Αν όντως υφίσταται αυτό που αποκαλούμε indie αριστοκρατία, οι Yo La Tengo αν μη τι άλλο έχουν δικαιωματικά κερδίσει την θέση τους σε αυτήν εδώ και πολλά χρόνια, κι ας μην κεφαλαιοποίησαν την εμπορική επιτυχία που γνώρισαν στα τέλη της δεκαετίας του '90 (Το I Can Hear The Heart Beating As One είχε πουλήσει πάνω από 300.000 αντίτυπα) με μετακίνηση στο δυναμικό κάποιας πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρείας ή πέρασμα του φράγματος στο mainstream όπως άλλες μπάντες εκείνη τη χρυσή εποχή για την ανεξάρτητη rock. Αυτό όμως που έχουν καταφέρει είναι να διανύουν την τέταρτη πια δεκαετία της πορείας τους με συνέπεια που θα ζήλευαν και οι πιο εμβληματικοί ομότιμοί τους.
Έτσι, μπορεί κάθε νέα κυκλοφορία τους να μην ξεσηκώνει θύελλα στον μουσικό τύπο, όμως το εναπομείνον indie rock κοινό δεν παραγνωρίζει ότι θα πρόκειται για μια ακόμα αξιόλογη, και όχι μονάχα αξιοπρεπή, δουλειά. Το νέο τους άλμπουμ, This Stupid World δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, και ακόμη κι αν υπήρξαν αμφισβητίες, τα singles που προμύνησαν την κυκλοφορία του ("Aselestine", "Fallout", και "Sinatra Drive Breakdown") ήταν αρκετά για να καθησυχάσουν και τους πιο κακόπιστους, καθώς υποδείκνυαν ότι στο άλμπουμ συναντώνται όλα τα γνωρίσματα του ήχου τους που αγαπήσαμε στην περίοδο ακμής τους, όπως τα επαναλαμβανόμενα υπνωτιστικά κιθαριστικά μοτίβα, οι motorik ρυθμοί, η fuzzy surf ψυχεδέλεια, αλλά και τα ήπια μελωδικά, μέχρι και ambient, μελαγχολικά περάσματα. Κι ας τραγουδά "I don't have what you want from me" ο Kaplan στο "Fallout".
Κι αν όσο περνούσαν τα χρόνια μπορεί η χρήση κιθαριστικής παραμόρφωσης από τους Yo La Tengo να γινόταν όλο και πιο διακριτική, ενώ ήδη φάνταζε υποτιμημένη εν συγκρίσει με άλλες μπάντες των '90s (δεν κινδύνευσαν ποτέ να σακκουλιαστούν στη grunge), αφού για αυτούς εξυπηρετούσε πάντα πρωτίστως την ατμόσφαιρα ή τη μελωδία και όχι τον θόρυβο, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της μουσικής τους, και ειδικότερα στο This Stupid World τη συναντάμε ξανά στα επίπεδα εκείνης της εποχής.
Με λίγα λόγια πρόκειται για μία θριαμβευτική επιστροφή στην καλύτερη της φόρμα από μία μπάντα που δεν την είχε χάσει και ποτέ, έστω κι αν την προηγούμενη δεκαετία μπορεί και να πλησίασε. Ίσως αυτό τελικά να στρέφεται εναντίον τους, αφού αν ερχόταν ένα αριστουργηματικό άλμπουμ σαν το A Stupid World από οποιαδήποτε λιγότερο εδραιωμένη μπάντα σίγουρα θα προκαλούσε διαφορετικά επίπεδα ενθουσιασμού.
