Απορίας άξιο πως δεν τελειώνουν οι μελωδίες στην φαρέτρα του Damon Albarn. Πως γίνεται ο Burt Bacharach (R.I.P.) των ημερών μας να μην στερεύει ποτέ και να μην κάνει διαλείμματα; Θα πρέπει σίγουρα να υπάρχει μέθοδος στην songwriting τρέλα του αλλά αναμφισβήτητα σηκώνει μπόλικη μελέτη η ασταμάτητη δίψα του να ακολουθεί τα ρεύματα και τις νέες τάσεις του ήχου εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες. Και ίσως για περιπτώσεις σαν και αυτές που απλά θα ήθελε να ξυπνάει και να δημιουργεί σε διαφορετικές ηπείρους του πλανήτη, έφτιαξε λίγο μετά την αλλαγή του αιώνα το υπεργκρούπ των Gorillaz.
Στο 8ο άλμπουμ - επεισόδιο της καρτουνίστικης πορείας τους, επαναπροσδιορίζουν την σχέση τους με τον φωτεινό κόσμο του Los Angeles και παραδίδουν μακράν τον πιο καλογυαλισμένο δίσκο τους. Και για τα δεδομένα ενός πρότζεκτ που ξεκίνησε σαν το ποπ άρμα του Damon το αστείο ίσως έχει παρατραβήξει. Ναι, οι Gorillaz ήταν το safety zone του όποτε επιθυμούσε να να ηχογραφήσει ξεδιάντροπη ποπ επιπέδου "Tarantula" ή καθημερινά feel good jams που μπορεί οποιοσδήποτε να σφυρίζει ανέμελα όλη μέρα (βλ. "Silent Running") ενορχηστρώνοντας τα με τρόπο που ο Coxon δεν θα του επέτρεπε ποτέ. Όμως σε στιγμές τύπου "Tormenta" featuring Bad Bunny, ή που θα ντρέπεται και η ντροπή ή που το κρυφό μονοπάτι που κάποτε έδειχνε το μέλλον της indie μέσα στην ποπ βιομηχανία θα πρέπει σύντομα να μετατραπεί σε αυτοκινητόδρομος. Γιατί σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, μπορεί το "Feel Good Inc" να ξεπερνά δίκαια το ένα δις streams, θυμίζοντας μας το όραμα και τον σεβασμό του Albarn για προσωπικότητες όπως ο Trugoy (R.I.P.) αλλά ας μην ξεχνάμε και τον τρόπο που μεγάλα ονόματα όπως ο Snoop Dogg φλόπαραν στα χέρια του, σε αδιάφορα κομμάτια όπως το "Hollywood" από το The Now Now του 2018. Μα, για μισό λεπτό, αν κάποιος ξέρει τον Albarn από το "There’s No Other Way" του 1991 δεν θα νομίζει ότι ο Blur ηγέτης απλά έχει το χάρισμα; Και όμως δεν. Είναι άπειρη η μουσική που έχει μοιραστεί μέσα σε 30 χρόνια αυτός ο φοβερός τύπος, αλλά στατιστικά σχεδόν 1 στα 10 κομμάτια του μετατρέπεται σε σοβαρό χιτ. Και δεν είναι ότι δεν ξέρει να γράφει, κάθε άλλο, όπως όμως θα ισχυριζόταν κάποιος που επιμελώς συγκεντρώνει τους δίσκους του και τα side project του, ο μαν κατά καιρούς «χαώνεται» και ο ίδιος μέσα στη μουσική. Και για το 2023, εβδομάδες αφότου ανακοίνωσε με τους Blur το πρώτο και μάλλον τελευταίο Wembley της καριέρας τους, απόφασισε να μάθει στα ραδιόφωνα τι εστί Thundercat. Το ομότιτλο single έχει μεν τις μπάσογραμμές και το groove του Λοσαντζελίνου νέοfunk star αλλά μελωδικά ακολουθεί το μοτίβο που 8 δίσκους τώρα έχει λίγο κουράσει την Gorillaz φάση. Και αμέσως μετά η 80s synth pop θεότητα της Stevie Nicks, ακούει την φωνή της να κάθεται σωστά πάνω σε στακάτα ταμπούρα τύπου Stand Back αλλά δύσκολα το “Oil” θα έπαιρνε την έγκριση του Jimmy Lovine για κάποιο από τα Bella Donna (1981) ή Wild Heart (1983).
