Είναι πάνω από 80 ετών αλλά θέλει να συναναστρέφεται (δείξε μου τους φίλους σου...) με τους: Actress, Weyes Blood, Fat White Family, Animal Collective, Blood Orange. Αυτούς θέλει δίπλα του για να ολοκληρώσει ένα άλμπουμ (το 17ο προσωπικό που απέχει μια δεκαετία από το προηγούμενο) και να επιβεβαιώσει ότι η δημιουργικότητα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη χάνεται μόνο όταν φύγει η ψυχή. Τους έχει ανάγκη; Κάθε άλλο. Ο δίσκος θα μπορούσε να ολοκληρωθεί κάλλιστα από τον ίδιο με παρόμοια αποτελέσματα. Όμως θέλει να συναναστρέφεται δημιουργικά με νεότερους, να παίρνει κάτι από την ορμή, την περιέργεια και τον θαυμασμό προς το πρόσωπο του. Ναι αισθάνεται πως όλα συμβαίνουν σήμερα. Τώρα.
Ούτε πίσω κοιτάζει, ούτε επαναπαύεται στις δάφνες του, ούτε χρησιμοποιεί ευκολίες και κλισέ αλλά συνεχίζει να ψάχνεται σαν μικρό παιδί και να αναζητά σύγχρονους τρόπους έκφρασης. Τι κι αν έχει βιογραφικό που γεμίζει περισσότερες σελίδες από τον Οδυσσέα του Joyce, τι κι αν τα έχει κάνει όλα, τα έχει δει όλα κι έχει συνεργαστεί με ένα βουνό από σπουδαίους καλλιτέχνες που οι περισσότεροι από μας θα σκότωναν για ένα τους νεύμα.
Η ανάγκη του να κοιτάζει πάντα μπροστά, να ονειρεύεται το μέλλον, να ψάχνει με την περιέργεια ενός νεοφώτιστου δεν έχει κουτσουρευτεί καθόλου από το αντικειμενικό γεγονός ότι το τέλος είναι κοντά.
Όπερ μεθερμηνευόμενον... ο John Cale είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης, όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και έξι δεκαετίες και το Mercy είναι μία ακόμη τρανή απόδειξη. Ο σχολαστικός ακροατής θα εντοπίσει θεματάκια στην ανάπτυξη και την ολοκλήρωση κάποιων τραγουδιών, ίσως και στιγμές αμηχανίας αλλά αυτά δεν είναι ικανά να αλλοιώσουν την γενική αίσθηση του δίσκου που είναι απολαυστική.
Το Mercy κυλάει νωχελικά για μια "take your time ακρόαση" με trip hop, ambient, industrial ήχους και πειραματικούς θορύβους, με λιτές μελωδίες και λυρικές αναφορές, με progressive στοιχεία κι αυτή την αιώνια φωνή που δεν μοιάζει με τίποτα.
Στιχουργικά ο ποιητικός λόγος κυριαρχεί και οι ανησυχίες ενός ενήλικα με κοινωνικές ευαισθησίες διατυπώνονται εξαιρετικά. Ο David Bowie και η Nico είναι εδώ, οι αναζητήσεις είναι συντρηπτικά περισσότερες από τις αναμνήσεις και την νοσταλγία, ο John Cale βγαίνει και πάλι νικητής σε μία ακόμη αναμέτρηση με τον χρόνο.
