Morra
Το εναρκτήριο λάκτισμα στην Ξάνθη έγινε από τους Αλεξανδρουπολήτες Morra. Οι Morra είναι μια νεοσύστατη μπάντα, που κινείται στον χώρο του extreme metal επί το πλείστον. Λίγο death λίγο groove και άγιος ο Θεός (;!) είναι η φάση τους. Έχω αναφέρει πολλές φορές, πως στα μικρά live ο ρόλος του support είναι πολύ λεπτός και είναι εύκολο να χαθεί η μπάλα. Η μπάντα που ανοίγει θέλεις να ζεστάνει το κοινό, και για μένα ο καλύτερος τρόπος να το κάνεις αυτό είναι να παίξεις πράγματα που ήδη τους είναι οικεία. Οι Morra λοιπόν έκαναν ακριβώς αυτό, και το έκαναν άψογα. Το setlist έκανε περάσματα για τους fans του death metal με Pursuit of the Vikings (Amon Amarth), το Killchain των Bolt Thrower aka το πιο γκρουβάτο riff στον πλανήτη και το Blinded By Fear (At The Gates) παιγμένο στο x1.5, γιατί απ ότι φαίνεται δεν τους ενδιέφερε να γυρίσουν σπίτι in one piece. Εύγε στον drummer και τους πήχεις από ατσάλι που έχτισε σε αυτό το δίλεπτο. Έκαναν δύο tributes στην ελληνική σκηνή παίζοντας το αγαπημένο όλων King Of A Stellar War, που ξεσήκωσε αρκετά τον κόσμο, και το underrated διαμαντάκι Images Of Our Extinction των Exhumation (της OG μπάντας του Μάριου Ηλιόπουλου των Nightrage). Στουντιακά έχουν δώσει μόλις δύο κομμάτια στο φως της δημοσιότητας (At War With Innocence και Oblivion's Massacre) και οφείλω να ομολογήσω πως στο live ακούγονται ακόμα καλύτερα. Ακούσαμε επίσης το Unholy Terror, ένα κομμάτι που δεν έχει ανέβει επίσημα ακόμα, και μου φάνηκε το πιο banger από τα τρία. Αναμένουμε τον δίσκο με μια γεμάτη παραγωγή γιατί η πρώτη ύλη αν και ωμή έχει πολύ καλό potential. Τέλος ακούσαμε και μια διασκευή Cannibal Corpse, της διασκευής τους στο No Remorse των Metallica, ω διασκευή! Μια διασκευή διασκευής για τους Κυπρίους φίλους μας. 9 κομμάτια, λογικά ένα για κάθε χορδή της κιθάρας του ρυθμικού κιθαρίστα. Πολύ καλό support, ίσως θα έχαιραν ακόμα μεγαλύτερης αποδοχής αν τα main acts δεν ήταν heavy metal αλλά πιο κοντά στο ακραίο φάσμα. Έλειπαν από την Καβάλα, αλλά σίγουρα θα τους τιμήσω όπου τους ξαναπετύχω.
