Όταν λίγο πριν κλείσει την αυλαία της η προηγούμενη δεκαετία οι bdrmm (διαβάζεται "bedroom"), κουαρτέτο που είχε αρχικά ξεκινήσει σαν bedroom project του κιθαρίστα και τραγουδιστή της μπάντας Ryan Smith (αλλά αν αναζητήσετε πληροφορίες για τα παραπάνω στο Spotify θα βρεθείτε μπροστά στο bio του Toby Maguire – ναι, του γνωστού ηθοποιού), έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους με το EP "If not, when?", ήταν μάλλον νωρίς για να κερδίσουν την προσοχή των συμπατριωτών τους, που ακόμη ήταν για τα καλά πιασμένοι στα δίχτυα μίας, ωθούμενης κυρίως από το φαινόμενο Idles, post-punk αναβίωσης. Η shoegaze που υπηρετεί το σχήμα από το Hull, ακόμη και επιδεικνύοντας πολλά post-punk στο ρυθμικό κυρίως τομέα στοιχεία στην περίπτωσή τους, είχε προ πολλού χάσει την αίγλη της στα βρετανικά νησιά, και παρά και την επανεμφάνιση των θρυλικών Slowdive λίγα χρόνια πρωτύτερα, ήταν περισσότερο η απέναντι πλευρά του Ατλαντικού που συνεχίζε τις τελευταίες δεκαετίες να διατηρεί το ιδίωμα ζωντανο κι όχι μονάχα ως ένα απόηχο των πρώιμων 90s.
Πριν τρία καλοκαίρια όμως, οπότε και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους "Bedroom, ίσως εξ' αιτίας της τελειομανίας του Smith, για την οποία τον πειράζουν μερικές φορές οι συνοδοιπόροι του στις συνεντεύξεις, είχαν τελειοποιήσει την ηχητική φόρμουλά τους σε τέτοιο βαθμό που ήταν αδύνατο οποιοσδήποτε φίλος της καλής μουσικής, ανεξαρτήτως προσωπικών προτιμήσεων -και παρά το γεγονός ότι σε καμία περίπτωση δεν σε κερδίζουν με την πρωτοτυπία τους- να μην γυρίσει να τους προσέξει, έστω και αν έφτανε τυχαία περαστικό κάποιο από τα εξαιρετικά singles τους στα αυτιά του (όπως συνέβη και στον γράφοντα).
Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ τους I Don't Know, οι bdrmm , αφού άνοιξαν για τους εμβληματικούς Mogwai στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, και έπειτα υπέγραψαν στη δισκογραφική εταιρία των σκοτσέζων post- rockers, θέλοντας να διευρύνουν το εύρος και τον όγκο του ήχου τους εξετάζοντας τις δυνατότητες που τους δίνονται με τη χρήση keyboards και synths, ίσως εμπνευσμένοι και από την παραπάνω εμπειρία, κυκλοφόρησαν μερικά αυτόνομα singles στα οποία πραγματοποίησαν τους πρώτους αυτούς πειραματισμούς με μάλλον αμφίβολα αποτελέσματα, καθώς το "Port" δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα αξιοπρεπές electropop κομμάτι με ηλεκτρική κιθάρα, ενώ το "Three" περισσότερο έμοιαζε με εισαγωγικό μέρος κάποιου 15λεπτου κομματιού των, ομολογουμένως της καλής τους, αρχών των 70s περιόδου, Pink Floyd.
Έτσι, ηλεκτρονικά στοιχεία, έστω και με διαφορετικούς από τα παραπάνω singles τρόπους, τελικά βρήκαν το δρόμο τους στο I Don't Know. Τέτοια ήταν η πρόθεση των bdrmm να τονίσουν την νέα για αυτούς πλευρά της μουσικής τους, που μάλιστα αποφάσισαν να ανοίξουν το άλμπουμ με το πιο ξεδιάντροπα electronica κομμάτι τους, το ευφορικό, αλλά εντέλει χωρίς να ακούγεται παραπάνω από διαδικαστικό για το είδος "Alps". Ευτυχώς, δεν επιχειρείται κάτι παρόμοιο κατά τη διάρκεια του άλμπουμ, με τα ηλεκτρονικά στοιχεία στα περισσότερα κομμάτια απλά να υποστηρίζουν τη φόρμουλα που γνωρίσαμε από το Bedroom, με σχετική εξαίρεση τα αιθέρια ambient/dream-pop "Advertisment One" και "A Final Movement". Το ζήτημα είναι πως οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ έρχονται όταν μένουν περισσότερο πιστοί στον γνώριμο από το παρελθόντα τους ήχο. Έτσι, δεν μπορούμε να πούμε πως η διάθεσή τους για πειραματισμό στο I Don't Know είχε θετικό πρόσημο, όμως αυτό δεν το κάνει ένα λιγότερο υποδειγματικό shoegaze άλμπουμ, απλά είχαν θέσει τον πήχυ πολύ ψηλά με το αριστουργηματικό ντεμπούτο τους, και αν απλά το επαναλάμβαν ακριβώς ως είχε θα βρίσκονταν από την άλλη πάλι αντιμέτωποι με την κατηγορία ότι έμειναν στάσιμοι.
