Δεν μου είναι απόλυτα αντιληπτό πώς κάθεται να γράψει τα τραγούδια της η Αθηναία (της Alabama) Brittany Howard: ξεκινάει από μισή μελωδική γραμμή την οποία σκαρφίζεται σχεδόν ασυναίσθητα και στη συνέχεια χωρίς γέφυρες, χωρίς τέμπο συγκεκριμένο, χωρίς αρμούς, ξεχύνεται κυριολεκτικά ολούθε και περιμαζεύει ότι είναι βολικότερο κάθε φορά. Νοιώθεις ότι τα τραγούδια δεν έχουν καθαρές ραχοκοκαλιές, ή δεν έχουν καθόλου ραχοκοκαλιές. Ας πούμε στο “Power To Undo”: ξεκινάει από ένα tapping στην κιθάρα της και ένα ακόρντο που δεν συνελήφθη ποτέ. Στη συνέχεια μπαίνει λαθραία και χωρίς αίσθηση σκοπού στο Minneapolis sound με βοηθητικά φωνητικά ενόσω στο φόντο συμβαίνει ένα έγχορδο κουβάρι που ψάχνει να βρει το funk που δεν χτύπησε καν την πόρτα. Το αποτέλεσμα είναι ένα θολό μετέωρο ανεμοσκόρπισμα που αναζητάει το μοναδικό hook του σε ένα κρουστό clapping. Οι ενισχυτές μουγκρίζουν, το μπάσο βουίζει σαν ξεχασμένο και η Brittany Howard με τις δύο φίλες της στα φωνητικά - Ann Sensing, Ramona Reid- επιμένουν σε έναν λόξιγκα που σχεδόν αυτιστικά επαναλαμβάνουν:
You have the power to undo everything that I want
But I won't let you
Ο ορισμός του ό,τι να ‘ναι
Για κάποιο λόγο, η Brittany Howard δεν μπορεί -δεν θέλει- να απαλλαγεί από τα επίμονα γρέζια, ούτε θέλει να ξελασπώσει τον ήχο της για να αντέξει και στο φως της μέρας. Με ένα διαστροφικό, σχεδόν ιδρυματικό τρόπο παραμένει σφιχταγκαλιασμένη σε ένα alt.rock στιλιζάρισμα στο οποίο νοιώθει άνετα και καλλιτεχνικά. Μόνο που ούτε alt είναι, ούτε rock ούτε στιλιζάρισμα αυτό που ακούγεται στο “What Now”. Είναι ένα διαρκές μπρος – πίσω από το τραχύ νότιο rhythm ‘n’ blues στο λαβωμένο funk και την jazzy μελωδία που κλαίει επειδή της φάγαν την ουρά. Αυτή η διαλυτική ανικανότητά της να φτιάξει ένα όρθιο τραγούδι είναι σαρωτική. Κάποιος πιο προχωρημένος νους θα θεωρούσε ότι δεν μπορεί να είναι ανημποριά αυτό. Είναι μετα-ειρωνεία.
Αλλά προσωπικά βαριέμαι οτιδήποτε ξεκινάει με το πρόθεμα μετα-. Δεν έχει κανένα γόνιμο περιεχόμενο η ενασχόληση με τα μετα-. Είναι συγκαλυμμένη καλλιτεχνική αναπηρία. Και σε αυτή τη συνθήκη ακούγοντας τον ηχομουσικό πολτό της Brittany Howard με την ανύπαρκτη ενορχήστρωση και την πολύ μέτρια παραγωγή, αδυνατείς και να ερμηνεύσεις μέσα σου την κριτική αποδοχή της (duh…) και τις πολύφερνες δάφνες που κομίζει το “What Now” σύμφωνα με τους πιτσιρίκους γραφείς της νέας rock πραγματικότητας.
Παιδιά είναι ο ορισμός του tuneless. Τελεία.
Tι σώζεται από αυτό το ασχημάτιστο πράγμα;
Ένα house με απόηχους από Prince στο “Prove It To You”, ένα μεταμεσονύκτιο drum ‘n ‘bass στο “Red Flags” που θα ήταν πολύ πιο υποβλητικό αν είχε μια πιο ολοκληρωμένη σύνθεση και δύο τρία περάσματα εδώ κι εκεί σε άλλα τραγούδια.
Πολύ κακό για το τίποτα.