White Tower
"Στο Λευκό τον Πύργο, ήταν κάτι μαλλιάδες. Παίζανε κιθάρες και μέταλλα βαριά..." Κάτι τέτοιο δεν λέει το λαϊκό άσμα;
Προερχόμενοι από τη Θεσσαλονίκη, οι White Tower είναι ένα από τα πιο γρήγορα ανελισσόμενα ονόματα της ελληνικής metal σκηνής. Από την κυκλοφορία του πρώτου τους, ομότιτλου δίσκου μέχρι και σήμερα, δεν έχουν σταματήσει τις συναυλίες και συνεχώς η πορεία είναι ανοδική. Γενικότερα δείχνουν πως είναι μια μπάντα φουλ προβαρισμένη. Έχουν ανέβει ήδη σε μεγάλες σκηνές και αυτό φαίνεται σε κάθε πτυχή των εμφανίσεων τους. Φαίνεται να πατούν γερά στο σανίδι και να έχουν μεγάλη χημεία μεταξύ τους. Στα φωνητικά ο Gago με εξέπληξε με το πόσο καλά αποδίδει, άσχετα αν δεν έβγαζα πολύ άκρη όσο rantάρει ανάμεσα στα κομμάτια της Ξάνθης. Στην Καβάλα δεν είχε τέτοια ΔΥΣΤΥΧΩΣ, φαντάζομαι κυρίως λόγω περιορισμένου χρόνου, γιατί αυτή η πόλη φάντασμα κατεβάζει ρολά στις 11. Στα δικά μας τώρα. Έχει αλλάξει πλέον την τεχνική του. Στο Terminator EP και στον πρώτο δίσκο είχε ένα πολύ ιδιαίτερο UDO-ειδές γρέζι, το οποίο πλέον έχει αφήσει πίσω του. Η φωνή του φαίνεται πολύ δουλεμένη, αν και πλέον πιο συμβατική heavy metal. Τις ψηλές νότες τις κρατάει πολύ ικανοποιητικά και είναι on point με τις ανάσες. Ότι ακριβώς θες από έναν frontman δηλαδή όσον αφορά την απόδοση. Οι κιθάρες άψογες, αν και σε κάποια σημεία και στις δύο μέρες δεν πολυάκουγα την ρυθμική. Δεν πειράζει, ο lead κιθαρίστας το πήρε επ ώμου και η εμπειρία παρέμεινε αλώβητη. Οι συναυλίες τους άνοιξαν χωρίς πολλά λόγια και εισαγωγές. Δεν χρειάζονται άλλωστε όταν ακούς τις πρώτες νότες του Total Evil. Έδωσαν κυρίως έμφαση στον τελευταίο τους δίσκο, από τον οποίο παίξανε κομμάτια όπως Malice And Lvst, το ομότιτλο Night Hunters, Warmonger, το απόλυτα συναυλιακό και sing-along Masters Of Menace. Το Tear Up The Night έχει ένα εκπληκτικό δεύτερο μισό με τις κιθάρες να χορεύουν και το Knife In The Back είναι μόνο ξύλο και διπέταλα. Ένα πράγμα που έχω να δώσω όσον αφορά τον ήχο τους είναι το πόσο ογκώδης είναι. Αυτό ήταν και ένας από τους λόγους που μου άρεσε ο καινούριος τους δίσκος, το πόσο γεμάτος ακούγεται. Αν έβγαινε λίγο νωρίτερα και προλαβαίναμε να τον ακούσουμε αρκετά σίγουρα θα είχε σοβαρό case για να μπει στην περσινή λίστα. Δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες, αλλά το Enforcer είναι φουλ... Enforcer και μοιάζει άλλο τόσο tribute στο The Enforcer των Warrant. Ότι πιο γρήγορο έχουν γράψει, και η ανταπόκριση ήταν η πρέπουσα. Ξύλο και χορός! Επίσης περιέχει την καλύτερη και μακροσκελέστερη τσιρίδα... δύο φορές. Πολύ δυνατό επίσης το Banshee, σίγουρα μέσα στα αγαπημένα μου της δισκογραφίας τους, κυρίως επειδή είναι μια λίγο διαφορετική προσέγγιση. Είναι πιο μελωδικό και αρκετά συναισθηματικό, αλλά παρ όλα αυτά είναι πολύ catchy. Και στις δύο εμφανίσεις ο Gago φάνηκε να δίνει το 100% τραγουδώντας αυτο το ρεφραίν σαν να αφήνεται σε trance. Στην Καβάλα για τους λόγους που προαναφέρθηκαν έπρεπε να πέσει τσεκούρι και κόπηκαν κάποια μεγάλα bangers. Έλειψαν κομματάρες όπως Lions Of Steel, Leather Empress, και το Early Warning, πρώιμο Maidenικό mid tempo με ρεφραινάρα και ξεσπάσματα με τουπα-τουπα. Ότι πιο συναυλιακό. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας όμως. Το Schizophrenic Attack είναι ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι της δισκογραφίας τους, και νομίζω το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε το μακρινό πλέον 2020. Χαίρομαι που το άκουσα και τις δύο φορές. Κλείνοντας, δεν μπορώ να δώσω καλύτερη περιγραφή από αυτήν που έδωσαν οι ίδιοι. "Ήμασταν οι White Tower και παίξαμε metal".
