H Billy Nomates ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στο Spare Ribs των Sleaford Mods. To “Mork & Mindy” σύστησε το φακιδωτό πρόσωπο της Tor Maries, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, στα πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα που έχουν δει το video στο YouTube, ενώ η ιδιαίτερη εκφορά της (φτύνει τις λέξεις με περίσσια μαγκιά, σαν χαμίνι του δρόμου) έδεσε ιδανικά με τη «βρετανίλα» που ζέχνει ο Jason Williamson, χαρίζοντας στον δίσκο το αδιαπραγμάτευτο highlight του.
Το CACTI είναι το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ της Maries και -σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε ίσως κανείς, έχοντας στο μυαλό του το… mullet της, ή το ύφος της στο banger single που έβγαλε στις αρχές του 2021 “High Heels”- είναι ένας δίσκος μάλλον pop, παρά «αναρχικός».
Συνθετικά δανείζεται ενίοτε από τη «σχολή» της Sharon Van Etten -το “Blue Bones (Deathwish)” σε μια playlist θα ταίριαζε φανταστικά με το “Porta” της δεύτερης- στιχουργικά, το έξυπνο χιούμορ της θυμίζει Courtney Barnett, ενώ θεματικά, στη συνολική «δεν τα βάζεις μαζί μου» προσέγγιση θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει παραλληλισμούς με μια άλλη Βρετανίδα-αστεράκι, τη Self Esteem.
Ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά υφολογικά, ο δίσκος είναι άνισος. Το εναρκτήριο, πιασάρικο, δυναμικό, «φωνακλάδικο» “The Balance is Gone” (“my inner peace is broken into 5”) δημιουργεί μία ατμόσφαιρα επαναστατικής «τσίτας» που δεν διατηρείται, με τα περισσότερα από τα επόμενα κομμάτια του δίσκου να ρίχνουν τους τόνους: η ραδιοφωνική αρχιτεκτονική του “Black Curtains in the Bag” και “Saboteur Forcefield”, τα ρυθμικά synth του “Cacti”, η ακατέργαστη απλότητα του “Roundabout Sadness” δεν καταφέρουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον. Μέχρι που ξαφνικά, ο δίσκος ξαναβρίσκει το νεύρο του: το “Spite” έχει μια παλιομοδίτικη αμερικανιά, που το κάνει πολύ οικείο, το ρεφρέν του ("I just came outta spite / I didn't come here to try to put things right") μπορεί να φανταστεί κανείς να το τραγουδάει μια κοριτσοπαρέα σε girls night out, τα “Same Gun” και “Apathy is Wild” είναι σαν κατασκευασμένα για 80s ταινία ενηλικίωσης, ενώ το “Vertigo” είναι μια αναπάντεχη μίξη «βρωμιάς» και country αισθητικής (α λα Shania Twain) που μοιάζει ίσως ως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της προσωπικής σφραγίδας που έχει κατασκευάσει το ασυνήθιστο αυτό μούτρο από το Bristol. Στα highlights του άλμπουμ συγκαταλέγεται και ο επίλογος του “Blackout Signal”, ένα αργόσυρτο track που μετατρέπεται σε anthem, όταν ενώ μετά από τρία λεπτά στα οποία δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα, η Maries βάζει μια φωνή: “I can’t wait for the black out signal / I dream of shutdowns now / When you know that nothing's real / Yeah I will it to fall down”. Ακαριαίο replay.
Όντως “the balance is gone” σε αυτή την ανισόρροπη συλλογή τραγουδιών της pop punk βρετανίδας, ωστόσο η ζυγαριά καταφέρνει να αγνοήσει την ύπαρξη των αδιάφορων fillers εντός του και να γείρει προς τα κομμάτια που ξεχωρίζουν, γιατί αυτά είναι πραγματικά σπουδαία.
