«Είναι αυτός ένας πολύ fun δίσκος από μια πολύ σοβαρή μπάντα ή ένας πολύ σοβαρός δίσκος από μια πολύ fun μπάντα;» αναρωτιέται το Clash στην κριτική του και, όντως, το τέταρτο άλμπουμ των βραβευμένων με Mercury Prize Σκωτσέζων -πρωτότυπο, πολυπολιτισμικό, upbeat, φωνακλάδικο- είναι, πάνω απ’όλα, ακραία διασκεδαστικό.
Από αυτούς τους δίσκους που αξίζει -και με το παραπάνω- να ακούσει κανείς ολόκληρους (εξάλλου διαρκεί λιγότερο από 35 λεπτά), το Heavy Heavy, σε αντίθεση με αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του, είναι ένα φωτεινό, αισιόδοξο, χορωδιακό κάλεσμα σε τραγούδι, χορό, τινάγματα, χέρια-πόδια στον αέρα, νεύρο, σωματικότητα, εκτόνωση. Καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου, φαντάζομαι αυτόν τον γίγαντα, τον Alloysious Massaquoi (αγαπημένο μου ονοματεπώνυμο frontman όλων των εποχών, καθώς θυμίζει χαρακτήρα από το σύμπαν του Harry Potter) να τραγουδά και να αλαλάζει σαν τρελός ιεροκήρυκας, παρασύροντας γυναίκες και άντρες από όλες τις φυλές σε μια παλαβή γιορτή όπου το έθνικ συναντά το indie, η Αφρική ενώνεται με τη Δύση, το post-punk flow μπερδεύεται με τα gospel παλαμάκια και ανεξέλεγκτα κρουστά διατηρούν μια μονίμως φασαριόζικη, αλλά απολύτως καλοδεχούμενη εγρήγορση.
Η περιγραφή ίσως το κάνει να ακούγεται πειραματικό έως δύσπεπτο, κι όμως, όλες οι διαφορετικές επιρροές και αναφορές λειτουργούν άψογα και παρά την απρόβλεπτη ανάμειξή τους δεν προκαλούν καμία σύγχυση. Αν πρέπει να κατατάξουμε τον ήχο τους οπωσδήποτε σε κάποιο υποείδος, θα τον τοποθετούσα στο σημείο που η pop world music (με καλύτερο παράδειγμα το καταπληκτικό opening track “Rice” ή το αφρο-spiritual “Ululation”, που όπως πολύ εύστοχα είδα κάπου γραμμένο «θα μπορούσε να ανήκει στο soundtrack του... Lion King») συναντά το noise hip-hop -μα και πάλι θα τους αδικούσα. Στο Heavy Heavy εντόπισα ψήγματα ambient (“Tell Somebody”), dance punk (“Drum”, “Sink or Swim”), gospel (“Holy Moly”), trip hop (“Geronimo”), μέχρι και kraut (“I Saw”), ενώ εντός του tracklist υπάρχουν κομμάτια (“Shoot Me Down”, “Be Your Lady”) που, πειραματικά και πολυεπίπεδα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μόνο ως «εντελώς Young Fathers», παραδοχή που αποτελεί και την υπερδύναμή τους: είναι ένα είδος από μόνοι τους.
Αναρωτιέστε τι κρύβεται ανάμεσα στους αλαλαγμούς; Υπαρξισμός, αν κρίνει κανείς από τον ψυχαναλυτικό μονόλογο του "Geronimo":
I'm on the verge of something divine that's gonna keep me in line
Most of my life I've been thinking, got the feeling that I'm caught in a bind
Being a son, brother, uncle, father figure
I gotta survive and provide
My momma said you'll never ever please your woman
But you'll have a good time trying
Ιδιότυπο και συναρπαστικό, το Heavy Heavy αναδεικνύει την εξαίρετη αισθητική των Young Fathers, ταξιδεύει τον ακροατή σε απρόβλεπτα ηχοτοπία και χάρη στη μοναδικότητά του αποτελεί πρόταση: όποιος ανταποκριθεί στο κάλεσμά τους (το οποίο σε live εκτέλεση πρέπει να είναι πραγματικά «το κάτι άλλο») θα βιώσει μια εμπειρία σχεδόν εξωσωματική.
