Cause I'm exactly what you said
The tears have all been shed
Can't watch the headlights from my bed
The chapter's at an end, and I'll be holding tight
(The Last Year)
Η Judy Garland «κατέχει» δύο αστέρια στο Hollywood Walk Of Fame. Ένα για τις ταινίες στο 1715 της Vine St. κι ένα για τις ηχογραφήσεις στο 6764 της Hollywood Blvd. Πατώντας πάνω στο δεύτερο, αν κοιτάξεις διαγώνια δεξιά, μετά το φανάρι και την κάθετο της N McCadden Pl, θα δεις ένα αίθριο στο 6727, πράγμα που σημαίνει πως για να βλέπεις μονό αριθμό, έχεις καταλάβει πως το ζητούμενο είναι να κοιτάς προς την απέναντι μεριά. Προχωρώντας προς τα εκεί, περνώντας ένα Taco Bell κι ένα νυχάδικο, στρίβοντας αριστερά μέσα στο αίθριο θα δεις ένα συντριβανάκι και λίγο μετά, στο δεξί χέρι, μια πινακίδα που γράφει As The Record Turns. Στη σπάνια περίπτωση που θα το πετύχεις ανοιχτό, o Kevin Donan, ο μυστακοφόρος ιδιοκτήτης του δισκάδικου, θα έχει να σου πει μιαν απίθανη ιστορία για τη Judy Garland. Αν ο χρόνος δεν ήταν αδυσώπητος, ο δισκοπώλης θα ήταν ικανός να σκαρφιστεί κάποια αδιανόητη σύνδεση μαζί της. Όμως το όποιο «τουριστικό» performance για έναν ακόμη μύθο βγαλμένο από τις ιδανικές χολυγουντιανές ονειρώξεις, δεν έχει στείρα χαρακτηριστικά εμπορικού δολώματος. Είναι βλέπεις κι αυτή η ρημάδα «η εμπειρία» που αποζητάται ως συστατικό επιτυχίας για τις παλιακού τύπου επιχειρήσεις, για τα εναπομείναντα τοπόσημα που βαστάνε τα χαρακτηριστικά που όρισαν τη φυσιογνωμία περιλάλητων περιοχών της παλιάς Αμερικής.
Το δισκάδικο ενώνεται με τα έξω αστέρια. Έχει ένα πλούσιο section με soundtracks, μα και με τις τραγουδιστικές απόπειρες λογής-λογής ηθοποιών. Κυρίως όμως έχει τα υπόλοιπα. Τα nostalgic baroque pop σιγουράκια, τους δίσκους που παίρνουν το παραπάνω από το Mellotron, τα LPs της Dusty Springfield αντικριστά από τις dollar bin προσφορές εκείνων της Petula Clark, τα δεύτερα των Santo & Johnny μα κι ελάχιστα CD, με αιχμή του δόρατος αυτά που έχουν και κάτι ξεχωριστό στην όψη, όπως εκείνη η ωραία καπελιέρα που είχε βγάλει η Rhino με τα 4 CD και τίτλο One Kiss Can Lead To Another: Girl Group Sounds Lost And Found. Σε μια σύντομη βόλτα, μπορείς να τσιμπήσεις λίγο από όλα ή έστω κάτι μικρό. Δε θα σου πάρει πάνω από μισή ώρα και θα αξίζει την κόπο, γιατί όταν θα πας στο σπιτάκι σου, το έστω και ιδωμένο ως memorabilia λάφυρο, θα σε ανταμείψει.
Με δεδομένο πως τούτη τη στιγμή δε βρίσκεσαι κάπου εκεί κοντά, ο κοντινότερος και αντίστοιχης διάρκειας τρόπος για συναπαντήματα με μια νοσταλγική L.A. ατμόσφαιρα, το μέσο για να βρεθείς εγγύτερα στην αφελή ελαφρότητα κάτω από τα αστέρια -τουλάχιστον για τις ώρες που σουρουπώνει- είναι το Here In The Pitch της Jessica Pratt. Διαρκεί μόλις 27 λεπτά, μα κατορθώνει να εμπεριέχει όσα φευγαλέα σας αράδιασα από τα ράφια του As The Record Turns, μα κι όσα παρέλειψα, όπως το Wall of Sound του Spector, το ρυθμό του Hal Blaine , τα πεπραγμένα των Beach Boys. Σε τούτο το αμάλγαμα, η 37χρονη Pratt ακούγεται άλλοτε σαν τον Richard Hawley κι άλλοτε σα να στάθηκε στο πλευρό των Walker Brothers, με Sandie Shaw παιδικότητα, υπνωτικές Bossa δόσεις, η καλώς εννοούμενη mainstream και λακωνικά οπτιμιστική παραλλαγή μερικών εκ των Cindy Lee υποστάσεων που συζητούσαμε προσφάτως.
Μπορεί η ζωή να μην είναι αυτή που νομίζουμε, με το εξιδανικευμένο στερεότυπο για το L.A., ενός τόπου μικρών και μεγάλων ιστοριών, να έχει ενδεχομένως παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ή, ποιος ξέρει, να παραμένει σαν ένας κάποιος υπαινιγμός. Όπως και να έχει, σε όποια παράμετρο κι αν εστιάσεις, στον τέταρτο δίσκο της Jessica Pratt, πέντε χρόνια μετά το Quiet Signs, αντανακλάται καθαρά το παλιό Hollywood ως sixties βινιέτα γύρω από κάθε γνώριμο west coast πλαίσιο. Ο ωκεανός προβάλλει για το ιδανικό καρτ ποστάλ κάδρο, η βόλτα ήταν σύντομη, βάλε μπρος και ξαναπάμε.
