Οι Defacement είναι ένα avant-garde death/black metal συγκρότημα από την Ουτρέχτη της Ολλανδίας, που σχηματίστηκε το 2019. Προερχόμενοι από τα βάθη του underground, δεν είναι η παραδοσιακή cookie cutter death/black μπάντα, αλλά δημιουργούν ένα ασφυκτικό ηχητικό περιβάλλον, όπου ο θόρυβος, η ακραία ταχύτητα και οι απόκοσμες ατμόσφαιρες γίνονται τα βασικά μέσα έκφρασης. Έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα τρία άλμπουμ, το Deviant το 2019, το ομώνυμο Defacement το 2021, και το Duality το 2024. Για το τελευταίο είχα αναφερθεί εκτενώς μιλώντας για τις αγαπημένες μου Death Metal κυκλοφορίες της χρονιάς που μας πέρασε. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο στούντιο για τον τέταρτο δίσκο τους, που διόλου απίθανο δεν είναι να αρχίσουμε να βλέπουμε πραγματάκια και από εκεί προς το τέλος του έτους. Το ακραίο κράμα του μέταλ που έχουν παρουσιάσει ως τώρα αψηφά τις συμβατικές μουσικές φόρμες και εμβαθύνει στην απόλυτη έκφραση του πόνου, του κενού και της ανθρώπινης παρακμής. Ας δούμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια όλες τις δουλειές τους.
Deviant
Το πρώτο άλμπουμ των Defacement είναι παντελώς self-released, χωρίς δισκογραφικές και πλάτες. Τότε η μπάντα έγραφε ακόμα για τον υποτιθέμενο δεύτερο δίσκο των Deathcrush που δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Λίγο κάποιοι εσωτερικοί παράγοντες, λίγο η διόλου φιλόξενη κατάσταση που βίωσαν ως μη-λευκοί στην Ουκρανία (όπου και ζούσαν για τις σπουδές τους), τους οδήγησαν να διοχετεύσουν την ενέργεια τους στην κυκλοφορία του πρώτου δίσκου ως Defacement. Και πολύ καλά έκαναν αν ρωτάτε εμένα. Δεν έλειπε από την αγορά άλλο ένα second wave worship black metal άλμπουμ. Ειδικά όταν όπως αποδείχθηκε είχαν να πουν και να παίξουν τόσα περισσότερα κάτω από αυτό το όνομα. Στο Deviant έχουμε ένα αμιγώς death metal άλμπουμ, στα χνάρια μπαντών όπως οι Ulcerate, Ceremony of Silence, ίσως μια πιο καθαρή εκδοχή των Impetuous Ritual. Γενικότερα όμως κάνουν κάτι αρκετά δικό τους, και κάθε σύγκριση τους αδικεί. Το πρώτο κομμάτι είναι και το πιο γρήγορο, μια βουτιά αμέσως στα βαθιά. Όχι ότι το Mutilated και Abrogation που ακολουθούν αφήνουν ιδιαίτερα το πόδι από το γκάζι. Στα πρώτα 10 λεπτά του δίσκου οι ανάσες είναι πραγματικά μετρημένες στα δάχτυλα του Zoidberg. Το Anguished είναι κάπως πιο μελωδικό και ατμοσφαιρικό. ΚΑΠΩΣ, γιατί ο drummer ακόμα παίζει σαν να κρίνεται η ζωή του από τα bpm που θα πιάσει. Το Echoes είναι εκεί που όντως αρχίζουμε να βλέπουμε μια ποικιλομορφία στο στυλ. Υπάρχουν αρκετά black metal στοιχεία στις κιθάρες, αν και παράλληλα περιέχει το πιο ακραία grooveάτο breakdown του δίσκου, και κάπου στη μέση του ζει η πιο headbangική στιγμή στο σύμπαν. Το ομότιτλο, με το οποίο και ο δίσκος κλείνει είναι επιστροφή στο