Ακούει ο κόσμος ακόμα άλμπουμ; Έχουν πια νόημα οι λίστες; Έχει κάποια πραγματική σημασία ή αξία η αξιολογική κατάταξη των δίσκων της χρονιάς; Εύλογα τα ερωτήματα, σε έναν κόσμο που κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, καταναλώνει βουλιμικά πατώντας "next" και "swipe up" και αδυνατεί να μεταβολίσει τις προσλαμβάνουσές του. Ωστόσο. Εμείς επιμένουμε ακόμα. Να βάλουμε μια τάξη στο χάος που μας περιτριγυρίζει. Να ανακαλύψουμε, να ξεχωρίσουμε, να αξιολογήσουμε, να επιστρέψουμε, να επανεκτιμήσουμε. Να καταλήξουμε. Να μοιραστούμε. Να προτείνουμε. Και αυτό κάναμε και φέτος.
Σημειώσαμε, σβήσαμε, γράψαμε, ακούσαμε δεκάδες άλμπουμ ξανά, συγκρίναμε, βάλαμε στη σειρά, ανταλλάξαμε απόψεις και e-mail, φτιάξαμε ένα Excel και τα μαγικά του μας οδήγησαν σε μια τελική λίστα όσο multi-culti και πολυσχιδής είναι και η ίδια η συντακτική ομάδα του Avopolis, η οποία αναζητά διαρκώς το next-best-thing μα εκτιμά βαθειά και τη διαχρονική αξία, «νιώθει» και με κιθάρες και με hip-hop, ξεδίνει και με punk και με ηλεκτρονική μουσική, δεν σνομπάρει την jazz αλλά ούτε την mainstream pop.
Αυτή είναι η δική μας αποτίμηση για τη δικογραφική χρονιά που φτάνει στο τέλος της, ιδού λοιπον η λίστα του Avopolis με τους 30 καλύτερους διεθνείς δίσκους του 2023. Φέτος η τελική πεντάδα ανήκει στα κορίτσια. Και στην κορυφή βρίσκεται ένα άλμπουμ σύγχρονης τραγουδοποιίας, ένα άλμπουμ οξυδερκές, δαιδαλώδες, open-minded, εξαγριωμένο, προκλητικό, φουτουριστικό, σέξι, εξωγήινο -ένα άλμπουμ όσο συναρπαστικό, όσο απωθητικό είναι το εξώφυλλό του.
Στην ψηφοφορία για την ανάδειξη των καλύτερων διεθνών δίσκων του 2023 έλαβαν μέρος οι συντάκτες του Avopolis (με αλφαβητική σειρά) Σταύρος Γαρεδάκης, Άννα Γεωργάτου, Ευτυχία Διαμαντή, Άρης Καζακόπουλος, Άγγελος Κλειτσίκας, Βαγγέλης Κυριακάκης, Άγγελος Κυρούσης, Δημήτρης Λιλής, Αργύρης Λιόσης, Μάκης Μηλάτος, Θανάσης Μήνας, Παναγιώτης Λουκάς, Εύη Παπαγιάννη, Τάνια Σκραπαλιώρη, Μάρκος Φράγκος και Εύη Χουρσανίδη.
