Κείμενο: Δημήτρης Λιλής και Άγγελος Κυρούσης
Ο billy woods είναι δίκαια ο νέος αγαπημένος street ποιητής της Αμερικής. Αρκεί να ακούσετε πώς περιτριγυρίζει το "Feeling Good" της Simone στο "Soft Landing" και θα καταλάβετε ότι στo παιχνίδι του με τις λέξεις υπάρχει η κλάση ονομάτων επιπέδου Last Poets ή ο Gil Scott Heron.
Μέχρι να φτάσω την πρώτη ακρόαση στο 8ο track, το επιβλητικό "Year Zero" με τον Danny Brown είχα αποφασίσει ότι έπρεπε να βρω αυτό το album σε βινύλιο και επικοινώνησα με το Rock & Roll Circus μόνο και μόνο για να συνηδειτοποιήσω αφενός ότι ο Άγγελος Κυρούσης ήταν το ίδιο ενθουσιασμένος με το Maps και αφετέρου ότι ήταν βέβαιος πως η τιμή θα «τσούξει» λίγο όπως όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες του.
Για μισό λεπτό όμως, πώς ξέρει για έναν τόσο ιδιαίτερο hip hop δίσκο ο Κυρούσης και πως έχει εικόνα για τις «άπιαστες» τιμές που πιάνουν πλέον οι δίσκοι του label; Μήπως αυτή του η γνώση καλεί για το περίφημο «δύο σε ένα» combo album κριτικής; Εγώ μπορεί να άκουγα επί μέρες στα ακουστικά μου την διαφορετικότητα αυτού του album αλλά πριν προλάβω να φτάσω στη Σίνα για να «τα βάλουμε κάτω» το Pitchfork είχε ήδη ονομάσει την Backwooodz Studioz ετικέτα του woods «το καλύτερο underground rap label της Νέας Υόρκης».
Οι απορίες στροβιλίζονταν «στρέιτ θρου» όπως λέει και ο Ζαμπέτας και ευτυχώς ο Άγγελος είχε τις απάντησεις για το album που μέχρι τώρα τρέχει χωρίς αντίπαλο στην κούρσα album of the year.
Δηλαδή παρακολουθείς την περίπτωση billy woods εδώ και μερικά χρόνια;
Προφανώς, γιατί είναι πολύ σημαντικά τα στοιχεία στα οποία διαφέρει από τους άλλους. Το κύριο νομίζω και βασικό χαρακτηριστικό του παρότι έρχεται από την πηγή της Αμερικανικής σκηνής που θεωρητικά είναι το Μπρούκλιν, είναι ότι η μαμά του ήταν απ’ την Τζαμάικα και αυτός για πολλά χρόνια και για το μεγαλύτερο μας δεκαετίας του 80 ήτανε στην Ζιμπάμπουε απόπου ήταν ο πατέρας του επειδή συμμετείχε στον αγώνα της Ζάμπια για απελευθέρωση. Ο μαν δεν έχει μεγαλώσει όπως οι υπόλοιποι.
Ενδιαφέρον, δεν είχα ιδέα. Παρόλα αυτά πως έχει χτιστεί η φήμη του και έχει καταφέρει οι εκδόσεις του να έχουν ισχυρό following και premium τιμές;
Οι ακριβές εκδόσεις προκύπτουν όχι από το hype που αποκτά το όνομα τώρα αλλά ακριβώς επειδή είναι κανονικές underground do it yourself εκδόσεις. H Backwoodz έχει πλέον το δικό της στήσιμο, το δικό του τιράζ και ο τρόπος με τον οποίον παράγει σχετίζεται με την συνέπεια και συνέχεια της ετικέτας. Δηλαδή χρηματοδοτεί ο κάθε δίσκος τον επόμενο και έτσι μέσα στις κοινότητες του underground hip hop έχει καταφέρει μέσα στα χρόνια βήμα-βήμα και με τις οποίες συνεργασίες (βλέπε Moore Mother) να αποκτήσει μία φήμη που με αυτό το δίσκο δίκαια θα του προσφέρει το crossover και σε ένα ευρύτερο κοινό.
Υπονοείς ότι οι προηγούμενοι δίσκοι του ήταν το ίδιο καλοί ή ακόμα καλύτεροι;
Για μένα και το περσινό Αethiopes και το Hiding Places σε συνεργασία και πάλι με τον Kenny Segal στην παραγωγή, ακολουθούσαν την ίδια σημαντική θεματική στιχουργικά, απλά ο τρόπος που έστησαν τα beats αυτή τη φορά δυνητικά μπορούν να κάνουν την μουσική του πιο δημοφιλή στα πλαίσια που αυτός θέλει. Μην ξεχνάς ότι είναι ένας τύπος που online δεν θέλει ούτε καν να φαίνεται η φάτσα του, παρά το γεγονός ότι στα live μια χαρά την βλέπεις.