παλιό καλό ταβερνόξυλο των σπηλαίων. Οι κιθάρες χτίζουν ένα ηχητικό τείχος που δεν αφήνει περιθώρια για μελωδικές γραμμές να περάσουν ούτε από τις χαραμάδες, ενώ τα τύμπανα ακόμα κινούνται σε ασταμάτητους ρυθμούς. Μου αρέσει το εξώφυλλο γιατί μπορεί μεν οι Defacement να αποπνέουν μια πιο τεχνική και avant garde αισθητική στις επόμενες δουλείες τους, όμως το Deviant είναι το άλμπουμ στο οποίο η caveman και ούγκα μπούγκα φύση τους βγαίνει περισσότερο στην επιφάνεια. Δεν είναι το πιο "βαρύ" τους άλμπουμ, το Duality θεωρώ πως έχει κατοχυρώσει αυτόν τον τίτλο από τα αποδυτήρια, όμως στα αυτιά μου μοιάζει να είναι το πιο straightforward. Θα έλεγα πως αν έπρεπε να προτείνω έναν δίσκο τους για τον ακούσουν όλοι, είναι αυτός. Το ότι είναι μόλις 27 λεπτά ενισχύει και άλλο αυτήν την παραδοχή, και είναι υπέρ αρκετά. Δεν έχει στίχους, οι κραυγές είναι πρακτικά αυτό... κραυγές. Αγωνιώδεις και μανιασμένες κραυγές που κυρίως θέλουν να μεταδώσουν συναισθήματα παρά κάποιο μήνυμα. Υπάρχει μια σαφής ατμόσφαιρα ψυχολογικής πίεσης που διακατέχει ολόκληρο το άλμπουμ. Οι τίτλοι των κομματιών (Isolated, Mutilated, Anguished, Deformed) δείχνουν ότι το θέμα της μουσικής δεν είναι απλώς το σκοτάδι ή ο θάνατος, αλλά η αποδόμηση της ανθρώπινης ψυχής. Αυτή η υπαρξιακή τρομοκρατία είναι που δίνει στο Deviant μια επιπλέον διάσταση, πέρα από την ακραία μουσική του φύση. Fun Fact, αν αλλάξεις τη θέση του Deformed με το Abrogation, τα πρωτα γράμματα των κομματιών γράφουν I AM DEAD. They almost pulled a Bathory. Οι Defacement, στον πρώτο τους δίσκο, μας δίνουν μια απόλυτα ωμή, βίαιη και ακραία εμπειρία, που περιέχει ψήγματα από αυτό που έρχεται στους επόμενους δίσκους.
Defacement
Το ομότιτλο άλμπουμ των Ολλανδών, το 2021 ήταν και το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορούν με την I, Voidhanger, μια από τις δισκογραφικές που έχει χτίσει τη δισκοθήκη μου, και κάθε μπλακμεταλλά σαν και εμένα που θέλει να το παίξει ψαγμένος αλλά κατά βάθος ακούει Kylie Minogue και Gwen Stefani. Ξεφύγαμε λίγο. Εδώ είναι η πρώτη φορά στη δισκογραφία τους που βλέπουμε την δομή εναλλάξ κομμάτι και ambient ιντερλούδιο. Αν πάρεις τα Limbo και χτίσεις πάνω τους ένα ολόκληρο dark ambient άλμπουμ, θα ήταν το τέλειο soundtrack για το Nosferatu του Murnau. Γιατί να το κάνεις ο Christopher Young και όχι οι Defacement δηλαδή; Φαίνεται πως στα κομμάτια έχει δοθεί πολύ μεγαλύτερη έμφαση στη δομή. Και λογικό, από τη στιγμή που οι βασικές συνθέσεις έχουν σχεδόν όλες τους διάρκεια κοντά στο 10λεπτο, αν δεν υπήρχε σχέδιο και μεθοδικότητα, το αποτέλεσμα θα κατέληγε τουρλουμπούκι.. και τουρλουμπούκι it is not. Το Shattered πιάνει ακριβώς από εκεί που μας άφησε ο προηγούμενος δίσκος. Δηλαδή ασύμμετρη και αλόγιστη βία. Στο πρώτο του μισό τουλάχιστον. Συνεχίζει με ένα ambient