30. Shame - Food For Worms
Dead Oceans
Στο σύνολό του, το φρέσκο αυτό πόνημα των Shame προσδίδει μια φρεσκάδα στον ήχο της μπάντας, σηματοδοτώντας την απομάκρυνση από την αρχική τους ταυτότητα και καταλήγοντας σε έναν αρκετά πιο προσωπικό χαρακτήρα. Δανειζόμενοι στοιχεία από διαφορετικές επιρροές, αυτή τη φορά καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα επιτυχημένο μουσικό κοκτέιλ, όπου η ευθραυστότητα του alt indie αναμειγνύεται με τη βρωμιά του post-punk, δίνοντας την αίσθηση πως οι Shame έχουν πλέον αναγνωρίσει σε μεγάλο βαθμό τα πλεονεκτήματά τους. - Ευτυχία Διαμαντή
29. Angel Bat Dawid - Requiem For Jazz
International Anthem
Αυτοί οι δίσκοι, που πηγάζουν από το παράδειγμα της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης, από την αφροαμερικάνικη εμπειρία εταιρειών όπως οι Nessa, Tribe, Strata, Strata East, Saturn, παραμένουν εκτός πεδίου ξερής αποτίμησης. Τα θεμέλιά τους είναι άφθαρτα, οι καταβολές τους διακατέχονται από την ισχύ που διέπουν μέχρι και σήμερα κομμάτια της αφροαμερικάνικης ανθρωπότητας. Αυτή την αέναη πάλη διεκδίκησης του πεπρωμένου που της αναλογεί και οφείλεται. - Άγγελος Κυρούσης
28. Arooj Aftab, Vijay Iyer, Shahzad Ismaily - Love In Exile
Verve
Μιά εκφραστική φωνή, ένα πιάνο κι ένα μπάσο (με διάσπαρτες σταγόνες από λούπες, moog και πλήκτρα) δημιουργούν ένα μουσικό τοπίο εξαιρετικής αισθητικής και ονειρικών μουσικών τοπίων ικανών να μας ταξιδέψουν εκεί που η πραγματικότητα χάνεται και η δύναμη της τέχνης φανερώνει την αναγκαιότητα της σαν βάλσαμο της ψυχής. - Μάκης Μηλάτος
27. The National - First Two Pages of Frankenstein
4AD / The Hubsters
Χωρίς απρόοπτα και εκπλήξεις, μα απολύτως ικανοποιητικός για όποιον παρακολουθεί και λατρεύει την μπάντα εδώ και μια 20ετία, το The First Two Pages of Frankenstein (ένα άλμπουμ που έβαλε τέλος στο writer's block του Matt Berninger και τον βοήθησε να παλέψει με τους δαίμονές του) είναι ένας δίσκος που θα συζητηθεί για τις συνεργασίες και τους στίχους του, θα μιλήσει σε πολλές ταλαιπωρημένες ψυχές και, με πάσα βεβαιότητα, όταν φτάσει η ώρα για τον απολογισμό της χρονιάς, θα χαρακτηριστεί ως ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι National από το Trouble Will Find Me του 2013. - Εύη Χουρσανίδη
26. Nation of Language - Strange Disciple
PIAS
Στο Strange Disciple οι Nation Of Language αφήνουν στην άκρη τον μινιμαλισμό που μας γνώρισαν στα δύο προηγούμενα άλμπουμ (Away Forward του 2021 και Introduction, Presence του 2020) και γεμίζουν τις συνθέσεις τους με ντραμς και κιθάρες που μαρτυρούν τις indie pop καταβολές του Devaney (υπήρξε μέλος των Static Jacks), το επιδέξιο μπάσο του MacKay και το ένστικτο της Aidan Noell. Δεν μπορεί να μην σου θυμίσουν The Postal Service, Block Party, Smiths ή Human League κι αυτό δεν είναι κακό, γιατί δεν μένουν να κοιτάζουν εκεί, αλλά προχωρούν μπροστά και χτίζουν κάτι εντελώς δικό τους που έχει να κάνει με το εδώ και το τώρα. - Άννα Γεωργάτου
25. John Cale - Mercy
Domino