Πως θα χαρακτήριζες τον ήχο του και ποια είναι η συγκεκριμένη όπως είπες θεματολογία που έχουν οι στίχοι του; Αυτό που χαρακτηρίζει το ύφος του δηλαδή;
Το ότι ανέφερα στην αρχή την μαμά του που διδάσκει αγγλική φιλολογία παρότι έχει καταγωγή από την Τζαμάικα προφανώς και παίζει ρόλο στο πως ο ίδιος έχει διαλέξει να γράφει και να εκφράζεται. Ο δε μπαμπάς του που για τα δεδομένα της εποχής ήταν ένας μαρξιστής τύπος έχει σίγουρα διαμορφώσει το πως έχει δομηθεί η σκέψη του και οι ρίμες του. Δηλαδή άκου στίχο “Every victory pyrrhic, every, every, live show forget the lyric” από το κομμάτι "Soundcheck". Λέξεις όπως το πύρρειος που χρησιμοποιεί χωρίς να θέλω να το πω ακαδημαϊκά αποδεικνύουν πως η χρήση του λόγου στο flow του ξεχωρίζει πολύ περισσότερο από έναν μέσο ράπερ του δρόμου. Και δεν το αναφέρουμε για να δείξουμε την ιντελεκτουέλ εκδοχή του αλλά γιατί όντως φαίνεται να έχει έχει κάτι πολύ παραπάνω σαν δομή σκέψης από τον μέσο ράπερ.
Και ασφαλώς παίζει ρόλο και ο ήχος του, ο όποιος φλερτάρει ξεκάθαρα με την αναβίωση του old school, του ορθόδοξου hip hop αν θες.
Ο ρόλος του Kenny Segal σε αυτό είναι καθοριστικός. Για παράδειγμα το "Hangman" είναι μια υπνωτική σύνθεση και όπως διάβασα κάπου είναι πράγματι σαν να ακούς τον ρυθμό από ένα εκκρεμές με τους στίχους να λένε την ιστορία ενός τύπου που είναι κρεμασμένο. Και αμέσως μετά στο "Baby Steps", το φλάουτο του Shabaka Hutchings από τους The Comet Is Coming ορίζει το βασικό θέμα πάνω στο moody old school υπνωτικό beat καταφέρνοντας να ενώσει με το ίδιο νήμα τον ρυθμό και τον στίχο με τρόπο που σήμερα θα μπορούσαν να κάνουν μόνο οι Last Poets ή o Gil Scott Heron.
Ισχύει είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που συνδέονται ρίμες με στρώσεις -όπως λέει- σαν κρεμμύδι, βαθιές μπασογραμμές, ωμά beats και η θολή, αινιγματική φιγούρα του που δείχνει να κουβαλάει τελευταία στους ώμους του την σκηνή όχι μόνο του Brooklyn αλλά και ολόκληρου του Αμερικάνικου underground hip hop, αναβιώνοντας ίσως τις ένδοξες μέρες της backpack σκηνής με τρόπο τόσο επιδραστικό όσο και οι πρώτες κυκλοφορίες των Run The Jewels ίσως.
Όμως, σαν κατακλείδα θα έλεγες ότι ο billy woods μας δίνει τον καλύτερο και πιο μυαλωμένο old school δίσκο που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμαστε φέτος;
Δεν είναι μόνο αυτό, γιατί όντως είναι το πιο συμπαγές πράγμα που έχει βγάλει μέχρι σήμερα αλλά αν ραγματικά μελετήσεις τους στίχους σε κομμάτια όπως το "Year Zerο" με τον Danny Brown δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις την αφοπλιστική ειλικρίνεια με την οποία απευθύνεται στα πιτσιρίκια.
«Εσείς όλοι πρέπει να ξεκινήσετε από την αρχή γιατί η δικιά μου γενιά τα γαμήσε όλα. Και μαζί να κάψετε και εμάς…»
Kids, you and your friends gon' have to start again
It's nothing you can do with us, we're fucked up
We're fucked, poison everything we touch
Withered and died, burn it down with us inside
Burn it to the ground, make sure don't nobody survive
("Year Zero" feat. Danny Brown)
Αυτό ίσως είναι από τις πιο δυνατές μπάρες του album όπως και στο "NYC Tapwater" όπου ακούς παραπομπές για μια αστική διαδρομή, αυτή του Β48 “...Flatbush to downtown Brooklyn” που σου μεταφέρει κάθε στιγμή της διαδρομής και με τον πιο ζωντανό τρόπο. Η αλληλουχία της σκέψης του είναι τέτοια που σε συνδυασμό με την ονομασία maps του δίσκου παραπέμπουν σε ένα διαρκές ταξίδι όπου ο billy woods ψάχνει να βρει το δρόμο του στο σήμερα αλλά και συνάμα να αφήσει ένα στίγμα για να δώσει μια οδό για την εξέλιξη του αγαπημένου του μουσικού είδους.
Το δε φινάλε του "As The Crow Flies" μοιάζει σχεδόν βγαλμένο από σκηνή του Atlanta και επιβεβαιώνει την μαεστρία με την οποία ενορχήστρωσε ένα ακόμα εμβληματικό album στον καταλόγο του ο woods.
Οι στίχοι στο τελευταίο verse κρύβουν όλο το ζουμί για την γενιά των παιδιών που μεγάλωσαν στα 90s και τώρα παλεύουν με τους κοινωνικοπολιτικούς δαίμονες τους για να προσφέρουν μια καλύτερη ζωή στα παιδιά τους.
I'm in the park with the baby on the swing
When it hits me crazy, anything at all could happen to him
He been climbing higher and higher on the jungle gym
Running faster, sometimes pushing other kids
Tear-streaked apologies, balled fists, it's a trip
That this is something we did
I kiss her on the lips
I watch him grow, wondering how long I got to live
