Το 2013 η Kelela έριχνε σαγόνια σε κάθε εμφάνιση της στο Νεοϋορκέζικο CMJ festival (I was there).
Είχε κυκλοφορήσει μόλις το CUT 4 ME στην ανεξάρτητη Fade To Mind και οι τζίβες της έκαναν ξεκάθαρο ότι ήταν παιδί της UK bass / dubstep επανάστασης. Ουσιαστικά για το λίγο που τελικά έμεινε στην επιφάνεια τo UK Bass κίνημα των 10s η Kelela έγινε η φωνή του και το εναρκτήριο "Guns & Synths" από εκείνο το περίφημο ντεμπούτο της έκανε ξεκάθαρη την πρόθεση της να φέρει την pop / r&b αύρα σε έναν ανδροκρατούμενο μεν, φουτουριστικό δε (και ενίοτε βαρύ) βιομηχανικό ήχο γεμάτο beats και μπάσα.
Fast forward στο 2022 και η Kelela εμφανώς πιο ώριμη από ποτέ, προλογίζει 6 μήνες νωρίτερα το «τώρα ή ποτέ» νέο album της. Μετά το Hallucinogen EP του 2015, τα αναρίθμητα remixes, και το εξίσου ενδιαφέρον album Take Me Apart του 2017, ο φετινός είναι μόλις ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος της για την Warp σε ένα συμβόλαιο που κοντεύει να κλείσει δεκαετία. To Pitchfork που το 2013 την είχε υπό την αιγίδα του και φιλοξενούμενη στην σκηνή του για το CMJ festival, δεν θα μπορούσε παρά να κάνει ολόκληρο αφιέρωμα-podcast για την εξέλιξη αυτής της ψυχής που μετά από σχεδόν 6 χρόνια επιτέλους ολοκληρώνει το όραμα της. Επιπλέον δίνει ένα γενναιόδωρο 8,5 στην κριτική του και προβληματίζει μουσικόφιλους που πιθανόν διχάζονται για το αν έχουμε να κάνουμε όντως με μια σπουδαία δημιουργό στη πιο μεστή κυκλοφορία της μέχρι σήμερα ή μήπως η όλη προσμονή που δημιουργούσε μέσω singles και συνεργατικών κυκλοφοριών όλα αυτά τα χρόνια ήταν το στοιχείο που μεγάλωσε σε όλους το ενδιαφέρον για το πως ακούγεται το Raven.
Ευτυχώς, η ίδια η μουσική έχει την απάντηση. Ακούγοντας από σπόντα (για το slow jams αφιέρωμα) το φοβερό “Embrya” του άδικα παραγνωρισμένου Maxwell διαπιστώνω πόσο δύσκολο είναι να τα καταφέρει κάποιος που κάνει σωστή r&b αλλά έχει πάρει αρκετά ρίσκα σε επίπεδο παραγωγής και σχεδόν επιβάλλεται να προσπαθήσει 10 φορές πιο σκληρά, όσο απομακρύνεται από τις 90s φόρμες του είδους. Ναι, ακόμα και αν η σπουδαία Warp είναι το label σου, δεν είναι γραμμένο στα χαρτιά, ότι η ηχητική πρωτοπορία θα σου εξασφαλίσει αναγνώριση σε ένα είδος που τα μεγάλα ονόματα του, βλέπε H.E.R., Κehlani ή Justine Skye γράφουν εκατοντάδες εκατομμύρια streams.
