Ο Baxter Dury στην ουσία αφηγείται (αντί να τραγουδάει) μια ιστορία που ενώνει τελείες της ζωής του και αναμοχλεύει την παιδική/νεανική του εποχή, την σχέση με τον διάσημο πατέρα, τα σχολικά χρόνια με τις κυριλέ σπουδές και τις «αλητείες», τις εργατικές καταβολές και την κοινωνική ευαισθησία. Όλα αυτά όμως δεν είναι καθόλου κουλ κι έτσι ο Dury επιστρατεύει μια «μπλαζέ αδιαφορία» στον τρόπο που αφηγείται αυτές τις στιγμές, με τον πατέρα να είναι παρών στο ηχόχρωμα της φωνής και στην χροιά του λόγου. Όσο κι αν πασχίζει δεν μπορεί να ξεφύγει από το «κεφαλοκλείδωμα» του Ian Dury. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και εύκολο...
Άλλωστε ο τίτλος του δίσκου τα λέει όλα.
Με απλές και ευχάριστες μελωδίες δημιουργεί το κατάλληλο πλαίσιο για να χωρέσουν μέσα τους αρμονικά αυτές οι -όχι πάντα- ευχάριστες ιστορίες που έχει ανάγκη να εξομολογηθεί και για να τις στηρίξει αισθητικά τσιμπολογάει επιρροές από κάθε μουσικό ιδίωμα (pop, post punk, jazz, hip hop, spoken word). Έχει επίσης τη σοφία να καταλάβει πως δεν αρκεί το κουλ στυλ για να «ελαφρύνει» αρκετά την ατμόσφαιρα και για να απομακρυνθεί κι άλλο από την «μελαγχολία της μέσης ηλικίας» επιστρατεύει «ανέμελα» γυναικεία φωνητικά ώστε το τελικό άκουσμα να γίνει ακόμη πιό ανάλαφρο και ευχάριστο.
Έτσι χωρίς τίποτα να λάμπει εδώ και να δείχνει κάποια δημιουργική ευφυΐα, το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές, δημιουργικό, ευχάριστο και κυρίως ισορροπημένο με τον Baxter Dury να αποδεικνύεται καλός μάστορας στην δημιουργία ενός άλμπουμ, που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως -μουσικά και στιχουργικά- έχει έναν κόνσεπτ χαρακτήρα.
Κι όσο κι αν πασχίζει να ακουστεί κουλ, υπάρχει πανταχού παρούσα μια φλογίτσα που τον κατακαίει. Σύντομα θα ξέρουμε αν μπορεί να πάει παρακάτω απ' αυτό.
