Υποχθόνια black metal riffs συνυπάρχουν με «ανεβαστικές» ποπ μελωδίες, post-rock δάνεια και τζαζ περάσματα, σε ένα ανάλαφρο ταξίδι με τάσεις αυτοσαρκασμού και καμουφλαρισμένη «μαυρίλα»...

Ένα διαδραστικό έργο που, βάζοντας τον ακροατή σε θέση συνδημιουργού, αμφισβητεί κάμποσες από τις προδιαγραφές των δισκογραφημάτων τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια...

Παρά τις ωραίες 1980s πινελιές και τις σκόρπιες έξυπνες ιδέες, η μελαγχολικώς παραιτημένη ερμηνεία και οι αργές, κατατονικές στροφές οδηγούν το άλμπουμ σε αδιέξοδο...

Μύηση στην τέχνη της ακρόασης του καθημερινού, στο πώς δηλαδή μπορείς να φανταστείς ολόκληρους κόσμους εκεί όπου φαινομενικά υπάρχουν μόνο «ηχητικά σκουπίδια» και «κοινός θόρυβος»...

Τα λοξά του τραγούδια έρχονται λες από ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο η Judy Garland δεν πήρε ποτέ υπερβολική δόση βαρβιτουρικών, μα έζησε και τα 1990s και μπήκε στο στούντιο με παραγωγό τη Björk...

Αν και άνιση δουλειά, συντηρεί τη ραφιναρισμένη ομορφιά του παρελθόντος και όσα κατέκτησαν 9 χρόνια πριν με το αριστούργημά τους The Seldom Seen Kid...

Εσωτερικό, ακραίο και αρκετά έξυπνο metal εκ μέρους των Αμερικανών, οι οποίοι βρίσκονται εδώ στα σύνορα του τεχνικού thrash, κουβαλώντας death βαλίτσες και υπερβατικό black διαβατήριο...

Ενδοσκοπικό, μελαγχολικό, με ethnic πινελιές εδώ κι εκεί, είναι ένα άνισο άλμπουμ, γεμάτο στιγμές ξεχωριστού ενδιαφέροντος μα και άλλες, που περνούν και δεν αγγίζουν...

Δισκογραφικό ντεμπούτο που διαθέτει φαντασία, ζωντάνια, ευχέρεια να αλλάζει πρόσωπα, μα κι έναν κάπως ποπ αέρα, χωρίς όμως να καταφεύγει σε ευκολίες...

Ερμηνευτικώς υποστηρίζει στο φουλ όσα καταθέτει, ο δίσκος όμως είναι χλωμός, αφήνοντας ισχνές εντυπώσεις στο τέλος της ακρόασης...

Αμείλικτο black metal αμερικανικής κοπής, με αποστεωμένα riffs και ψήγματα σχεδόν industrial «λαμαρινιάς», που όμως κάπου χάνεται στις στροβιλικές του διαδρομές...

Στηριγμένος στο πιάνο του και στα όσα αγαπά από τη μεγάλη ρομαντική παρακαταθήκη της λόγιας Δυτικοευρωπαϊκής μουσικής, «φωτίζει» ουσιαστικά και συγκινητικά την ποίηση του Λαπαθιώτη...

Φέροντας τη μνήμη του David Bowie και της kosmiche παράδοσης, τα απόκοσμα drones του Αμερικανού συνθέτη φτιάχνουν ένα σκιώδες άλμπουμ, για μια σκιώδη εποχή...

Για πολλούς, η μπάντα δεν υπάρχει πια δίχως τα αδέλφια Cavalera. Για όσους επιμένουν ν' ακούν και στην Kisser εποχή, όμως, συνεχίζουν το ποιοτικό σερί που ξεκίνησαν με το Dante XXI το 2006...

Το πιο στρωτό και καθησυχαστικό άλμπουμ του, τον βρίσκει εντούτοις μπερδεμένο: ενώ ξεφεύγει από τη μανιέρα του, διστάζει να αγκαλιάσει το mainstream...

Κάπου πέτυχαν, κάπου αστόχησαν οι συγκεκριμένες μελοποιήσεις σε Κωστή Παλαμά, ευτύχησαν όμως να έχουν έναν ερμηνευτή που έδωσε ζωή ακόμα και στις πιο πεζές μελωδικές οδούς...

Ξερό, νευρόσπαστο, «κρατσανιστό» black metal, σε έναν δίσκο σαν παλιό δερματόδετο γριμόριο με κιτρινισμένες σελίδες και σκούρο μελάνι, το κάθε άνοιγμα του οποίου προβάλει παράλογες σκιές στον τοίχο...

Η αστερόσκονη, η παρακμιακή ηδονή, καθώς και οι νευρώσεις των 1970s, βρίσκονται όλα διάσπαρτα, σε βάρος όμως του σαφούς αποτυπώματος της ίδιας της μπάντας...

Κάνουν μια ηχητική στροφή προς το progressive που φαίνεται να δυσαρέστησε κάποιους οπαδούς, χάρη στην οποία δίνουν όμως την καλύτερή τους δουλειά μέχρι σήμερα...

Ο πρώτος τους δίσκος με αποκλειστικά blues υλικό, έχει ως ατού τον ορεξάτο Richards και το έκφυλο coolness με το οποίο ο Jagger εκφέρει στίχους όπως «call the plumber darling, must be a leak in my drain»...