Είναι να γελάς, να πέφτεις τ’ ανάσκελα με την επίδοση 90/100 που συγκέντρωσε το ντεμπούτο των English Teacher στο Metacritic. Ο συνάδελφος από το Line Of Best Fit μάλιστα, ο Kieran Macadie βρίσκει ότι «θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της δεκαετίας, με κάθε μέλος της μπάντας να λάμπει με την ικανότητα και την δεξιοτεχνία του». Ο John Murphy από την άλλη, του Music OHM βρίσκει ότι «είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση, καρδιά και φιλοδοξία» και τους ξεχωρίζει ως «την πιο συναρπαστική καινούργια μπάντα της χώρας». Γενικά, οι αλαλαγμοί και οι θριαμβολογίες βρίθουν γύρω από το This Could Be Texas τόσο πολύ που απορείς πραγματικά: αν αυτά (advertorials;) γράφονται για αυτό το album, τι θα έπρεπε να επιστρατεύσουν για το Great Escape των Blur ξερωγώ ή το ομότιτλο ντεμπούτο των Pretenders. Ίσως θα έπρεπε να συσπειρώσουν τους μουσικογραφιάδες του γαλαξία τούτου για να αποδώσουν εν είδει χορωδίας ένα φόρο τιμής στα παραπάνω albums;
Οι English Teacher παίζουν φιλότιμα -πλην χωρίς πυξίδα, σχέδιο και προκοπή- με όσα έχουν συλλέξει ως πολιτισμικό κεφάλαιο από συνειδητές ή ασύνειδες αναφορές τους, ένα indie rock μείγμα που από τη μία παραπέμπει στους Sleeper και από την άλλη στους Dry Cleaning χωρίς να πατάνε πουθενά στην ενδιάμεση απόσταση. Και με μια παραγωγή από την Marta Salogni, ορισμό της μη-παραγωγής. Ανύπαρκτη. Με μια απίστευτη δυστοκία στο γράψιμο εύρωστων μελωδιών, ξανοίγονται σε ηχητικές περιπτύξεις που αγγίζουν το prog rock (όπως το ασυμμάζευτο χασμουρητό που κλείνει το δίσκο, “Albert Road”), τσαλαβουτάνε σε νερά post punk (“I’m Not Crying, You’re Crying”) αλλά ούτε καν. Οι English Teacher είναι απελπιστικά μέτρια μπάντα που ούτε να την απορρίψεις δεν σου κάνει κέφι. Τα τραγούδια τους είναι λειψά, άχρωμα, άχαρα και συχνά πληκτικά πέρα από την πλήξη: στο επιτηδευμένα folky “Mastermind Specialism” ακούγονται σαν Sandy Denny από τα καλάθια, στο εναρκτήριο “Albatross” ακούγονται σαν πρόχειρη ιρλανδική, ξερωγώ, συμμετοχή στην Eurovision που κόβεται αθόρυβα στους ημιτελικούς πριν την τελική βραδιά, στο ομότιτλο “This Could Be Texas” κάτι προσπαθούν να τονίσουν με ένα ανήσυχο πιάνο αλλά ποτέ κανείς δεν έμαθε τι ακριβώς… Ίσως να ανακαλέσουν μια δραστήρια, από μηχανής Kate Bush και να την εναποθέσουν στους Emerson, Lake & Palmer; Ποιος ξέρει… Υπάρχουν και στιγμές κατάφωρα μπανάλ όπως το “Best Tears Of Your Life”, σαν να έχει βγει από την ομάδα παραγωγής της Miley Cyrus που προσπαθεί να δώσει στην star μια πιο indie επίστρωση και το “You Blister My Paint” μία παρωχημένη και κακογραμμένη μελωδία αναπτηράκι που ίσως δεν βρει ποτέ αρένα να αντηχήσει.
Ανακατωμένος ο ερχόμενος.
Θέλετε να βρεθούν στιγμές να σώζονται; Ας το προσπαθήσουμε με το “R&B” – έτσι κι αλλιώς ένα κομμάτι που είχε συμπεριληφθεί σε single τους το 2021, τότε που η καραντίνα είχε θυμώσει άσχημα τον κόσμο και έβγαινε να τα πει χύμα και τσουβαλάτα. Το “R&B” έχει μια σειρήνα κινδύνου στα έγκατά του που μετράει υπέρ τους και παραπέμπει με θετικό πρόσημο στις Savages. Να βρούμε κι άλλο να ξεχωρίζει; Το επίσης single “Nearly Daffodils” είναι ένα τέτοιο πράγματι, από το 2023, με νεύρο, χαρακτήρα και μια ζωηρότητα που κάποιος θα είχε περισσότερη ανάγκη, αν μεταφραζόταν και σε πιο δυνατή συνθετικά γραμμή. Η τραγουδίστρια και πιανίστα Lily Fontaine είναι ίσως η πιο άχρωμη, μη-αναγνωρίσιμη, άτολμη και φανατικά γειωμένη τραγουδίστρια της γενιάς της (και μερικών γενιών πίσω, μάλιστα) με ένα χρώμα στην ερμηνεία της αποφασιστικά αδιάφορο. Νοιώθεις ότι είτε κάτι ψελλίζει είτε είναι σιωπηρή, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα.