Το Mercy κυλάει νωχελικά για μια "take your time ακρόαση" με trip hop, ambient, industrial ήχους και πειραματικούς θορύβους, με λιτές μελωδίες και λυρικές αναφορές, με progressive στοιχεία κι αυτή την αιώνια φωνή που δεν μοιάζει με τίποτα. Στιχουργικά ο ποιητικός λόγος κυριαρχεί και οι ανησυχίες ενός ενήλικα με κοινωνικές ευαισθησίες διατυπώνονται εξαιρετικά. Ο David Bowie και η Nico είναι εδώ, οι αναζητήσεις είναι συντρηπτικά περισσότερες από τις αναμνήσεις και την νοσταλγία, ο John Cale βγαίνει και πάλι νικητής σε μία ακόμη αναμέτρηση με τον χρόνο. - Μάκης Μηλάτος
24. Everything But The Girl - FUSE
Buzzin' Fly / Virgin
Το Fuse είναι ένας δίσκος-«αγκαλιά» στον οποίο μπορεί να επιστρέψει κανείς ξανά και ξανά (εξάλλου διαρκεί μόλις 35 λεπτά), στις μελωδίες του θα βρει εικόνες κι αισθήσεις από το παρελθόν, στους στίχους του ίσως δει κομμάτια του εαυτού του, κι όπως μονολογεί η Tracey Thorn στο υπερ-υπέροχο “No One Knows We’re Dancing”, we’re all trapped in a feeling: είναι αδύνατον να ακούσεις αυτό το άλμπουμ και να μην νιώσεις. Κάτι. - Εύη Χουρσανίδη
23. NoName Sundial
Self-released
Η Noname λέει ό,τι σκέφτεται μεταξύ φωτός και σκοταδιού, παλεύει με τα ερωτήματα, δεν έχει όλες τις απαντήσεις κι έφτιαξε το Sundial ώστε να το αφήσει γρήγορα πίσω, με σκοπό να ψάξει νέα beats. Δε θα υποκριθεί, δε θα παίξει με τα αρχετυπικά rap πρότυπα, εν ολίγοις δεν πρόκειται να κάτσει στα αυγά της, θα ψάξει μέχρι να βρει το χώρο και τα μέσα ώστε να συνεχίσει. - Άγγελος Κυρούσης
22. Protomartyr - Formal Growth in the Desert
Domino
Ο Casey (...) προσπάθησε να αρχίσει να επιτρέπει στον εαυτό του να ανακαλύπτει αυτές τις έστω και ελάχιστες κρυμμένες στιγμές θαλπωρής ή ομορφιάς μέσα στην γεμάτη απόγνωση καθημερινότητα, κι η μπάντα συνέθεσε τα κομμάτια τους σε καθρέφτισμα αυτού, αφήνοντας κάποιες διστακτικές αχτίδες φωτός να διαπεράσουν το μέχρι πρότινος ανήλιαγο μπουντρούμι της μουσικής τους. Ακόμη κι άν θεωρεί κανείς ότι το σκοτάδι των πρώτων ημερών της μπάντας τους έκανε πιο ξεχωριστούς και το προτιμούσε ηχητικά ή αισθητικά, δεν μπορούμε να είμαστε τόσο σκληροί και άδικοι ώστε να απαιτούμε από τους καλλιτέχνες μας να παραμένουν για πάντα βασανισμένοι και «καταραμένοι». - Σταύρος Γαρεδάκης
21. Grian Chatten - Chaos for the Fly
Partisan
Το Chaos For The Fly είναι το λιγότερο θεαματικό album της χρονιάς και ταυτόχρονα το πιο φυσικό και αβίαστο. Δεν έχει πουθενά σημεία που εκβιάζουν την προσοχή σου, αντίθετα έχει αύρα χαμηλών φωτισμών από αυτό το είδος που κάνει την προσοχή σου να κατευθυνθεί κοντά της επειδή νοιώθει ότι την έχεις ανάγκη. Είναι τόσο ανακουφιστικό σήμερα από έναν φρέσκο καλλιτέχνη να μη σκούζει την πραμάτεια του και να επαφίεται στο ένστικτο πλοήγησης του ακροατή του. - Μάρκος Φράγκος
20. Jaimie Branch - Fly or Die Fly or Die Fly or Die (world war)
International Anthem
17
Κι όμως, δεν πρόκειται για ένα κατακερματισμένο, επι τούτου εκβιαστικό, ρέκβιεμ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σημαντικότατο σκαλί μιας μουσικού που δεδομένα θα πήγαινε τη jazz δουλειά, κάπου αλλού. Θα μείνουμε με το υποθετικό ερωτηματικό, μα και τη δεδομένη παρακαταθήκη της, που ειδικότερα στην τελευταία της κυκλοφορία, «κυοφόρησε μια κατάκτηση του μέλλοντος, όπως κυοφόρησε και τις κατακτήσεις του παρελθόντος». - Άγγελος Κυρούσης
19. Baxter Dury - I Thought I Was Better Than You
Heavenly