passage που αρμονικά οδηγεί σε ένα εκπληκτικό death doom ξέσπασμα. Αυτή η doom-y προσέγγιση κάνει την εμφάνισή της σε διάφορα σημεία του δίσκου, και ενισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αρμονία του pacing. Η διάρκεια είναι κατάτι μεγαλύτερη βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν εφικτό για 40 λεπτά να δέχεσαι τις επιθέσεις του Deviant. Τα cymbals στο Disenchanted και το εφιαλτικό πέρασμα στο δεύτερο μισό του είναι το highlight του δίσκου για μένα. Δεν ξέρω γιατί, όμως είναι από τα πιο ικανοποιητικά fills που έχω ακούσει στη ζωή μου, και φυσικά αυτό αντηχεί και στον υπόλοιπο δίσκο σε τεράστιο βαθμό. Το Wounded είναι το πιο Ulcerateοειδές κομμάτι του δίσκου. Ο Brendan Sloan των Convoulsing είναι εδώ σαν guest στη φωνή, άλλη μια μπάντα που έχει κάνει περάσματα από αυτό το είδος και έχουμε τιμήσει και εμείς στο παρελθόν. Αν και αυτός ο δίσκος δεν είναι self released και σχετικά DIY, εδώ η παραγωγή δείχνει να είναι πολύ πιο ακατέργαστη από το ντεμπούτο. Θεωρώ πως είναι επιτηδευμένο και δένει απίστευτα με την όλη αισθητική. Φωνητικά και όργανα μοιαζουν να μπλέκουν σαν ένα, λες και βρίσκεσαι μέσα σε μια πορφυρή αχανή ηχητική θάλασσα. Επίσης, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του αυτός ο δίσκος έχει στίχους. Η μπάντα δηλώνει πως ένιωθε να υπάρχει μια έντονη ένταση, ειδικά σε κοινονικοπολιτικό επίπεδο και οι συνθήκες ήταν οι σωστές ώστε να βγει από μέσα τους το μήνυμα που θέλουν να περάσουν από τη μουσική τους. Είναι φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς πως μεσολάβησε μια παγκόσμια πανδημία και η απόλυτη άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και ΗΠΑ. Συνολικά το Defacement, το οποίο ήταν και η πρώτη μου επαφή με την μπάντα όταν βγήκε, ήταν ακριβώς αυτό που αποζητούσα πατώντας το play και κοιτώντας σαν χάνος το εξώφυλλο του Dusty Ray. Face-melting οδοστρωτήρας και βαθιά υπαρξιακή κατάβαση.
Duality
To Duality είναι πρακτικά ο δίσκος που έβαλε αυτήν τη μπάντα στο χάρτη. Ναι, το Defacement είχε κάποιο traction όταν βγήκε, αλλά ΜΟΝΟ σε underground επίπεδο. Από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι και σήμερα τους βρίσκουμε σε μια συνεχή ανωδική πορεία, και πλήρως δικαιολογημένα. Στον πυρήνα του, το άλμπουμ εκφράζει την έννοια της δυαδικότητας, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του, αναμειγνύοντας την ακραία επιθετικότητα με στιγμές σχεδόν πνευματικής αναζήτησης. Αυτό αποτυπώνεται άψογα και στο artwork, το οποίο, όπως και στο ομότιτλο, είναι αρκετά φρικιαστικό ώστε να φέρει εφιάλτες μέχρι και στον Freddy Krueger. Συνθετικά ο δίσκος χαρακτηρίζεται από έναν συνδυασμό black και death metal, με στοιχεία που θυμίζουν μια ένωση της απόκοσμης και μανιασμένης βίας των Portal με την ατμοσφαιρική απόγνωση των Ulcerate. Οι