Σε ένα μουσικό πεδίο όπως αυτό του folk / rock / americana στο οποίο πολλοί σπουδαίοι έχουν μεγαλουργήσει εδώ και χρόνια και ως εκ τούτου μοιάζει «εξαντλημένο», αυτό που έχει περισσότερη σημασία για τους νεότερους του είδους είναι η προσωπικότητα και όχι τόσο η μουσική «πρωτοπορία», αφού όλα μοιάζει να έχουν ειπωθεί.
Η Alynda Segarra που ηγείται αυτού του μουσικού σχήματος κι έχει ρίζες από το Puerto Rico αλλά μεγάλωσε στο Bronx, έχει ήδη αποδείξει ότι έχει κάτι να προσθέσει σε αυτό το «τετριμμένο» είδος με το οποίο χιλιάδες έχουν καταπιαστεί -όχι μόνο στην Αμερική- αλλά λίγοι αποδείχτηκε πως είχαν κάτι να πουν.
Ο τίτλος του άλμπουμ άλλωστε είναι δηλωτικός και όντως «το παρελθόν είναι ζωντανό» όταν έχεις τρόπο να το ζωντανεύεις, να του δίνεις πνοή, να το κάνεις ένα σύγχρονο αφήγημα έστω κι αν είναι βασισμένο σε παλιά υλικά.
Η Alynda Segarra έχει κάτι να πει γι' αυτή την παλιά, φθαρμένη, χιλιοτραγουδισμένη και συχνά κακοποιημένη ιστορία που λέγεται folk / rock / americana κι αυτή είναι η εμπειρία της από τις περιπλανήσεις με εμπορικά τρένα, από τα σοκάκια της γειτονιάς της, από τη συμμετοχή της σε διάφορα -ότι να 'ναι- μουσικά σχήματα. Ξέρει τη φτώχεια, την καταφρόνηση, τον ρατσισμό, το περιθώριο, την αίσθηση να είσαι παρίας στην καθημερινότητα και γι' αυτά τραγουδάει με σκληρό, μελαγχολικό αλλά ποιητικό λόγο.
Από ένα παλιότερο άλμπουμ της με διασκευές ξέρουμε πως «ήρωές» της είναι τρομερά άτομα του είδους όπως ο Townes Van Zandt, o Leadbelly, η Lucinda Williams, η Joni Mitchell, o Hank Williams (εγώ θα πρόσθετα και Bruce Springsteen, Tom Petty, John Cougar, Woody Guthrie, Bob Dylan) και στα χνάρια της πατάει (και) σε αυτό το άλμπουμ για να αφηγηθεί την δική της ιστορία και τα καταφέρνει πολύ καλά από κάθε άποψη.
Τραγούδια λιτά, προσωπικά, με μια καλοκουρδισμένη μπάντα που σεβαστικά και με άποψη υπηρετεί το είδος και τις συνθέσεις της, με τόσο-όσο παρεκτροπές που νοστιμεύουν την συνταγή, ένας δίσκος γιά καλή παρέα όταν διασχίζεις τον Route 66 με ανοιχτά παράθυρα ενώ στην πραγματικότητα είσαι εγκλωβισμένος στο μποτιλιάρισμα της καθημερινής παράνοιας ή στο δυάρι που βλέπει στο φωταγωγό.