Χωρίς τίποτα να λάμπει εδώ και να δείχνει κάποια δημιουργική ευφυΐα, το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές, δημιουργικό, ευχάριστο και κυρίως ισορροπημένο με τον Baxter Dury να αποδεικνύεται καλός μάστορας στην δημιουργία ενός άλμπουμ, που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως -μουσικά και στιχουργικά- έχει έναν κόνσεπτ χαρακτήρα. Κι όσο κι αν πασχίζει να ακουστεί κουλ, υπάρχει πανταχού παρούσα μια φλογίτσα που τον κατακαίει. Σύντομα θα ξέρουμε αν μπορεί να πάει παρακάτω απ' αυτό. - Μάκης Μηλάτος
18. BadBadNotGood, Turnstile - New Heart Designs
Roadrunner Records
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως εδώ έχουμε να κάνουμε με τη πιο σύγχρονη και αναβαθμισμένη εκδοχή της EP φόρμας: 3 τραγούδια που λειτουργούν σαν ένα για να προκρίνουν τη συνεργασία δύο ομόψυχων γκρουπ από φαινομενικά παράταιρους κόσμους και να χτίσουν μία γέφυρα που «σπάει» τον αλγόριθμο των προτεινόμενων κομματιών με φυσικό τρόπο, μπερδεύοντας τα ετερόκλητα ερεθίσματα και τις χαοτικές τάσεις της εποχής σε μία απολαυστική μπουκιά. - Άγγελος Κλειτσίκας
17. Young Fathers - Heavy Heavy
Ninja Tune
Ιδιότυπο και συναρπαστικό, το Heavy Heavy αναδεικνύει την εξαίρετη αισθητική των Young Fathers, ταξιδεύει τον ακροατή σε απρόβλεπτα ηχοτοπία και χάρη στη μοναδικότητά του αποτελεί πρόταση: όποιος ανταποκριθεί στο κάλεσμά τους (το οποίο σε live εκτέλεση πρέπει να είναι πραγματικά «το κάτι άλλο») θα βιώσει μια εμπειρία σχεδόν εξωσωματική. - Εύη Χουρσανίδη
16. Sparks - The Girl Is Crying in Her Latte
Island
Ακούγοντας και ξανακούγοντας το 25ο (!) άλμπουμ των Sparks, δεν μπορεί κανείς να νιώσει παρά θαυμασμό για τη νοητική διαύγεια, την συνθετική ευφυΐα και την μελωδική ακρίβεια που επιδεικνύει το γκρουπ σε αυτό το προχωρημένο, τελευταίο στάδιο της 50χρονης και βάλε πορείας του. Τα τελευταία δύο χρόνια, τα αδέρφια Ron και Russel Mael γνωρίζουν ένα peak αναγνώρισης που όμοιο του δεν πρέπει να έχουν απολαύσει - ούτε καν με το διπλό, glam χτύπημα του 1974 ή την electro-disco στροφή στις αρχές της δεκαετίας του 1980 θα τολμήσω να πω - (...) το οποίο μαρτυρά πως οι θεωρητικά βετεράνοι πλέον Sparks βρίσκονται πλέον στην αφρόκρεμα της pop-culture συζήτησης. - Άγγελος Κλειτσίκας
15. Jessie Ware - That! Feels Good!
PMR / EMI
Απενεχοποιημένο και ηδονικό, uplifting και σχεδόν απόλυτα χορευτικό, βουτηγμένο στη funk, τη disco και τη soul που μάλλον δεν θα πάψουν ποτέ να κουβαλάνε στις πλάτες τους τα dancefloors αυτού του κόσμου, το That! Feel Good! είναι ο δίσκος με τον οποίο η Jessie Ware φαίνεται να έχει βολευτεί πολύ καλά στους καναπέδες των clubs και των disco απολαμβάνοντας το γεγονός ότι τα τραγούδια της είναι αναπόσπαστο μέρος της δισκοθήκης των DJs που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αγνοήσουν τον disco βραχίονα ενός καλού χορευτικού προγράμματος. - Τάνια Σκραπαλιώρη
14. Overmono - Good Lies
XL Recordings
13. Olivia Rodrigo - Guts
Geffen
Αδιαπραγμάτευτα απολαυστικό και κάργα εμπορικό (αλλά επ’ ουδενί ευτελές), το GUTS πραγματοποιεί ένα εξελικτικό άλμα σε σχέση με τον προκάτοχό του και έρχεται για να «κλειδώσει» το status της Olivia Rodrigo ως μία από τις πρωταγωνιστικές φιγούρες της βιομηχανίας. Εάν με τον επόμενο δίσκο της καταφέρει να αποστασιοποιηθεί από τις επιρροές της και να απεμπλακεί από τη δελεαστική ευκολία της ετερόφωτης δημιουργικότητας, θα έχει τσεκάρει και το τελευταίο κουτάκι που της απομένει για να αποκτήσει πρόσβαση στην κατηγορία των σπουδαίων της σύγχρονης pop. - Άρης Καζακόπουλος
