“Make Τhe Hives Αlbum Again” – με αυτό το πανέξυπνο σύνθημα κυμάτιζαν τα baseball caps στο merch των The Hives στη σαρωτική τους live γνωριμία με το εγχώριο κοινό διαλαλώντας με χιούμορ τη μεγάλη επιστροφή τους μετά από 11 χρόνια δισκογραφικής ξηρασίας, χωρίς album και συγκεκριμένη δημιουργική ατζέντα και με διάφορες εσωτερικές περιπέτειες που κλήθηκαν να ξεπεράσουν. Μόνο που οι Σουηδοί rockers δεν εξαντλούνται στο χιούμορ και στο ευφυολόγημα αλλά έχουν άκρως σοβαρές προθέσεις για το δισκογραφικό τους παρόν – και μας τις πετάνε υπέροχα στα μούτρα με το καλημέρα.
Με το πρώτο play στο The Death of Randy Fitzsimmons η αδάμαστη rock n roll διάθεση μιας παρέας αιώνιων εφήβων -για την ακρίβεια μια παρέα ώριμων μουσικών που δεν φοβούνται καθόλου να παραμένουν αιώνιοι έφηβοι μουσικά και σκηνικά- σου δίνει μια ευχάριστη γροθιά στο στομάχι τίγκα στο μπάσο, στις μπότες και στα κιθαριστικά γρέζια και σε στέλνει με συνοπτικές διαδικασίες για ένα ασταμάτητο headbanging μισής ώρας και κάτι – όσο δηλαδή διαρκούν συνολικά τα 12 τραγούδια του έκτου album των The Hives.
Και ο χρυσός rock n roll hit κανόνας της διάρκειας που δεν αφήνει κανένα track του The Death of Randy Fitzsimmons να «κρεμάσει» πάνω από τα τρία και κάτι λεπτά δεν είναι η μόνη αρετή των 12 αυτών νέων τραγουδιών των The Hives. Ηχογραφημένο στη «μαμά πατρίδα» Σουηδία, στο studio του συμπατριώτη τος Benny Andersson των ABBA και δουλεμένο από τον Patrik Berger -τον κορυφαίο Σουηδό παραγωγού που έχει σπάσει για τα καλά το φράγμα του Ατλαντικού με τις all star συνεργασίες του- το νέο υλικό των The Hives ισορροπεί αριστοτεχνικά μεταξύ της παράδοσης του ήχου τους και των σύγχρονων απαιτήσεων χωρίς περιττές φιοριτούρες, δήθεν πειραματισμούς και φλυαρίες. Τo “Bogus Operandi” βαράει κατευθείαν στο ψαχνό χωρίς περιστροφές και το πάρτι συνεχίζεται ακάθεκτο τα κορυφαία “Countdown to Shutdown” και το “Smoke and Mirrors”, τα φορτσάτα “Crash Into The Weekend” και “Two Kinds of Trouble” και το πιο βραδύκαυστο αλλά εξίσου απολαυστικό “What Did I Ever Do To You?” που θα ταίριαζε υπέροχα σε μια playlist indie rock σέξι ραστώνης κάπου μεταξύ του “Too Afraid To Love You” των Black Keys και “Do I Wanna Know?" των Arctic Monkeys. Μια ντουζίνα άριστα ισορροπημένα τραγούδια -μεταξύ των οποίων τουλάχιστον μισή ντουζίνα γεννημένα hits- με τσίτα τα γκάζια, πάνκικο ηλεκτρισμό, υποδειγματική εναλλαγή συγχορδιών σε υψηλού επειπέδου σεμινάριο ροκ εθισμού, και έναν ήχο που μυρίζει γκαράζ και ό, τι καλύτερο έχει βγει ποτέ από ένα τέτοιο, από τους The Sonics και τους The Stooges μέχρι τους The Strokes και τους White Stripes. Έναν ήχο που δεν θα μπορούσες να φανταστείς εύκολα ότι θα έδινε τέτοιους αγνούς καρπούς εν έτει 2023.
«Αφήσαμε τον θρόνο για 11 χρόνια αλλά κανένας δεν κάθισε πάνω του. Οπότε να ‘μαστε πάλι» δήλωσε χαρακτηριστικά και με τον συνήθη αυτοσαρκασμό του ο Pelle Almqvist a.k.a. Howlin’ Pelle – ασυζητητί ένας από τους πιο χαρισματικούς frontmen που παίζουν αυτή τη στιγμή στην λίγκα των εν ενεργεία κιθαριστικών συγκροτημάτων. Και μπορεί πίσω στο millenium όταν οι νεαροί τότε Hives από τη Fragesta επιχειρούσαν το πρώτο τους breakthrough ο ανταγωνισμός στον ήχο τους να ήταν τεράστιος σήμερα είκοσι και βάλε χρόνια μετά παίζουν σχεδόν μόνοι τους σε ένα γήπεδο που σπαράζεται από ανέμπνευση ενηλικίωση της ενηλκίωσης ή ανεπαρκή ενεργειακά αποθέματα. Οι Hives, περισσότεροι ανθεκτικοί από ό, τι πολλοί θα περίμεναν εμφανίζονται πανέτοιμοι και ορεξάτοι να ξεκινήσουν τώρα το παιχνίδι σαν να είναι νέοι σε αυτό. Κηδεύουν τον φανταστικό ιθύνοντα νου του συγκροτήματος Randy Fitzsimmons, από την επινοημένη ιδέα του οποίου κρέμονταν όταν ήταν ακόμα πιτσιρικάδες, και πατάνε γερά στα πόδια τους με έναν δίσκο απενεχοποιημένο από κάθε υποχρέωση καιντομίας και ευλογημένο με κάθε ευκολία του ήχου του. Οι Hives έγιναν ξανά album και πολύ καλά έκαναν.
“
