Τι θα γίνει με τον ευκάλυπτο;
Τι θα γίνει με τα όργανα;
Τι θα γίνει με τους Cowboy Junkies;
Τι θα γίνει με τους Afghan Whigs;
Να τα πάρεις εσύ
Γιατί εγώ δεν τα παίρνω
Να τα πάρεις εσύ
Γιατί εγώ θα τα σπάσω
Οι National είναι μία από αυτές τις μπάντες που μου προκαλούν σύγχυση: ενώ από τη μια θεωρώ ότι έχουν εξαντλήσει την έμπνευσή τους και τα τελευταία χρόνια γράφουν το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά, από την άλλη με κάνουν να θέλω διακαώς να είμαι χωρισμένη, κλαμένη και αχτένιστη και να περιφέρομαι μες στην απελπισία στο σαλόνι, με τα παντζούρια κλειστά και ένα μπουκάλι ουίσκυ στο χέρι, ακούγοντας αυτό «το ίδιο τραγούδι» στο repeat.
Οι παραπάνω (μεταφρασμένοι, εν είδει αστείου) στίχοι είναι από το «αυτομάτως instant classic» στη δισκογραφία της μπάντας από το Cincinati, “Eucalyptus”, δεύτερο κομμάτι από τον νέο τους δίσκο First Two Pages of Frankenstein, ο οποίος σε κάθε του τραγούδι πατάει μεν στην τυπική National συνταγή (ένας καημός, ένα πιασάρικο γύρισμα, ένα πιάνο με ουρά, ένα ρεφρέν για sing-along και κλείσαμε) αλλά κάνει και μερικά πολύ έξυπνα τρικ. Και πριν και πάνω από όλα -και κυρίως εν αντιθέσει με το προηγούμενό τους άλμπουμ, I Am Easy To Find, στο οποίο είχαν χάσει την πυξίδα τους- αυτός εδώ είναι ένας δίσκος 100% National.
Οι «εξυπνάδες» που εντοπίζω αφορούν κυρίως δημιουργικές αποφάσεις, όπως το να δώσουν, σε κάποια κομμάτια, το δεύτερο μικρόφωνο στον αγαπημένο των indie kids Sufjan Stevens, την ίσως πιο πολυσυζητημένη τραγουδοποιό των τελευταίων χρόνων Phoebe Bridgers, αλλά και την παγκοσμίως Νο1 star αυτή τη στιγμή, Taylor Swift, η οποία αν μη τι άλλο θα φροντίσει να γίνει το “Alcott” το track του δίσκου με τα περισσότερα streams.
Και όχι αδίκως, απλά και μόνο επειδή είναι φίρμα: μιλάμε για ένα ντουέτο-διάλογο ανάμεσα σε ανδρικά και γυναικεία φωνητικά (γνωστή πατέντα αν θες να φτιάξεις ένα τραγούδι-παγίδα για όσους έχουν αδυναμία στις love ballads) που έχει κεντρικό στίχο τη φράση “and the last thing you wanted… is the first thing I do”, με την Taylor μεταξύ άλλων να απαντά “give me some tips to forget you”, με την πιο τρυφερή και ώριμη χροιά που μπορεί να πετύχει με τη φωνή της, πλησιάζοντας την απόχρωση του Matt Berninger και μετατρέποντας την guest συμμετοχή της σε ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlight του άλμπουμ. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε τα πάρε-δώσε της μπάντας με την America’s sweetheart, θα ενώσετε τις τελείες αν μάθετε πως ο Aaron Dessner των The National έχει co-writing credits και στους δύο δίσκους που κυκλοφόρησε η Swift το 2020, Folklore και Evermore.
Καλύτερο κομμάτι του δίσκου παραμένει, δε, το πρώτο του single “Tropic Morning News” μ’αυτή τη γλυκόπικρη κιθαριστική εισαγωγή που λιώνει καρδιές και το καθαρτικό δίπολο “I was suffering more than I let on,” / “I would like to move on and be through with it.”, ενώ οι δύο συμμετοχές της Phoebe Bridgers (“This Isn't Helping” και “Your Mind Is Not Your Friend”) στις οποίες, σε αντίθεση με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Swift, εκείνη προσφέρει δεύτερα φωνητικά, επαναλαμβάνοντας τις στροφές σε άλλη τονικότητα, είναι δύο «υπαρξιακές ερωτικές μπαλάντες» που ανοίγουν την όρεξη για live.
Μακάρι να δούμε την 28χρονη Καλιφορνέζα να συνοδεύει την μπάντα σε κάποιες εμφανίσεις της (έστω τηλεοπτικές), εξάλλου η καλλιτεχνική τους σχέση δεν προέκυψε τώρα, αλλά κρατάει από το 2019 όταν και είχαν συνεργαστεί για το “Walking On a String” από το Between Two Ferns: The Movie του Netflix.
Οι δύο πρώτες σελίδες του Φρανκενστάιν της Mary Shelley περιέχουν μια σειρά επιστολών τις οποίες ο πρωταγωνιστής Βίκτωρ Φρανκενστάιν απευθύνει προς την αδερφή του: «Είμαι στα πρόθυρα ενός μακρινού και δύσκολου ταξιδιού, που οι έκτακτες ανάγκες του θα απαιτήσουν όλο το ψυχικό μου σθένος∙ χρειάζεται όχι μόνο την ψυχική διάθεση των άλλων, μα και μερικές φορές να στηρίξω τη δική μου, όταν των άλλων έχει καταπέσει» (εκδ. Στοχαστής, μτφ. Θάνος Σακκέτας). Κι αυτό δεν κάνει, εδώ και χρόνια, ο (σε διαρκή αντιπαράθεση με την κατάθλιψη) Matt Berninger, μέσα από τους στίχους του, τις μελωδίες του, την παρήγορη φωνή του; Σερβίρει ένα ποτήρι κρασί (το κάνει πάντα στις συναυλίες), κάθεται απέναντι από τον ακροατή του, τον κοιτάζει στα μάτια και του λέει «ξέρω πώς νιώθεις, κι εγώ τα ίδια περνάω, όλα θα πάνε καλά, εγώ είμαι εδώ». Όχι τυχαία, οι στίχοι με τους οποίους κλείνει (“Send For Me”) o ένατος δίσκος των The National είναι οι παρακάτω:
If you're ever in gift shop dying inside
Filling up with tears
Cuz you thought of somebody you loved
You haven't seen in years
Send for me whenever wherever
Send for me I'll come and get you
Χωρίς απρόοπτα και εκπλήξεις, μα απολύτως ικανοποιητικός για όποιον παρακολουθεί και λατρεύει την μπάντα εδώ και μια 20ετία, το The First Two Pages of Frankenstein (ένα άλμπουμ που έβαλε τέλος στο writer's block του Matt Berninger και τον βοήθησε να παλέψει με τους δαίμονές του) είναι ένας δίσκος που θα συζητηθεί για τις συνεργασίες και τους στίχους του, θα μιλήσει σε πολλές ταλαιπωρημένες ψυχές και, με πάσα βεβαιότητα, όταν φτάσει η ώρα για τον απολογισμό της χρονιάς, θα χαρακτηριστεί ως ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι National από το Trouble Will Find Me του 2013.
