Το τεύχος Ιανουαρίου του βρετανικού Metal Hammer κυκλοφορεί με εξώφυλλο τον Ville Valo. Σε ένα άλλο άρθρο με τις αναμενόμενες κυκλοφορίες του 2023, υπήρχε εκτενής αναφορά για το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, και είναι φυσικό, καθώς ο Ville Valo ήταν/είναι rock star, και οι ΗΙΜ ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα των τελευταίων 25 ετών. Κρυφά ή φανερά, οι περισσότεροι είχαν περάσει «μια φάση» με τους HIM, και πώς θα μπορούσαν να μην, όταν το "Join Me in Death" και η διασκευή τους στο "Wicked Game" του Chris Isaak ακούγονταν ανά μισάωρο στους rock σταθμούς της πόλης, ενώ οι HIM στα ντουζένια τους γέμιζαν χαλαρά τον Λυκαβηττό. Το «καλύτερο» όμως ήταν όταν έγραφες κάποια κακή λέξη για το συγκρότημα. Οι φανατικοί οπαδοί πετούσαν βελάκια στον τοίχο, με στόχο το όνομα του συντάκτη που είχε τολμήσει να τους κακολογήσει και τα forums, που στα 00s ήταν στα πάνω τους, έπαιρναν φωτιά από σχόλια. Αυτό κράτησε μέχρι το 2010, καθώς μετά οι HIM είχαν αρχίσει να μην κάνουν τόσο μεγάλο γκελ στο κοινό. Θυμάμαι να κάνω κριτική στο τελευταίο τους άλμπουμ Tears on Tape (2013) -το οποίο ναι μεν είχε πάρει τις καλύτερες κριτικές από όλα τα άλμπουμ τους, αλλά δεν είχε πουλήσει ούτε στο ελάχιστο όσο τα προηγούμενα τους- και από τα 2013 και μετά οι μόνες ειδήσεις που τους αφορούσαν είχαν να κάνουν με αποχωρήσεις μελών. Αργότερα ακούστηκε ότι η μπάντα θα έμπαινε για λίγο στον πάγο, μέχρι που το 2017 οι HIM έπαψαν να υφίστανται ως συγκρότημα (και δεν νομίζω να είχε κάνει εντύπωση σε κανέναν).
Ο ηγέτης/τραγουδιστής των HIM Ville Valo δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια, κυκλοφορώντας το 2019 (σε συνεργασία με τους Φινλανδούς Agents) το Ville Valo & Agents , το οποίο έφτασε στο Νο1 της Φιλανδίας και ένα χρόνο αργότερα το EP Gothica Fennica Vol. 1, ενώ παράλληλα ετοίμαζε το προσωπικό του άλμπουμ. Μας είχε προϊδεάσει σε συνεντεύξεις του, ότι το άλμπουμ του θα είναι μουσικά μια συνέχεια των HIM και ότι όλα τα μουσικά όργανα τα έχει παίξει ο ίδιος, που φυσικά έχει γράψει όλα τα τραγούδια, οπότε εκείνος θα έπρεπε να πάρει τα εύσημα ή την ευθύνη για τον δίσκο.
Η πρώτη ακρόαση του άλμπουμ με έφερε σε ένα οικείο και γνώριμο περιβάλλον. Για να μην μπλέξουμε πάλι σε ατέρμονες συζητήσεις για το τι ακριβώς έπαιζαν οι HIM, ας συμφωνήσουμε ότι έπαιζαν love metal, και αυτό ακριβώς ακούμε και από τον Ville Valo. Καταρχήν και μόνο στους τίτλους των τραγουδιών, υπάρχει δύο φορές η λέξη love, ενώ δεν λείπουν και αναφορές σε άλλα προσφιλή θέματα των HIM, όπως για παράδειγμα το “Heartful of Ghosts”. Μουσικά, αυτό που ακούμε είναι, όπως προείπαμε, μια συνέχεια των HIM. Σε άλλες εποχές, το "Run Away From The Sun" ή το "Echolocate Your Love", για παράδειγμα, θα μπορούσαν να είναι τα επόμενα αγαπημένα τραγούδια των rock σταθμών της χώρας. Το μεγάλο προτέρημα του Ville Valo ήταν πάντα οι μελωδίες, μπορούσε να γράψει μια απλή μελωδία που κατάφερνε να γίνει μεγάλη επιτυχία. Αυτό υπάρχει και στο Neon Noir και μας δείχνει ότι η έμπνευση υπάρχει ακόμα.
Αυτό που μου λείπει είναι, ενδεχομένως, η συνεισφορά των υπολοίπων πρώην μελών των HIM. Για παράδειγμα, το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ είναι το "Saturnine Saturnalia". Πάντα οι HIM έλεγαν ότι μια από τις μεγαλύτερες επιρροές τους ήταν οι Black Sabbath, και το "Saturnine Saturnalia" με το σχεδόν doom εισαγωγικό riff να είναι ξεκάθαρα φόρο τιμής σε εκείνους. Σε αυτό το τραγούδι όμως, θα ήθελα τον πρώην γαμπρό του Tony Iommi, τον Mikko "Linde" Lindström (κιθάρα-HIM) να έπαιζε εκείνος, με το δικό του ύφος, το τραγούδι. Ένα άλλο τραγούδι που έχει ένα ενδιαφέρον είναι το “Vertigo Eyes”. Εάν ο τίτλος Vertigo σας παραπέμπει σε ένα συγκρότημα με 2 γράμματα, σωστά μαντέψατε καθώς το “Vertigo Eyes” πάει κάτι να θυμίσει από U2, αλλά μέσα στα σχεδόν 8λεπτά που διαρκεί, ο Ville Valo κάπου το χάνει στην πορεία.
Ακούγοντας το Neon Noir, μετά από χρόνια άκουσα ξανά και το Tears on Tape (είχα να το ακούσω από το 2013). Το τελευταίο άλμπουμ των HIM είχε περισσότερο «σκληρές» κιθάρες, ενώ στο Neon Noir, οι ταχύτητες έχουν πέσει λίγο. Η συνολική αίσθηση που έχω τελικά για το προσωπικό άλμπουμ του Ville Valo είναι πως έχει 3-4 τραγούδια που θα αρέσουν στους οπαδούς των HIM, δοκιμάζει και κάτι διαφορετικό με το "Zener Solitaire" που έχει ένα κινηματογραφικό ύφος, ενώ εκπλήσσει ευχάριστα με το τραγούδι-φόρο τιμής στους Black Sabbath. Όλα καλά λοιπόν, και όπως θα διαπιστώσουμε και από κοντά το καλοκαίρι, ο VV δεν αποκηρύσσει το παρελθόν του, καθώς τα μισά τραγούδια της συναυλίας του φροντίζει να προέρχονται από τη δισκογραφία των HIM. Οπότε, ραντεβού στο Rockwave Festival.
