Τι διαφορά έχει ένας εξαιρετικός δίσκος της Mitski από τον επόμενο εξαιρετικό δίσκο της Mitski; Αυτό είναι το ερώτημα των αρκετών indie εκατομμυρίων που καλείται να απαντήσει όποιος ακολουθεί την Mitski Miyawaki από τα πρώτα της DIY δισκογραφικά βήματα στις αρχές των ‘10s για να δει τα ένστικτά του να επιβεβαιώνονται με την υπογραφή της στη Dead Oceans το 2015 και να αφήσει απολαυστικά τον εαυτό του να συνεχίζει να τη θαυμάζει και να την ανακαλύπτει από την αρχή μαζί με όλη τη μουσική βιομηχανία μέσα από το εκλεκτό σερί Puberty 2, Be the Cowboy και Laurel Hell. Η μόνη απάντηση που φαίνεται να ταιριάζει είναι πολλά και τίποτα. Γιατί η Mitski ανήκει στην κατηγορία εκείνων των τραγουδοποιών που όλη τους η καλλιτεχνική ύπαρξη αποτελεί μια τεράστια προσωπική εγγύηση για το κάθε της βήμα. Μπορεί να αλλάζουν τα είδη, οι πειραματισμοί, τα στοιχεία, οι συνεργάτες, αλλά με έναν μαγικό τρόπο το ότι πρόκειται για δίσκο της Mitski μοιάζει μέχρι στιγμής να αρκεί για να κάνει τον δίσκο σπουδαίο.
Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά με το The Land Is Inhospitable and So Are We, ένα album-ορόσημο τόσο με τη στενή καλλιτεχνική έννοια όσο και με τη σημειολογική που έρχεται να σφραγίσει τη δισκογραφική επιστροφή της Mitski στον απόηχο της νέας γενιάς ανακάλυψής της από τη γενιά του Tik Tok. Πράγματι θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το έβδομο album της Mitski αντλεί την πρστιθέμενη αξία του από το γεγονός ότι καταφτάνει στα ακουστικά μας ως μια «επιπλέον ζωή» εκτός προγράμματος μιας και με τη συμβατική υποχρέωση του Laurel Hell -που έμελλε όμως να σαρώσει στα videos του κραταιού πια social medium- είχε υπογράψει μεταφορικά και κυριολεκτικά την πρόωρη «συνταξιοδότησή» της από τη σκηνή και τη δισκογραφία. Και ίσως να ήταν έτσι έτσι αν το The Land Is Inhospitable and So Are We δεν ήταν μια επιτομή του σύγχρονου singing – songwriting στα καλύτερά του.
“Did you you go and make promises you can't keep? /Well, when ya break them, they break you right back” τραγουδάει η Mitski μέσα από ακούσια συγκινητικά χορωδιακά μέρη που σκάνε σαν ευλογημένος κεραυνός μέσα σε μια βαθιά συναισθηματική αιθρία στο εναρκτήριο “Angel Bug” δίνοντας μια υπόσχεση για τη μισή ώρα που ακολουθεί στα αυλάκια του The Land Is Inhospitable and So Are We την οποία σπεύδει να τηρήσει με αριστουργηματικό τρόπο. Το “Buffalo Replaced”, το “My Love Mine All Mine”, το “The Frost” είναι άρτια δείγματα κατευθείαν αντλημένα από μια δεξαμενή συνθετικού ταλέντου και μελωδικής δεξιοτεχνίας που τείνουμε να ξεχάσουμε πόσο έχουμε ανάγκη – από εκείνες που με συλλογική ευθύνη αφήσαμε να χορταριάσουν μετά τις αμερικανικές εποποιίες των 60s και των 70s. Το εύφορο μελόδραμα του “The Deal” και του “When Memories Snow” συνομιλεί με τους πολικούς αστέρες των “Star” και “I Love Me After You”. Τα στιχουργικά μοτίβα του δίσκου, ξέχειλα από υπαρξιακό συναίσθημα και συγχρόνως εντυπωσιακά απεκδυμένα από οποιαδήποτε «ιδιοτελή» επίκληση σε αυτό αναδεικνύονται σε μια προσέγγιση της ομορφιάς και της ουσίας μέσα από τη μέγιστη δυνατή απλότητα.
Η Mitski απελευθερωμένη τόσο από τις προκλήσεις της εμπορικής επιτυχίας την οποία γνώρισε και από την καλή και από την ανάποδη με τα δύο προηγούμενα albums της όσο και από τους genre πειραματισμούς στους οποίους καλώς ασκήθηκε επίμονα επίσης στα προηγούμενα δύο επεισόδια επιστρέφει σε απλούστερες φαινομενικά φόρμες και σε ένα σημείο μέσα της που της επιτρέπει να δει πιο καθαρά και πιο μακριά αυτά που μερικές φορές μας διαφεύγουν γιατί είναι τόσο κοντά που μας περιζώνουν. Το πάγιο χάρισμά της να μπορεί να μιλήσει μοναδικά για το νόμισμα που στη μία όψη του έχει τη μοναξιά και στο άλλο τη μοναχικότητα λάμπει εδώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η αμφιλεγόμενη συντροφιά του ποτού, ένα σαρδόνιο νεύμα στις διατροφικές διαταραχές, η πάλη με τον εαυτό και το μυαλό, η αδιέξοδη αγάπη, τα χιόνια της μνήμης, οι μοναχικές βόλτες τα μεσάνυχτα που σφραγίζουν συμφωνίες με τον εαυτό μας που μάλλον δε θα τηρήσουμε γιατί δεν μας περιμένει κανείς σπίτι να επιβλέψει την πρόοδό μας, όλα τα κοινά βιώματα που εκπορεύονται από το τρίπτυχο me, myself and I αναδεικνύονται πανοραμικά από τα φωνητικά και μελωδικά οχήματα της Mitski. Τα 32 λεπτά περνάνε σαν νερό, το τέλος της ακρόασης σε βρίσκει συναισθηματικά εξουθενωμένο και επαναφορτισμένο την ίδια στιγμή.
To The Land Is Inhospitable and So Are We δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο έχει κάνει η Mitski μέχρι σήμερα και παράλληλα είναι ακούγεται σαν να είναι πιο πολύ Mitski από ποτέ. To stop που θέλησε η ίδια να πατήσει πριν μερικά χρόνια, εξαντλημένη από τις περιοδείες και υπό τον φόβο της δημιουργικής ξηρασίας όχι μόνο έγινε pause αλλά την οδήγησε σε ένα ακόμα μεγάλο highlight της καριέρας της. Η Mitski είναι η ίδια η μεγάλη απάντηση σε κάθε γιατί που προσπαθεί να ερμηνεύσει την επιτυχία της. Τι διαφορά έχει ένας εξαιρετικός δίσκος της Mitski από τον επόμενο εξαιρετικό δίσκο της Mitski; Πολλά και τίποτα. Μέχρι την επόμενη φορά.