Μήπως όμως δεκαετίες μετά, ένας κουρασμένος influencer ανακαλύψει κάποιου είδους μουσική μαγεία στο Cracker Island; Αμφιβάλλω, αν και παρατηρώ (όπως όλοι φαντάζομαι) με ενδιαφέρον πως τα νέα media θαυμάζουν οτιδήποτε ακούγεται σαν τα 90s, ακόμα και όταν αυτοί που τα έχουν ζήσει κρατάνε μικρό καλάθι. Έτσι και εδώ. Τα βασικά στοιχεία των 80s είναι η μαγιά αυτού του album γιατί απλά στα 80s ο πλανήτης ζήλεψε για πρώτη φορά την κουλτούρα του Los Angeles, όμως δεν είναι παραπάνω από 3 τα κομμάτια που πιθανόν να κερδίσουν την μάχη με τον χρόνο. Για παράδειγμα, στο επίσης σφιχτό groove του "New Gold" με τον Kevin Parker των Tame Impala να υπογράφει το ριφ και τα αέρινα φωνητικά, ο Bootie Brown των αγαπημένων LA rappers Pharcyde φροντίζει για τις ρίμες αλλά το κομμάτι απλά τσουλάει και υποσυνείδητα μετράει σαν ένα μικρό διάλειμμα του ακροατή από την φιλτραρισμένη φωνή του Albarn, πριν αυτή επιστρέψει για τα "Baby Queen" και "Tarantula", που αν σε επίπεδο παραγωγής είχαν λίγη από την rough ομορφιά κομματιών όπως το "DARE", ο disco ρυθμός τους, αργός ("Baby Queen") ή γρήγορος ("Tarantula") θα τα έκανε τουλάχιστον ενδιαφέροντα. Όμως, η όλη φάση έγινε στο L.A. και εκεί πολλές φορές το φαίνεστε είναι περισσότερο σημαντικό του τι πραγματικά είσαι.
Λίγο πριν το τέλος, οι ταχύτητες πέφτουν. Ο Damon είχε καιρό να γράψει μια σχεδόν reggaeton μπαλάντα και αφού πλέον μπορεί, γιατί να μην έχει τον superstar Benito -Bad Bunny- Martinez να του δώσει τα απόλυτα Caribbean vibes, (μιλάμε για steel drums και λατινο ακουστικές κιθάρες εδώ, όχι αστεία) με την ever cool ερμηνεία του. Ας μην ξεχνάμε ότι φέτος οι Gorillaz εμφανίζονται λίγο πριν τον Bad Bunny στη Coachella, όποτε there goes your Coachella moment son.
Το "Skinny Ape", είχε την ατυχία να πέσει σε αυτή την εμπορική -ουσιαστικά- παρτίδα τραγουδιών των Gorillaz. Αν το πέταγες ακόμα και στο Plastic Beach του 2010, θα έκλεβε την παράσταση με την διπολική φύση του. Από τις περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν ότι ο Damon ανήκει στους πραγματικά σπουδαίους συνθέτες και ίσως το μόνο κομμάτι του album που θα είχε άνετα το co-sign του Coxon αν θα έπρεπε ποτέ οι Blur να διασκευάσουν Gorillaz.
Για το φινάλε, χρειαζόταν κάτι διαχρονικό. Και τι καλύτερο από μια μελωδία τύπου Beck με τον ίδιο να σιγοντάρει σε κιθάρες και φωνητικά ενώ το νόημα των στίχων γίνεται πραγματικά βαθύ “…with things that don’t exist and we’re all in this together ‘till the end…” . Ο Albarn δεν είναι χθεσινός στο παιχνίδι της ποπ μουσικής βιομηχανίας. Για την ακρίβεια μπορεί να είναι και ένας από τους λίγους που την χειραγωγούν, όποτε μοιραία έχει συνηθίσει τους ακροατές της τέχνης του σε υψηλά standards. Και μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα με το Cracker Island, που συνειρμικά σχετίζεται με τη Βόρεια Αμερική και υποθετικά θα συνόδευε το πρώτο επίσημο Gorillaz film σε κάποια από τις μεγάλες video πλατφόρμες. Σαν, υποσυνείδητα να έχει ριζώσει βαθιά μέσα σε κάθε Βρετανό μουσικό η υποχρέωση να «σπάει πάντα» την αμερικανική αγορά, όποτε όταν οι Gorillaz ξεκλείδωσαν την υπερατλαντική βιομηχανία πιο εύκολα και από το “Song 2”, o Albarn ίσως παγιδεύτηκε στα ίδια του μεγαλεπίβολα σχέδια, επιτάσσοντας για αυτό το 8o album τον καλογυαλισμένο ήχο της Δυτικής Ακτής που ναι μεν κατέχει, αλλά τελικά του προσθέτει ελάχιστα σε καλλιτεχνικό κύρος ακόμα και όταν θρύλοι σαν την Stevie Nicks στέκονται στο πλευρό του.
