Το έκτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της Roisin Murphy, ένα σχεδόν -κυριολεκτικό- “Hit Parade” ειδικά για όσους εκτιμούν την εγκεφαλική χορευτική μουσική του Γερμανού παραγωγού Dj Koze, έκανε την αναμενόμενη προθέρμανση του ενόψει της μαζικής αποδοχής όταν η ανοδική πορεία των πρώτων singles "Coo Cool", “Fader" και “What Not To Do” (ειδικά στο ρεμίξ του Ντιτρόϊτ θρύλου Moodyman) διεκόπη άκομψα. Τόσο άκομψα όσο το σχόλιο της Ιρλανδής τραγουδίστριας σε αυτό το thread που χαρακτηρίζει “Little mixed up kids” όσα trans gender άτομα έχουν επιλέξει -κυρίως στη διάρκεια της εφηβείας- να καθυστερούν ή να αλλοιώνουν μέσω ιατρικής -πολλές φορές- αγωγής την ανάπτυξη των ορμόνων τους, προκειμένου να εναρμονιστεί το σώμα τους με την εξέλιξη του φύλου που επιθυμούν. Αυτού του είδους την αγωγή, στα αγγλικά “Puberty Blockers” ήταν που επιπλέον χαρακτήρισε "fucked up” στο ίδιο σχόλιο από το προσωπικό της facebook account η Róisín Murpphy.
How disappointing of @roisinmurphy. The (along with her talent of course) the queer community has basically maintained her career. This will break plenty of fans hearts and is factually incorrect. So upsetting. pic.twitter.com/g61omHs4Or
— Noah Halpin (@Noah_Halpin) August 23, 2023
Και η ειρωνεία ήταν ξεκάθαρη στις συνειδήσεις όλων όσων γνωρίζουν τον ρόλο που έχει παίξει και την εκτίμηση που έχει δείξει η LGBTQ+ παγκόσμια κοινότητα στη μέχρι τώρα καριέρα της Murphy. Μάλιστα σε συνέχεια αυτής της εναλλακτικής «viral social media ακύρωσης», η πάντα αξιόλογη και πρωτοπόρα δισκογραφική Ninja Tune που είχε αναλάβει την προώθηση, διανομή και την παραγωγή του άλμπουμ ακύρωσε τόσο τα promo καμπάνια της όσο και τις επίσημες παρουσιάσεις του δίσκου, παρά το γεγονός ότι η Roisin Murphy έσπευσε να απολογηθεί δημόσια.
— Róisín Murphy (@roisinmurphy) August 29, 2023
Σχεδόν μία εβδομάδα μετά την επίσημη κυκλοφορία του -πολυαναμενόμενου στους μουσικόφιλους κύκλους- άλμπουμ, το Hit Parade δείχνει έτοιμο να θρονιαστεί στην δεύτερη θέση των βρετανικών album charts, πίσω από τον οδοστρωτήρα Olivia Rodrigo και για μία ακόμη φορά η ηθική στάση του εναλλακτικού κοινού κλωνίζεται απέναντι στο δίλλημα α) να χορέψω like nobody’s watching γιατί ο Koze και η Róisín έκαναν πρωτοκλασσάτη ευρωπαϊκή dance ή β)να αγνοήσω μια «εκκολαπτόμενη» TERF (όρος που και η ίδια προσπάθησε εξαρχής να αποποιηθεί και είναι ακρώνυμο του trans - exclusionary - radical - feminists) που έδειξε να αγνοεί ή ακόμα και να εκμεταλλεύτηκε στιγμιαία την διαχρονική αγάπη που της έχει δείξει ο LGBTQ+ χώρος.
Αυτό είναι αποκλειστικά δικό σου call, φίλ@ ακροατή. Εγώ που μεγάλωσα με T-shirt BAD του Michael Jackson, αγνοούσα για χρόνια τα έργα και τις ημέρες της Neverland και για κάποιο λόγο εξακολουθώ να θεωρώ «απίστευτο» κάθε δευτερόλεπτο του "Billie Jean", έχω αποφασίσει ότι θα συμπαρασταθώ στην μορφάρα που είναι ο Dj Koze, που δίδαξε disco feeling στα ψυχρά minimal techno kids της Γερμανίας και κατ’επέκταση της Ευρώπης, θα ξεχωρίσω για 58 λεπτά τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη και θα σταθώ υπέρ αυτού του δίσκου και ακριβώς δίπλα στον Stefan Kozalla. Βλέπετε αυτός είναι και δικός του δίσκος και ο τρόπος που τον χτίζει από την trip hop εισαγωγή του "What Νot To Do" μέχρι την Detroit tech house του "Can’t Replicate" (κομμάτι - σεμινάριο για το πως θα έπρεπε να ακούγεται και να χορεύεται η house που υπηρετούν super star DJs όπως οι Keinemusik) είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακός.