Mallevs
Ορμώμενοι από Καβάλα οι Mallevs, ξεκίνησαν από πέρυσι και κάνουν τα πρώτα τους καλλιτεχνικά βήματα. Στην παρθενική τους εμφάνιση στην Ξάνθη έπαιξαν ολόκληρο τον πρώτο τους δίσκο, με τίτλο The Hammer, ο οποίος από τον Σεπτέμβρη που έχει κυκλοφορήσει έλαβε πολύ θετικές κριτικές. H αυλαία ανοίγει και στις δύο συναυλίες με το intro Flash Of Rebellion και το αγαπημένο του κοινού Fire And Blade, το οποίο ήταν και το πρώτο single τους. Το κοινό από κάτω αμέσως ήταν ζεστό, και πολύ θετικό σημάδι το ότι πολύς κόσμος τραγουδούσε μαζί με τη μπάντα τους στίχους. Ακολουθεί το Revenge Comes Riding με την μπάντα να καλπάζει και τα κεφάλια από κάτω να ακολουθούν τα gallops της κιθάρας. Το σφύριγμα στη μέση και το break που ακολουθεί παραμένει μέγιστο highlight. Τα Hydra of Lerna και The Black Abyss είναι δύο βαριές mid tempo, πέρα για πέρα μέταλ κομματάρες. Στο δεύτερο, το μικρόφωνο εναλλάσσεται από τον Πάνο στο Θωμά, ήδη γνωστό από τη συμμετοχή του στους θρύλους Flames. Το ντουέτο τους ήταν άψογο και οι φωνές τους έδεναν αβίαστα. Οι τυχεροί στην Ξάνθη πήραμε και ένα ακυκλοφόρητο με τίτλο From Dusk Till Dawn και την μπαλάντα του δίσκου Lonely Dancer. Μια από τις κριτικές που είχα κάνει στον δίσκο τους ήταν πως ενώ όλα τα κομμάτια είναι πολύ δυνατά, έπασχε λίγο από pacing. Όχι κάτι τρομερό, απλά κάπως μου χτυπούσε το γεγονός πως ο δίσκος έκλεινε με την μπαλάντα. Όπως φαίνεται τα αιτήματα μου εισακούσθησαν, καθώς στο setlist έγιναν μερικές στρατηγικές αλλαγές στην σειρά των κομματιών. Το Lonely Dancer μπήκε ανάμεσα στα δύο πιο γρήγορα κομμάτια του δίσκου, The Hammer και Astral Plains. Το πρώτο είναι ένας χορός από riffs και στο δεύτερο ο Γιάννης στα drums έδωσε ρεσιτάλ και ο Μάνος (War Device) με το καλύτερο σόλο του δίσκου. Επίσης, πολύ ευχάριστο το γεγονός πως το αγαπημένο μου και πιο συναυλιακό κομμάτι του δίσκου, το Barricades of Steel, ήταν αυτό που έκλεισε την εμφάνισή τους, και Ω Θεοί! Μια διασκευή στο The Oath των Manowar. Το τι έγινε από κάτω και τις δύο μέρες δεν περιγράφεται. Συνολικά, από τις πρώτες ως τις τελευταίες νότες των Mallevs ένα πράγμα έγινε ξεκάθαρο. Αυτά τα 5 παλικάρια είναι φοβερά δεμένοι στη σκηνή. Κανείς ποτέ δεν θα μάντευε πως αυτές οι δύο ήταν οι πρώτες εμφανίσεις αυτής της μπάντας. Σίγουρα μεγάλο ρόλο έπαιξε και η εμπειρία αυτών των μουσικών, και η σοβαρότητα που τους χαρακτηρίζει όσον αφορά το πως προσεγγίζουν το προϊόν που προσφέρουν. Όλα τα μέλη της μπάντας αποδίδουν στο μέγιστο. Ειδικά ο Πάνος, ο frontman, έδειξε και τις δύο ημέρες πως δεν ήρθε για να παίξει. Όλα έδειχναν μετρημένα και οργανωμένα. Από το στήσιμο στη σκηνή, μέχρι το πότε βγάζει και βάζει τι όσον αφορά τον ρουχισμό, μέχρι τις εισαγωγές ανάμεσα στα κομμάτια. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως το αποτέλεσμα ήταν άχρωμο και πλαστικό. Ίσα ίσα, όταν κλήθηκε στην Ξάνθη να καλύψει ένα κενό λόγω ενός μικρού τεχνικού ζητήματος που προέκυψε, κράτησε το κοινό ζεστό και ευδιάθετο με τόση άνεση, που μόνο ένας πολύ χαρισματικός και έμπειρος frontman θα μπορούσε να περατώσει. Επίσης, είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω δει να τραγουδάει Manowar και να ακούγεται άψογα. Ο Γιάννης στο μπάσο, ιδρυτής και βασικός συνθέτης, έχει υπάρξει και δημιουργήσει κατά καιρούς διάφορες μπάντες (μια από αυτές οι White Tower), φαίνεται εδώ να έχει βρει το λιμάνι του. Άσχετο, αλλά απ ότι φαίνεται επίσης "their milkshake brings all the girls in the yard" γιατί η αναλογία ανδρών/γυναικών στο headline τους ήταν σχεδόν 1/1, ενώ στο αντίστοιχο των White Tower οριακά 8/1.