12. Róisín Murphy - Hit Parade
Ninja Tune
Πέντε ακροάσεις μετά και με την σκόνη από την social media ακύρωση της Murphy να κάθεται σιγά σιγά, συνειδητοποιεί κανείς πως αν είναι να λάμψει ένα αστέρι στο Hit Parade, αυτό είναι του Koze και θα είναι άδικο, ο κόσμος που μεγάλωσε με την ιδιαίτερη pop της Róisín να μην χορέψει με τα beats, τις ενορχηστρώσεις και την χαοτική ευφυΐα που διαπερνά το άλμπουμ στο σύνολο του. Ο Γερμανός έχει δεκαετίες τώρα αναπτύξει την δική του μέθοδο προκειμένου να υπνωτίζει το κοινό και υποσυνείδητα να ταξιδεύει τους ακροατές στην σωστή πλευρά της χορευτικής μουσικής κουλτούρας και εδώ, στο ανορθόδοξα ποπ σύνολο του Hit Parade ξεπερνά κάθε προηγούμενη εκδοχή της παραγωγικής του «ανωμαλίας». - Δημήτρης Λιλής
11. Yo La Tengo - This Stupid World
Matador
Στο άλμπουμ συναντώνται όλα τα γνωρίσματα του ήχου τους που αγαπήσαμε στην περίοδο ακμής τους, όπως τα επαναλαμβανόμενα υπνωτιστικά κιθαριστικά μοτίβα, οι motorik ρυθμοί, η fuzzy surf ψυχεδέλεια, αλλά και τα ήπια μελωδικά, μέχρι και ambient, μελαγχολικά περάσματα. Κι αν όσο περνούσαν τα χρόνια μπορεί η χρήση κιθαριστικής παραμόρφωσης από τους Yo La Tengo να γινόταν όλο και πιο διακριτική, (...) δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της μουσικής τους, και ειδικότερα στο This Stupid World τη συναντάμε ξανά στα επίπεδα εκείνης της εποχής. - Σταύρος Γαρεδάκης
10. Black Country, New Road Live at Bush Hall
Ninja Tune
Με την τρίτη τους δουλειά αποδεικνύουν πως είναι μία συνεχώς εξελισσόμενη, μουσική δύναμη που δεν καταλαβαίνει από κακοτοπιές, αλλά ίσα ίσα κάθε δυσκολία στο δρόμο της, την κάνει και πιο σφιχτοδεμένη. Είναι, με άλλα λόγια, ένα σύνολο μεγαλύτερο από το μεμονωμένο άθροισμα των μερών του. - Άγγελος Κλειτσίκας
9. Mitski - The Land Is Inhospitable and So Are We
Dead Oceans
Όλα τα κοινά βιώματα που εκπορεύονται από το τρίπτυχο me, myself and I αναδεικνύονται πανοραμικά από τα φωνητικά και μελωδικά οχήματα της Mitski. Τα 32 λεπτά περνάνε σαν νερό, το τέλος της ακρόασης σε βρίσκει συναισθηματικά εξουθενωμένο και επαναφορτισμένο την ίδια στιγμή. To The Land Is Inhospitable and So Are We δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο έχει κάνει η Mitski μέχρι σήμερα και παράλληλα είναι ακούγεται σαν να είναι πιο πολύ Mitski από ποτέ. - Τάνια Σκραπαλιώρη
8. Sofia Kourtesis - Madres
Ninja Tune
Ο αισθησιακός cumbia ρυθμός γίνεται ένα με house μελωδίες υψηλού συνθετικού IQ, και οι ενδορφίνες χτυπάνε κόκκινο όσο σε ελάχιστες, άλλες μουσικές στάσεις αυτής της χρονιάς. Η μαγεία του Madres, αφιερωμένο στη μητέρα της Kourtesis, βρίσκεται στη δύναμη της σύνδεσης και της συλλογικής εμπειρίας που ξεκινάει από την επιθυμία του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά να «συναντήσει» τον διπλανό του. Και, όπως ο δίσκος υπενθυμίζει συνεχώς στο σώμα, θα πρέπει να την απολαμβάνουμε γιατί δεν είναι καθόλου δεδομένη. - Άγγελος Κλειτσίκας
7. Sufjan Stevens - Javelin
Asthmatic Kitty
