Αξίζει να μνημονεύεται η ιστορία της Marsha P. Johnson. Συμμετείχε στα Stonewall riots, εκείνες τις ειλικρινείς εκδηλώσεις διαμαρτυρίας της gay κοινότητας κόντρα στον αστυνομικό τραμπουκισμό, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, μέσα από το Stonewall Inn (αυτό που το 2016, κηρύχθηκε χάρη στον Ομπάμα, εθνικό ιστορικό τοπόσημο) του Greenwich Village. Υπήρξε σαφώς διάσημη στη gay κοινότητα της Νέας Υόρκης, έβγαλε το ψωμί της ως άστεγη πόρνη, έκανε drag εμφανίσεις, στάθηκε δίπλα στον Warhol, ανέπτυξε ακτιβιστική δραστηριότητα για τα δικαιώματα των μαύρων, των τραβεστί, των gay, για την ενημέρωση της μάστιγας του HIV. Το 1992, λίγο μετά την παρέλαση του Gay Pride, το κορμί της «αγίας της gay ζωής», της «Rosa Parks του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος» επέπλεε στον Hudson ποταμό, με την NYPD να αποφαίνεται αυτοκτονία, και την κοινότητα να μουρμουρίζει «ανθρωποκτονία».
Η ηρωική εικόνα της Marsha P. Johnson είναι που μας κοιτά από το πέμπτο στούντιο LP της Anohni, που μπορεί να μην είναι πια Antony, αλλά λειτουργεί εκ νέου ως …and the Johnsons. Κι αν κάποιος είχε διακρίνει τη soulful προοπτική του Fistfull Of Love μέσα από το LP I Am A Bird Now του 2005, 18 χρόνια μετά από εκείνο το σημείο, φαίνεται πως παραλείπεται η Hopelessness πλευρά, με τα Lou Reed/Bryan Ferry εφόδια να είναι εδώ, αναγεννημένα μέσα από τη σύμπραξη με τον Jimmy Hogarth.
Ο Βρετανός παραγωγός κουβαλά δυνατά soulful παραγωγικά διαπιστευτήρια. Amy Winehouse, Duffy, Beverly Knight, Corinne Bailey Rae. Δεν είναι τυχαίο πως ξεκίνησαν να συνομιλούν για τη φτιαξιά ενός δίσκου, με ενορχηστρώσεις σαν της Nina ή του Jimmy Scott, ώσπου να καταλήξουν με τον Hogarth να βαστά την κιθάρα και την Anohni τα λόγια, σε μια τελείως άλλη βάση. Διότι εδώ συγκεράστηκαν και άλλες δυνάμεις. Ο Chris Vatalaro στα ντραμς κομίζει διαδρομή από Matana Roberts και Eno έως Antibalas και Mark Ronson. Ο Leo Abrahams στην κιθάρα, με τη βεντάλια να ανοίγει από τους Starsailor και Smoke Fairies, και στην άλλη να φτάνει στη Florence και τον Clint Mansell. Προσθέστε και τους Samuel Dixon (μπάσο) και τον Rob Moose στις έγχορδες ενορχηστρώσεις, και τελικά θα καταλήξετε σε ένα groove που χωνεύει πράγματι όσα μπορεί να διαβάσετε εδώ κι εκεί.
Το My Back Was a Bridge for You to Cross ξεδιπλώνει εκ νέου τις οικολογικές ανησυχίες της Anohni, για αυτό και δε θα μπορούσε να μην υπάρχει στο νου της, το μεγαλύτερο δισκογραφικό έργο του Marvin Gaye. Ακούγοντας το “Why Am I Alive Now?”, λίγο πριν το τέλος, θα το διαπιστώσετε κι εσείς. Μα κι άλλοτε, μια κιθαριστική Minnie Riperton μοιάζει να δίνει τον τόνο, την ώρα που δίχως τεχνάσματα, τίμια κι ειλικρινά, η Anohni παραδίδει ένα ευθύβολο, μετρημένο, δυνητικά καταλυτικό για τις καλλιτεχνικές προθέσεις της δίσκο. Προσηλώθηκε, έκανε σύμμαχο και την παραμικρή λεπτομέρεια των μέχρι σήμερα «κατασκευών» της κι ηχογράφησε ένα απόλυτα λειτουργικό LP.
Λέγεται πως η Anohni γνώρισε τη Marsha, το καλοκαίρι του 1992, ως νεαρή 21χρονη φοιτήτρια στη Νέα Υόρκη. Της φίλησε σεβαστικά και φευγαλέα το χέρι. Έξι ημέρες μετά, η Johnson βρέθηκε νεκρή. Το P. στο πλήρες ονοματεπώνυμο της δεύτερης, επιλέχθηκε ως “pay it no mind” αναφορικά με τη σεξουαλικότητά της. Το ίδιο μοιάζει τελικά να συμβαίνει αθόρυβα στον καλλιτεχνικό δρόμο της Anohni, εδώ και πολλά χρόνια. Υποδειγματικά εύστροφη δισκογραφική έκπληξη, για όσους από εμάς δεν παρακολουθούμε επιμελώς τα βήματά της. Οι υπόλοιποι σαφώς θα το ψυχανεμίζονταν.
