντραμς είναι τόσο χαοτικά και μανιασμένα που αν προσπαθήσεις να μετρήσεις ρυθμό, μάλλον θα καταλήξεις σε ψυχολόγο. Όσοι τους έχουν δει ζωντανά ξέρουν πως ο Jamie Saint Merat παραδίδει ένα αποχαυνωτικό clinic. Μπορεί όλα τα τεχνικά να ακούγονται σφιχτοδεμένα και προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, όμως ο δίσκος παραμένει πέρα για πέρα φυσικός. Η παραγωγή είναι καθαρή μα τραχιά, δίνοντάς του μια ωμή και απόμακρη αίσθηση που ταιριάζει με τη θεματολογία του. Η θεματολογία περιστρέφεται γύρω από τον μηδενισμό, την απόρριψη της θρησκείας, την οργή και την υπαρξιακή αποσύνθεση. Τα ίδια συναισθηματικά στάδια δηλαδή που βιώνεις όταν ψάχνεις πάρκινγκ στην Πατησίων Παρασκευή πρωί. Η φωνή του Paul Kelland είναι βαθιά, απόκοσμη, σχεδόν απάνθρωπη, και λειτουργεί ως ένα ακόμη "όργανο" που ενισχύει τη συνολική καταστροφολογική ατμόσφαιρα. Δεν βρίσκω το νόημα να αναφέρομαι σε τραγούδια όταν μιλάω για αυτήν την μπάντα. Λες και υπάρχει περίπτωση να βάλω δίσκο τους και να μην τον ακούσω από την αρχή ως το τέλος. Μπορώ μονάχα να ξεχωρίσω στιγμές. Ας πούμε, το κλείσιμο του Further Opening The Wound είναι απλά ένας θρίαμβος. Γενικότερα οι Ulcerate επιλέγουν τα τελευταία χρόνια να κλείνουν με bombastic τρόπο τα κομμάτια τους, να δίνουν payoff σε κάθε χτίσιμο. Ομοίως ξεχώρισα και τα αντίστοιχα στα To See Death Just Once με το εκπληκτικό outro riff και στο ομότιτλο που κλείνει καθαρτικά και τον δίσκο. Το Cutting The Throat Of God είναι ένας δίσκος που ενσαρκώνει το πνεύμα του underground death metal με έντονη συναισθηματική φόρτιση ρίχνοντας το σε μια θάλασσα μελωδικής παραφωνίας. Ένα άκουσμα για όσους αναζητούν το απόλυτα οργανωμένο χάος στη μουσική τους. Αν ο προηγούμενος τους δίσκος ήταν η καθηλωτική όψη του θανάτου, εδώ απλά κοιτάμε το void μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Job For a Cowboy - Moon Healer
Το Moon Healer σηματοδοτεί την πολυαναμενόμενη επιστροφή των Job For A Cowboy, δέκα χρόνια μετά το εξαιρετικό Sun Eater. Συνεχίζει την πιο progressive κατεύθυνση που ξεκίνησε στο προαναφερθέν, όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πιο «συμμαζεμένη» αλλά και πιο εντυπωσιακή εκδοχή. Αν κάποιος αναφερθεί στην λέξη deathcore για τους post-2014 Job For A Cowboy τότε we throwin' hands. Εδώ έχουμε έναν πέρα για πέρα progressive, τεχνικό Death Metal δίσκο. Από τις πρώτες νότες του Beyond the Chemical Doorway, γίνεται σαφές ότι η μπάντα δεν ενδιαφέρεται να απλοποιήσει τα πράγματα. Κάθε τραγούδι είναι γεμάτο με twists, ατμοσφαιρικά περάσματα, και τεχνικά ξεσπάσματα που προκαλούν ζάλη. Υπάρχουν όμως και αρκετά catchy ρεφραίν και hooks στον δίσκο, ειδικά στα The Sun Gave Me Ashes, So I Sought Out the Moon, Grinding Wheels Of Ophanim και The Agony Seeping Storm που βοηθούν στην διαδικασία της πέψης και το replayability. Οι περίπλοκες και τεχνικές μπασογραμμές του Nick Schendzielos είναι σχεδόν ποίηση, αλλά όχι η ποίηση που θα διαβάσεις σε ένα βιβλιοπωλείο. Περισσότερο μοιάζει με μια παραληρηματική ανάγνωση από τα αποφθέγματα ενός σχιζοφρενή. Οι κιθάρες των Alan Glassman και Tony Sannicandro εναλλάσσονται μεταξύ jazzy περασμάτων, grooveάτων riffs και εκπληκτικών μελωδιών, ενώ ο Navene Koperweis των Entheos, που ανέλαβε τα drums, μετατρέπει κάθε τραγούδι σε ένα ρυθμικό rollercoaster. Δεν είναι εύκολο να μπεις στα παπούτσια στη μπότα του John Rice, όμως το κάνει θριαμβευτικά. Και μετά έχουμε τη φωνή του Jonny Davy... Για μένα το highlight της μπάντας, μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές στον ακραίο ήχο με εντυπωσιακό εύρος και αλλαγές τεχνικών. Η θεματολογία του δίσκου θυμίζει έναν συνδυασμό H.P. Lovecraft και αστροφυσικής, με στίχους που αναφέρονται στη θλίψη, τη φθορά, και την αναζήτηση νοήματος σε έναν χαοτικό κόσμο. Ένα προξενιό που προσπαθεί να παντρέψει το εξωκοσμικό ακατανόητο με το συναισθηματικό και το επίγειο. Κλείνοντας, το Moon Healer είναι ένας δίσκος που δεν απευθύνεται σε όλους, χρειάζεται υπομονή και ανοιχτό μυαλό. Οι Job For A Cowboy διεκδικούν ξανά τη θέση τους στο πάνθεον του σύγχρονου metal με έναν δίσκο διαδρομή μέσα από καταστροφικές κοσμικές δίνες και εσωτερικές μάχες. Η μάχη δείχνει να κερδίθηκε καθώς 10 χρόνια μετά ακούγονται πιο φρέσκοι από ποτέ. Άλλωστε "Μόνο αυτό που μπορεί να αυτοκαστραφεί είναι πραγματικά ζωντανό". Αν θέλεις έναν από τους πιο ιδιαίτερους και απρόβλεπτους δίσκους στο death metal, αυτή είναι δουλειά για το γκάβισκον έναν καουμπόη.