Defacement ωστόσο, συνεχίζουν και εδώ να μην μιμούνται, αλλά να απορροφούν αυτές τις επιρροές και τις ενσωματώνουν σε ένα δικό τους, μοναδικό ηχητικό σύμπαν. Το άλμπουμ ανοίγει με έναν καταιγισμό ενέργειας που φανερώνει τις τεχνικές ικανότητες της μπάντας, με riffs που κατακεραυνώνουν και παραδόξως (μα πολύ ευπρόσδεκτα) μελωδικά solo που κόβουν την ανάσα. Όμως, αυτή η βία συνοδεύεται από αργά, ατμοσφαιρικά περάσματα που μοιάζουν με αναπνοές μέσα στον κυκεώνα, δίνοντας χώρο στις συνθέσεις να λάμψουν. Έχουμε και εδώ την δομή τραγούδι-ambience εναλλάξ, και δουλεύει απίστευτα καλά. Ο δίσκος πρακτικά αποτελείται από τέσσερα βασικά κομμάτια (Burden, Barrier, Scabulous, Duality) τα οποία δένουν μεταξύ τους με διαφόρων ειδών ιντερλούδια. Από darkwave, experimental ακόμα και τελείως ambient λειτουργούν σαν ηχητικοί και νοηματικοί κρίκοι στην παράνοια. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη, αλλά τα φωνητικά είναι συνειδητά θαμμένα πίσω από layers, περισσότερο σαν να είναι μέρος της σύνθεσης παρά ως μέσο αφήγησης, δίνοντας έναν οργανικό χαρακτήρα στο άλμπουμ. Είναι σε στιγμές σαν ουρλιαχτά πόνου και άλλοτε τόσο βαθιά και πνιγμένα που μοιάζουν να βγαίνουν από το πηγάδι του The Ring. Αν προσπαθήσεις να τα αποκωδικοποιήσεις, πιθανότατα θα καταλήξεις να μουρμουρίζεις και εσύ μπροστά σε μια οθόνη χωρίς σήμα. Η μπάντα δημιουργεί ένα ηχητικό τοπίο τόσο υπερβολικό και μπουκωμένο, αλλά και με ξεσπάσματα δυσρυθμιών και μελωδίας. Το ομότιτλο και τελευταίο κομμάτι είναι αυτό που για μένα κρύβει όλο το ζουμί του δίσκου. Και τι ζουμί είναι αυτό ρε μαλακα που θέλει 16 λεπτά για να αποκαλυφθεί; σαν να σε ακούω να μου λες. Αρκετό για να γεμίσει μια μπανιέρα. Η οικονομική αφήγηση είναι για τους πτωχούς τω πνεύματι και οι μετριοπάθειες για τους μέτριους. Δώσε μαξιμαλισμό στον λαό και άσε την γενιά του ΤικΤοκ με το νεκρό attention span να κλαίγεται. Δεν είναι εύκολο άκουσμα, σίγουρα είανι ο πιο βαρύς δίσκος τους και σίγουρα με τις πρώτες ακροάσεις θα κάτσει σαν τσιμεντόλιθος στο στομάχι, όμως από τη πρώτη στιγμή έγινε ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Υπάρχει κάτι το σαγηνευτικό στο άγνωστο και στο παράξενο. Στο να προσπαθείς να βρεις την ομορφιά και την καλαισθησία μέσα στον απόλυτο όλεθρο. Και στο Duality υπάρχουν άπλετα, αποδεικνύοντας την εξέλιξη των Defacement σε πραγματικούς αρχιτέκτονες του ηχητικού χάους.
Οι Defacement θα εμφανιστούν στη σκηνή του An στις 21 του μήνα, σε μια co-headline εμφάνιση με τους Kvadrat. Θα είναι όχι μόνο η πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας (όπου κάποιο πουλάκι κάπου είπε πως ίσως ακούσουμε και νέο υλικό), αλλά και η πρώτη headline εμφάνιση των Kvadrat, με πλήρες σετ. Μαζί τους οι δικοί μας Chthon με έναν εκπληκτικό δίσκο στη φαρέτρα τους. Άχαστο.