Κομμάτι προς κομμάτι ο Koze πήρε την πιο μεστή και διψασμένη για δημιουργία εκδοχή της Róisín Murphy (που απείχε 6 ολόκληρα χρόνια από την δισκογραφία -αφού το Róisín Machine ήταν περισσότερο κάτι σαν συλλογή με χορευτικά tracks από το ’14 και μετά-) και την μετέτρεψε στην πιο eclectic pop φιγούρα του πλανήτη, σεβόμενος (ή εκμεταλλευόμενος αν προτιμάτε) τον θρύλο που η ίδια είχε χτίσει με εκκεντρικές εμφανίσεις, σωστά τραγούδια και δυνατές συνεργασίες -υπενθυμίζοντας ότι ένα κοφτερό μυαλό όπως αυτό του Matthew Herbert είχε σηκώσει πίσω στο 2005 το βάρος του ντεμπούτου της Ruby Blue.
Και αν όντως η Róisín Murphy δεν είχε ποτέ δυσκολία στο να βρει ιδανικούς συνεργάτες - παραγωγούς, ο Koze χρειάστηκε μόνο αυτό το άλμπουμ για να βρεθεί στην κορυφή της λίστας και να αφήσει το αποτύπωμα του. Στο "CooCool" παίζει στα δάχτυλα το sample από το "Together" του Mike James Kirkland ακολουθώντας την αγαπημένη break beat ρυθμολογία που από κομμάτια όπως το "Dear Miami" είχαμε διαπιστώσει όλοι ότι της ταιριάζει γάντι. Στο "The Universe" σκαρώνει καλειδοσκοπική feelgood soul σαν άλλος Charles Stepney ενώ στο "Hurtz So Bad" επιστρέφει στα σπασμένα beats με deep synth πλάτες και αφήνει την Muprhy να απορεί “Did I ever dissapoint you, did I get it wrong…” λίγο πριν επαναφέρει τα αγχωτικά πλην feelgood disco vibes του "The House" όπου την «κλειδώνει» σε έναν χαμό από micro effects που εστιάζουν στην φωνή της και στις ψιλές συχνότητες. Περισσότερη Jacksons’ 5 soul pop στο "Fader" και είναι να απορείς που έκρυβε τόσο funky ομορφιά και 60s αμερικάνικα grooves στην δισκοθήκη του και τις επιρροές του ο Δυτικογερμανός. Βέβαια, αν έχεις μεγαλώσει στα χρόνια που ο Boris Dlugosch μεγαλουργούσε στο gay club Front του Αμβούργου, όπου ο Koze κατάγεται, η disco και το σωστό US House θα έπρεπε να ήταν στις βασικές αναφορές σου, αλλά πόσο ενδιαφέρον που επιτέλους εδώ και με όχημα την πάντα εκκεντρική Róisín Murphy, ο μαέστρος αποφασίζει να βγάλει τα πιο funky γούστα του.
Η δυάδα "You Knew" και "Can’t Replicate" είναι το βουτύρο στο ψωμί του Koze και μοιραία η κορύφωση στο τρόπο που ξεδιπλώνεται το Hit Parade. Οι χαρακτηριστικές υπερηχητικές ηχητικές παλέτες, με μίνιμαλ προσέγγιση πάνω σε deep house beats έβαλαν την ετικέτα του Pampa από το 2009 στον παγκόσμιο dance χάρτη οπότε δεν είναι να απορείς που κάθε «εκπαιδευμένο» ζευγάρι αυτιά στα μουσικά media (αυτά που σεβάστηκαν αρχικά τη no promo επιθυμία της Ninja Tune, αλλά συνειδητοποιούν εκ των υστέρων την βαρύτητα του δίσκου για την εναλλακτική μουσική του 2023) το ξεχωρίζει. Ουσιαστικά αν η ξεχωριστή προσωπικότητα της και η dance μαεστρία του Koze τέμνονται σε ένα σημείο, αυτό είναι το "Can’t Replicate".
Για το φινάλε, προσφέρουν το ιντερλούδιο του "Crazy Ants Reprise", την πειραματική trap pop του "Two Ways" και το υπνωτικό outro του "Eureka". Πέντε ακροάσεις μετά και με την σκόνη από την social media ακύρωση της Murphy να κάθεται σιγά σιγά, συνειδητοποιεί κανείς πως αν είναι να λάμψει ένα αστέρι στο Hit Parade, αυτό είναι του Koze και θα είναι άδικο, ο κόσμος που μεγάλωσε με την ιδιαίτερη pop της Róisín να μην χορέψει με τα beats, τις ενορχηστρώσεις και την χαοτική ευφυΐα που διαπερνά το άλμπουμ στο σύνολο του. Ο Γερμανός έχει δεκαετίες τώρα αναπτύξει την δική του μέθοδο προκειμένου να υπνωτίζει το κοινό και υποσυνείδητα να ταξιδεύει τους ακροατές στην σωστή πλευρά της χορευτικής μουσικής κουλτούρας και εδώ, στο ανορθόδοξα ποπ σύνολο του Hit Parade ξεπερνά κάθε προηγούμενη εκδοχή της παραγωγικής του «ανωμαλίας».
*Εκτιμώντας πρόχειρα την φετινή δισκογραφική σοδειά μέχρι τώρα, νιώθεις πως αν για όλους τους κοινωνικά «ηθικούς» λόγους αποκλείσεις την Roisin Murphy, η εναλλακτική μουσική βιομηχανία δύσκολα θα σου προσφέρει κάποιο άλμπουμ αντίστοιχης φρεσκάδας και ποπ φινέτσας.
