Υπάρχει μια γλυκόλαλη μουντρουχιά στο τραγούδισμα της Romy Madley Croft που διαπερνάει όλο το πρώτο της άλμπουμ σαν φθινοπωρινός μελαγχολικός αέρας απογεύματος. Όπως και αν είναι ο ρυθμός στο υπόβαθρο (βαθύς, παχύς ή ανυψωτικός) η Romy τραγουδάει με ένα κάπως μονόχνοτο, ικετευτικό παράπονο, λες και η ζωή τής έχει φέρει μόνο καημούς, λύπες και απογοητεύσεις. Τα ερμηνεύει όλα με την στωική φρεσκάδα ενός κοριτσιού που διαχειρίζεται την λύπη της. Ή δεν την διαχειρίζεται καθόλου. Δεν είναι σπουδαία τραγουδίστρια η Romy -μονοσήμαντη και άκαμπτη- αλλά είναι πρόθυμη και καλαίσθητη. Ακούγεται σαν μικρανεψιά της Tracey Thorn -έχει τόσα να μάθει από αυτήν- και αν στην συνθήκη των XX έδινε την αίσθηση μιας ενζενί της εναλλακτικής, ευπρόσωπης pop, στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ της που ξανοίγει τα πανιά του στην χορευτική πίστα ακούγεται εκ των πραγμάτων να ανταγωνίζεται στην αρένα της nu-disco, την Jessie Ware και την Sophie Ellis Bextor, την Kylie και την Yukimi Nagano των Little Dragon, την Sofia Kourtesis και την αγαπητή αλλά ατυχή στις επιλογές συνεργατών της, Róisín Murphy. Η Romy μάλλον θα είχε περιορισμένες πιθανότητες σε μια ξεκάθαρη ανταγωνιστική κούρσα μαζί τους. Τουλάχιστον όσον αφορά στην ερμηνεία.
Η Romy δεν είναι ντίβα όπως οι παραπάνω glitterati, είναι απλά ένα κορίτσι που τραγουδάει τα αισθήματά της για τα κορίτσια που φλερτάρει. Όλο το στιχουργικό μέρος σχεδόν του άλμπουμ έχει να κάνει με το «κορίτσι συναντάει κορίτσι»: στο “Sea” μας λέει ότι ερωτεύτηκε κοντά στη θάλασσα, ο κόσμος φλεγόταν τριγύρω της, γνώρισε το κορίτσι των ονείρων της αλλά το κορίτσι δεν πιστεύει την Romy. Στο “Loveher” μας λέει ότι αν ρωτηθεί, θα απαντήσει, δεν ντρέπεται, δεν βλέπει την ώρα να το φωνάξει, την αγαπάει, την αγαπάει, την αγαπάει. Στο “She’s On My Mind” μας λέει ότι την έχει στο νου της όλη τη μέρα, όλα αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν μαζί, της κόβουν την ανάσα και χάνει τον έλεγχο, πιστεύει ότι θα την ακολουθούσε ακόμα και στο γκρεμό αλλά το άλλο κορίτσι λέει ότι είναι απλά μια φίλη της, απλά μια φίλη της κ.λπ. Αθώο, αισθαντικό υλικό, ξέρετε.
Και τα τραγούδια;
Υπάρχουν μερικά διαμαντάκια υψηλής αισθητικής εδώ, μιλώντας πάντα για σύνθεση. Μπορείτε να πιστώσετε αυτή την επιτυχία στην δουλειά του εξαιρετικού Stuart Price, ο οποίος πάντα παραδίδει ακέραια, γερά και στιβαρά τραγούδια με δυνατούς μελωδικούς πυρήνες. Όμως, υπάρχει και το στιλ. Το ύφος. Το πώς έχουν ντυθεί αυτά τα τραγούδια. Το Mid Air παίρνει την αμπάριζά του με αφέλεια από τα 90s, φλερτάρει την euro-dance αισθητική του Chicane και το trance των Delirium, με τις χορευτικές, ατμοσφαιρικές πλάτες των πλήκτρων να φτιάχνουν κλιμακούμενα stormers όπως τότε που χορεύαμε το “Saltwater” και το “Silence” νοιώθοντας ότι η βαρύτητα δεν λειτουργεί και απογειωνόμασταν σε αέρινες φιλόξενες ατμόσφαιρες. Προσθέστε σε αυτά τα euro classics και το “Strong” της Romy. Για αυτό το αποτέλεσμα, υπαίτιος είναι ο Fred Again (Fred Gibson), ο άλλος συνεργάτης της Romy.
Υπάρχει άνισο υλικό στο Mid Air: από τη μία ο Stuart Price ρυμουλκεί το δίσκο προς αριστουργηματικά disco συνθετικά μοτίβα, με βαθιούς ηχητικούς χώρους και από την άλλη, ο Fred Again τραβάει στην αντίθετη κατεύθυνση εμπνεόμενος από την χορευτική παράδοση της chart pop από την Κεντρική Ευρώπη - ναι μιλάμε για απλοϊκούς ρυθμούς που παραπέμπουν στους Jam & Spoon και ίσως τους Snap! Όσο ρηχοί και αν είναι όμως κάποιοι ρυθμοί (στο “Strong” σχεδόν αντικρύζεις laser show από κάποιο trance party του Αμβούργου, στο “Did I” νομίζεις ότι οι Kraftwerk για πρώτη φορά κάλεσαν γυναικεία παρουσία ως guest στην intelligent electro pop τους), όσο μονοδιάστατοι και αβαρείς (το “One Last Try” είναι Ace Of Base σε έκλαμψη καλής αισθητικής), στη συνθήκη του Mid Air λειτουργούν, διότι παντού πρωτοστατεί το καλό γούστο. Στο highlight “The Sea” -με το τόσο εθιστικό riff- νιώθεις ότι η Stina Nordenstam και οι Yello βρίσκουν το απόλυτα ταιριαστό «αδελφό» tune στο δικό τους “The Sea” του 1997, στο εξυμνητικό “Enjoy Your Life”, ένα ευοίωνο, υψηλότατης αισθητικής disco φως, ένα κάλεσμα στην απόλαυση της ζωής, η Romy ακούγεται σαν να έχει βγει από το “Overpowered” της Róisín Murphy. ενώ η φωνή του Beverly Glenn Copeland δίνει μια spiritual νότα στο ρεφρέν που ακούγεται οριακά συγκινητική. Στο κομμάτι που κλείνει το δίσκο “She’s On My Mind” με την κοσμοπολίτικη disco υφή του σε μεταφέρει κάπως στην Croisette για μεσογειακές ή balearic, αν θέλετε, περιπέτειες. Στο “Twice” θα μπορούσε η Romy να ιδωθεί ως το πουλέν της Madonna στο Confessions On A Dance Floor. Κοινός παρονομαστής ανάμεσα στις δύο; Μα φυσικά, ο Stuart Price.
Σαν θρόισμα χορευτικής πνοής με καλές προθέσεις και όμορφο διάκοσμο, το Mid Air πετυχαίνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ακροατή του με έναν δισταγμό και μια αβεβαιότητα. Η οποία θα εξαλειφθεί, όταν η Romy μάθει να σκάβει γενναία τους ρυθμούς και τη φωνή της.
