Πόσο εύκολο είναι να σωθείς, να επιβιώσεις και πόσο να αποδείξεις ότι είσαι ακόμα ζωντανός; Μπορεί στη ζωή το πρώτο να είναι το πιο σημαντικό συχνά όμως στην τέχνη το δεύτερο είναι που έχει σημασία, γι’ αυτό, επίσης συχνά, είναι και το πιο δύσκολο. Όταν λοιπόν κρατάς, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, έναν δίσκο στα χέρια σου που αποτυπώνει και επιδεικνύει μια τέτοια ιστορία καλλιτεχνικής επιβίωσης δεν μπορεί παρά να ξεκινάς την ακρόασή του τουλάχιστον με συμπάθεια. Κι αν αυτός ο δίσκος κι αυτή η ιστορία επιβίωσης έρχεται από τον Josh Homme και τους Queens of the Stone Age αυτή η συμπάθεια γίνεται συγκίνηση μπροστά στην προσμονή του ήχου της καθαρόαιμης alt rock κιθάρας που σφράγισε τόσα και τόσα ακουστικά και ηχεία τη δεκαετία γύρω από το millennium.
Με το In Times New Roman… οι Queens of the Stone Age καταφέρνουν να δικαιώσουν σε ικανό βαθμό όλα αυτά τα συναισθήματα συμπάθειας και προσμονής παραδίδοντας ένα όγδοο album με όλη την αξία μιας καλής δισκογραφικής επιστροφής μιας πολύ σημαντικής μπάντας. Είναι γεγονός ότι ο μπροστάρης των QOTSA και σεσημασμένος mastermind της alternative rock (whatever that means) σκηνής, Josh Homme δεν πέρασε εύκολα την εξαετία που μεσολάβησε από το προηγούμενο album της μπάντας Villains με ένα περιπετειώδες και επαχθές διαζύγιο με την τραγουδίστρια Brody Dalle (περιλαμβανομένης και μια δικαστικής διαμάχης για επιμέλεια τέκνου), μεγάλες απώλειες φίλων-σταθμών (όπως ο Rio Hackford και ο Mark Lanegan) αλλά και την προσωπική μάχη του με τον καρκίνο να διαμορφώνουν συνθήκες κόντρα στη ζωή πόσο μάλλον στη δημιουργία. Υπό αυτό το πρίσμα το In Times New Roman… ηχεί σαν το σάλπισμα για την επάνοδο του Josh Homme στο πεδίο, το λάκτισμα για τη μάχη με την οποία θα αποδείξει ότι είναι ακόμα ζωντανός και τι ακριβώς σημαίνει αυτό για εκείνον τόσο στο δικό του σκοτεινό momentum όσο και στην πολλαπλά βίαιη παγκόσμια συγκυρία.
Είναι όμως η πλούσια σημειολογία και οι μαχητικές προθέσεις αρκετά για να κερδίσουν το στοίχημα της καλλιτεχνικής και μουσικής αξίας του όποιου δίσκου; Η απάντηση δεν είναι εύκολη καθώς η πλοήγηση στην tracklist του In Times New Roman… χαρίζει άνετη θέα σε αρκετές «ασφαλείς» και «εύκολες» συνθετικές και στιλιστικές επιλογές με την μπάντα και τον Homme να να κινούνται σχεδόν αποκλειστικά εντός των ορίων του καλοχτισμένου αισθητικού comfort zone τους, χωρίς τις εκπλήξεις για τις οποίες είναι καθόλα ικανοί. Back-to-basics κιθαριστικά hooks και oldschool riffs, γκρούβες αποκατάστασης, καλοζυγισμένα tracks μηδενικού ρίσκου δυσαρέσκειας για το «κλασικό» fan base των QOTSA, σχεδόν DIY, «ενδοσχολική» παραγωγή διαμορφώνουν μια συνθήκη που στη μια όψη της έχει την οικειότητα και στην άλλη την εσωστρέφεια όσο το νόμισμα του δίσκου στριφογυρίζει στον αέρα του κυκεώνα της μουσικής πληροφορίας.
Είναι αυτή η «εύκολη» οδός ο τρόπος των QOTSA να «προστατεύσουν» τον Josh Homme και να του προσφέρουν το safe space που χρειάζεται για να μαζέψει τα κομμάτια του και να ξαναβρεί τον αυτό του; Πολύ πιθανόν, ωστόσο ευτυχώς για αυτούς η τεκμηρίωση αυτή μπορεί να παραμείνει εφεδρική καθώς το θετικό πρόσημο του δίσκου κερδίζεται από τους κρυμμένους άσους στο μανίκι του Homme που αυτή τη φορά δεν είναι άλλοι από τους στίχους του. Όλες οι αιχμές που λείπουν από τη μουσική κατεύθυνση του In Times New Roman… λάμπουν στο στιχουργικό του αποτύπωμα με ωμές διαπιστώσεις, σκοτεινές περιδινίσεις στα βάθη του εαυτού και του κόσμου, απόγνωση, θυμό και κατάθλιψη να απλώνουν τους καμβάδες τους μπροστά στον Josh Homme για να τους σκίσει με στιχουργικά ξυράφια. Και είναι οι στίχοι εκείνοι που φαίνεται να απελευθερώνουν τον Homme και τους QOTSA οδηγώντας τους στις πιο ενδιαφέρουσες μουσικά και αισθητικά στιγμές του δίσκου, σε δυο τρεις μαγικές στιγμές που τρεμοπαίζουν μέσα σε ευχάριστες αλλά αναμενόμενες αλληλουχίες κουπλε-ρεφραίν-γέφυρας, ανοίγοντας διάλογο με τους Doors στο “Carnavoyeur” και τους Led Zeppelin στο εθιστικό “Sicily” και βγάζοντας τους στο ονειρικό ψυχεδελικό ξέφωτο του outro του “Straight Jacket Fitting” που λειτουργεί ως μια υπόσχεση για το μέλλον.
Μια υπόσχεση για το μέλλον – αυτό πρέπει ίσως να κρατήσουμε από αυτόν τον δίσκο των Queens of the Stone Age. Το In Times New Roman… δεν είναι το album που θα συναρπάσει, θα κατακτήσει κορυφές ή θα ανοίξει νέους δρόμους σε ένα είδος που έχει βολευτεί στη θέση του στη ροκ μουσικολογία. Είναι όμως ένα album δίνει ζωτική διέξοδο σε αδηφάγα συναισθήματα, ένα album που συνεχίζει κάτι, κλείνοντας πληγές και καταπραϋοντας κενά. Όπως κάνει συνήθως ο χρόνος, όπως κάνει πάντα η ζωή που κι αυτή, πάντα, συνεχίζεται.