Και η αλήθεια είναι πως υπολογίζοντας όλα τα σκαμπανέβασματα που ίσως έχει βιώσει τα τελευταία χρόνια αλλά και το επιλεκτικό γούστο που χαρακτήριζε από πάντα την Kelela, αν αυτός ο δίσκος, όσο καλογραμμένος και αν είναι, δεν της αποφέρει το μαζικό crossover που επί χρόνια δικαιούται, θα πρέπει να πηγαινει κάτι λάθος στο σύστημα. Κομμάτια σαν το "On The Run", έχουν απλές αλλά τόσο πιασάρικες μελωδικές γραμμές που γίνονται με άνεση το πρωινό σου singalong. Και δεν μιλάμε καν για το vibe, την ατμόσφαιρα, το ηχητικό τείχος που χτίζει track-by-track το album. Από το εναρκτήριο "Washed Away", σε προκαλεί να φορέσεις ακουστικά για να απολαύσεις την εμπειρία στο έπακρο ενώ μέχρι τα break beats του "Contact" έχεις καταλάβει ότι οι δημιουργοί του έχουν μοιράσει την πίτα των επιρροών. Από τη μία ο ήχος του μέλλοντος έτσι όπως χρόνια τον σχηματίζουν τα σημαντικά ονόματα-παραγωγοί που συμμετέχουν, όπως οι Kaytranada, LSDXOXO, Bambii και Junglepussy και από την άλλη, τα UK garage success stories του παρελθόντος τα οποία ίσως μελέτησε κατά την διαμονή της στο Λονδίνο. Επιρροές όπως η Ms Dynamite ή ο Craig David νιώθεις να ξεπηδούν σε κάθε ξέσπασμα του ρυθμού για να μας υπενθυμίσουν ότι εξαρχής η Kelela είχε την τάση να φλερτάρει με το μπάσο που μεγάλωσε τα τελευταία 30 χρόνια την Μεγάλη Βρετανία. Ο τρόπος δε που ισορροπεί το album ανάμεσα στις ευαίσθητες στιγμές, τους βαθυστόχαστους στίχους και την retro future trip hop παραγωγή με τα απαραίτητα drum'n'bass περάσματα, είναι σαν να επιβάλλει το throwback στις πρώιμες Bristol παραγωγές και φέρνει ακόμα πιο κοντά τη δημιουργό στον ήχο της Αγγλίας, δικαιολογόντας στο απόλυτα, τόσο την ιστορία της ετικέτας της όσο και τις ημέρες της εκεί, αν και γεννημένη Αμερικανίδα με το ψαρωτικό μάλιστα επώνυμο Mizanekristos.
Επιπλέον, στο ομότιτλο "Raven", παίζει τέλεια το 4/4 deep house παιχνίδι ενώ σε κομμάτια σαν το "Divorce" ή το "Enough For Love" η φωνή και η ερμηνεία της αναδεικνύονται ακόμα και αν αμφότερα δεν είναι το δυνατό χαρτί της. Η Kelela κάνει φουτουριστικό και μπασάτο R&B πολύ πριν η Raye ανακαλύψει την 070 Shake και ανάψει εκ νέου η R&B φλόγα. Μάλιστα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η Mizanekristos ίσως δεν έχει καν τις φωνητικές δυνατότητες νέων ταλέντων όπως η Raye, αλλά στη μεγάλη εικόνα, σε αυτό που λέμε όραμα και στον βαθμό που οι δημιουργίες της προϊδεάζουν κοινό και βιομηχανία για το πως θα ακούγεται στο μέλλον το είδος, εκεί είναι μια κατηγορία μόνη της ακόμα και αν αλγοριθμικά ή σε επίπεδο μαζικού χιτ, αυτό το ειλικρινές και βαθύ νέο album της, μείνει στον άσο του "On The Run".
Η συνοχή, η εξέλιξη στον ήχο, οι συνειδητοποιημένοι και με άποψη στίχοι καθώς και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί μια easygoing αύρα και φέρνει την ηρεμία σε συνεχόμενες ακροάσεις ολοκλήρου του album είναι μερικά από τα δυνατά χαρτιά που έχει το Raven. Αν ήταν σε κάποιο από τα πολυεθνικά labels σίγουρα κάποιος A&R θα ζητούσε και ένα χιτ παραπάνω αλλά, για αυτούς που πραγματικά ξέρουν, θα πρέπει να σημαίνει κάτι το γεγονός ότι η Warp έχει επενδύσει πάνω της.