Ο Sufjan Stevens μεταβολίζει τον πόνο του με όλα τα καλά που του έδωσε ποτέ η αγάπη, θέτοντας και απαντώντας με τον τρόπο του κορυφαία οικουμενικά υπαρξιακά ερωτήματα γύρω από την αγάπη και τη ζωή. Είναι ένας δίσκος που έτσι κι αλλιώς λόγω της σημειολογίας του και της συναισθηματικής φόρτισης του, η οποία επικοινωνήθηκε δημοσίως, είχε κάθε προοπτική να γίνει fan favorite. Και ευτυχώς δεν έχουμε να κάνουμε με μια καιροσκοπική επίκληση στο συναίσθημα -δύσκολα ο Sufjan Stevens άλλωστε θα μπορούσε να κατηγορηθεί για κάτι τέτοιο- αλλά ακούμε στo Javelin όλη την τεκμηρίωση για να το αγαπήσουμε –για όλους τους σωστούς λόγους. - Τάνια Σκραπαλιώρη
6. billy woods - Maps
Backwoodz Studios
Θα έλεγες ότι ο billy woods μας δίνει τον καλύτερο και πιο μυαλωμένο old school δίσκο που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμαστε φέτος;
Δεν είναι μόνο αυτό, γιατί όντως είναι το πιο συμπαγές πράγμα που έχει βγάλει μέχρι σήμερα αλλά αν ραγματικά μελετήσεις τους στίχους σε κομμάτια όπως το "Year Zerο" με τον Danny Brown δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις την αφοπλιστική ειλικρίνεια με την οποία απευθύνεται στα πιτσιρίκια. - Δημήτρης Λιλής vs Άγγελος Κυρούσης
5. PJ Harvey - I Inside the Old Year Dying
Partisan
Στο δέκατο της δίσκο η PJ Harvey πήρε 12 ποιήματα από τη συλλογή της Orlam – γραμμένη στην αρχαική, διάλεκτο της περιοχής Dorset όπου και μεγάλωσε – και τους έδωσε μουσική πνόη μέσα σε έναν άχρονο, φανταστικό και απόκρυφο ηχητικό τόπο. Μέσα από όργανα και ηχητικές υφές που αποπνέουν την αίσθηση του πρωτόγονου και ακατέργαστου, υφαίνει ένα ανοίκειο σύμπαν που ερωτοτροπεί ανάμεσα στο βρετανικό φολκλόρ και τις δικές της αναμνήσεις, διατηρόντας ανέγγιχτη τη πηγαία, διαχρονική της δύναμη ως ένα αρχέτυπο της σύγχρονης ροκ ποίησης. - Άγγελος Κλειτσίκας
4. Boygenius - the record
Interscope
Το the record αποτελεί μια εξαιρετικά συμπαγή συλλογή κομματιών, η οποία χρησιμοποιεί γνώριμα υλικά, τα αναμειγνύει σε ιδανικές δοσολογίες και τα σερβίρει με έμπνευση και ψυχή. Έρχεται για να τονώσει το ενδιαφέρον όχι μόνο για το είδος στο οποίο υπάγεται, αλλά και για τη δισκογραφία του 2023 συνολικά. Και βέβαια, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τις επόμενες εβδομάδες θα αναδειχθεί ως ένας από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς. - Άρης Καζακόπουλος
3. Caroline Polachek - Desire, I Want To Turn Into You
Sony Music
Η Caroline Polachek δεν μεταμορφώθηκε ξαφνικά από μια nerd νύμφη σε pop diva, αλλά ως άλλη σειρήνα το αισθησιακό κάλεσμά της είναι πολύ σαγηνευτικό για να αντισταθείς. Ακόμη κι αν προτιμάς τις σκοτεινές αποχρώσεις του προηγούμενου άλμπουμ. - Άρης Καζακόπουλος
2. Anohni & the Johnsons - My Back Was a Bridge for You to Cross
Secretly Canadian
Η Anohni παραδίδει ένα ευθύβολο, μετρημένο, δυνητικά καταλυτικό για τις καλλιτεχνικές προθέσεις της δίσκο. Προσηλώθηκε, έκανε σύμμαχο και την παραμικρή λεπτομέρεια των μέχρι σήμερα «κατασκευών» της κι ηχογράφησε ένα απόλυτα λειτουργικό LP. - Άγγελος Κυρούσης
1. Fever Ray - Radical Romantics
Rabid Records / PIAS
Αν δεν είναι απάτη αυτό που σκαρώνει εδώ και σχεδόν 20 χρόνια αυτό το αντικομφορμιστικό και μοναχικό μυαλό, με τη τελευταία πράξη «ασυμβίβαστης αγάπης» να κάνει τον πιο ώριμο κύκλο της, τότε είναι hands down ένα από τα πιο ειλικρινή έργα τέχνης (ένα πείραμα ζωής και μουσικής in the making) που έχει να επιδείξει η Ευρώπη σε αυτόν τον αιώνα. - Δημήτρης Λιλής