Συνοπτικά, αυτές οι δύο μεταλλικές επιθέσεις που δέχτηκα μου έβαλαν φωτιά σε δύο Σάββατα του Φλεβάρη. Και οι δύο (+1) μπάντες ήταν καταπληκτικές, και ο κόσμος φάνηκε να το ζει εξίσου έντονα σε δύο γεμάτα μαγαζιά. Σε αυτό το σημείο θέλω να υπογραμμίσω με φωσφοριζέ και να κάνω ιδιαίτερη μνεία στο comradery που χαρακτηρίζει και τις τρεις μπάντες αυτού του νοητικού διημέρου. Όταν μία μπάντα ήταν στην σκηνή, οι μπανταίοι των υπολοίπων έδιναν το παρόν στην πρώτη γραμμή, χτυπιόντουσαν μανιωδώς και τραγουδούσαν (και όποτε χρειαστεί δίναν και κάνα χεράκι βοήθειας όταν προέκυπτε κάτι). Δεν υπάρχει πιο γλυκό συναίσθημα για έναν καλλιτέχνη από την αναγνώριση του έργου του από τους peers του. Επίσης μικρή αλλά πολύ ενδεικτική λεπτομέρεια, το γεγονός ότι στο headline των White Tower στην Ξάνθη πίσω δέσποζε το πανό των Mallevs, και αντίστοιχα στο headline των Mallevs στην Καβάλα πίσω δέσποζε το πανό των White Tower. Μεγάλο μπράβο και στα δύο μαγαζιά Nostos (Ξάνθη) και Brickwall Pub (Καβάλα) για την οργάνωση (και τα καθαρά ποτά, πολύ σημαντικό). Είναι πολύ μεγάλο πράγμα το να υπάρχουν χώροι στην επαρχία που δεν συμβιβάζονται στις νόρμες, και φιλοξενούν αυτή τη μουσική, ακόμα και αν δεν είναι εμπορική με αντικειμενικούς όρους. Παρά τον χρονικό περιορισμό, το κλίμα, ειδικά στην Καβάλα ήταν πάρα πολύ ζεστό. Σε αυτό σίγουρα συνετέλεσε το γεγονός πως πάντα στη Brickwall επικρατεί ένα πιο "οικογενειακό" κλίμα, και σίγουρα το γεγονός πως ήταν η εντός έδρας εμφάνιση των Mallevs. Ακόμα πιο ιδιαίτερη μνεία όμως θέλω να κάνω στο γεγονός πως μικρά παιδιά και νέος κόσμος έδωσαν το παρόν και τις δύο ημέρες. Αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον της μουσικής που αγαπάμε και πρέπει να τα προστατεύσουμε με κάθε κόστος.
Υ.Γ.: Πληρώνω αδρά για να διαβάσω την αντίστοιχη ανταπόκριση από τη λουλουδού στη Ξάνθη η οποία ήρθε να πουλήσει τριαντάφυλλα και βρέθηκε μέσα σε pit.
