Ακούγοντας και ξανακούγοντας το 25ο (!) άλμπουμ των Sparks, δεν μπορεί κανείς να νιώσει παρά θαυμασμό για τη νοητική διαύγεια, την συνθετική ευφυΐα και την μελωδική ακρίβεια που επιδεικνύει το γκρουπ σε αυτό το προχωρημένο, τελευταίο στάδιο της 50χρονης και βάλε πορείας του. Τα τελευταία δύο χρόνια, τα αδέρφια Ron και Russel Mael γνωρίζουν ένα peak αναγνώρισης που όμοιο του δεν πρέπει να έχουν απολαύσει - ούτε καν με το διπλό, glam χτύπημα του 1974 ή την electro-disco στροφή στις αρχές της δεκαετίας του 1980 θα τολμήσω να πω - στο οποίο έχουν συνδράμει συνδυαστικά τόσο το soundtrack που έγραψαν για τη ταινία Annette του Leos Carax, όσο και το ντοκιμαντέρ The Sparks Brothers για τη ζωή της μπάντας, ενώ η συμμετοχή της Cate Blanchett στο βίντεο για το ομότιτλο του νέου δίσκου single “The Girl Is Crying In Her Latte”, μαρτυρά πως οι θεωρητικά βετεράνοι πλέον Sparks βρίσκονται πλέον στην αφρόκρεμα της pop-culture συζήτησης.
Με αυτό τον ούριο άνεμο να φυσάει στο πλευρό του, το αμερικανικό δίδυμο υπογράφει τον πιο διασκεδαστικό, συναρπαστικό και ενδεικτικό της πολυμορφικής του ταυτότητας δίσκο, εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια. Είναι ένα ιδανικό μείγμα από κοινωνικοπολιτική σάτιρα, θεατράλε ερμηνείες, μελωδικές ευστοχίες, υποδόρια ευαισθησία και περιπαιχτική διάθεση - δηλαδή το σπαρκσιανό trademark στην ολότητα του. Το πρώτο τραγούδι που κάνει stand out, λόγω της glam αισθητικής που παραπέμπει κατευθείαν στην Kimono My House και Propaganda εποχή, είναι το “Nothing Is As Good As They Say It Is”: γραμμένο από τη σκοπιά ενός νεογέννητου που έχει ήδη δει αρκετά για να γνωρίζει με βεβαιότητα πως θέλει να επιστρέψει πίσω στη μήτρα της μητέρας του, είναι ένα κομμάτι που βρίσκει τους Sparks, ταιριαστά, πιο νέους, κεφάτους και σαρδόνιους από ποτέ. Από εκεί και πέρα, ο υπόλοιπος δίσκος είναι μία απολαυστική κούρσα, σαν αυτή για την οποία τραγουδούν στο “Take Me For A Ride”, το οποίο μοιάζει σα να έχει ξεπηδήσει από glam rock μιούζικαλ στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Η ιδιοφυΐα των αδερφών Mael ξεπετάγεται απρόβλεπτα σε κάθε στροφή: η Ladytron-ική electro-pop του εναρκτήριου “The Girl Is Crying In Her Latte” μοιάζει με υπόσχεση (ή και προειδοποίηση;) για το τι θα ακολουθήσει, το “You Were Meant For Me” εξελίσσεται σταδιακά σε ένα πνευματώδες art-pop διαμάντι με πολλαπλές, ηχητικές διαστρωματώσεις που οξύνουν το μουσικό IQ, τα μαξιμαλιστικά έγχορδα του “Not That Well Defined” προσδίδουν στο άκουσμα την αίσθηση του κλασικού, το “We Go Dancing” μας συστήνει τη λατρεμένη, παλαβή πλευρά τους και το “It Doesn’t Have To Be That Way” μοιάζει σαν να έχει γραφτεί από την Eleanor Friedberger για λογαριασμό τους - κάτι που μόνο καλό μπορεί να είναι.
Το καταληκτικό “Gee, That Was Fun” είναι ό,τι κοντινότερο έχουν γράψει ποτέ σε μία αναστοχαστική μπαλάντα για όσα έχουν μετανιώσει ή θα ήθελαν να είχαν κάνει διαφορετικά σε αυτό το κωμικοτραγικό παιχνίδι που λέγεται ζωή. Όμως στο τέλος, τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, γιατί πολύ απλά πέρασαν απολύτως φανταστικά. Όσο φανταστικά, παρά τις όποιες λοξοδρομήσεις, έχει περάσει και συνεχίζει να περνάει, το κοινό μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια.
