Ο αεικίνητος Λευτέρης Μουμτζής κρύβεται πίσω από τις ψυχεδελικές δονήσεις, τις progressive rock πινελιές και την εξευγενισμένη stoner «βρωμιά» αυτής της κυπριακής μπάντας, που κάπου όμως χάνεται στον ορυμαγδό συγκροτημάτων με παρόμοια αναβιωτικό ήχο...

Παραμένει χαρισματική, αυθεντική και πολυδιάστατη. Αλλά το πραγματικά σπουδαίο τραγούδι δεν έρχεται ποτέ, ίσως γιατί λείπει εδώ ο αυθορμητισμός που έκανε τόσο καψωμένο το electro punk των Gossip...

Ένας δίσκος-σχόλιο πάνω στην αστική αποξένωση του 21ου αιώνα, με τον Kevin Martin να «σβήνει» ευφυώς στα ηλεκτρονικά του τα φιδωτά riffs του Dylan Carlson και την αψιά αίσθηση από τα drones του...

Δίχως επιφανή καλεσμένο αυτή τη φορά, οι πολυπράγμονες χαμαιλέοντες παραδίδουν ένα έξυπνα στημένο άλμπουμ, όχι όμως και κομμάτια με κάποια ιδιαίτερη σπίθα...

Εξερευνητικές διαδικασίες και καταμετρήσεις χάους σε μια επαρχιακή πόλη στα μέσα της δεκαετίας του 1980, στις οποίες ο θορυβώδης, οργιαστικός αυτοσχεδιασμός συνηπήρξε με πιο εσωστρεφείς στιγμές...

Ο Greg Dulli είναι 52 ετών, μεγαλώνει σαν το παλιό καλό κρασί και εδώ, παρέα με τους συνοδοιπόρους του, εξαϋλώνει κάθε αμφιβολία που είχε μείνει 3 χρόνια πριν περί του απαραιτήτου της επανασύνδεσης της μπάντας...

Στον 9ο δίσκο τους, απογειώνουν ξανά τον μύθο τους χάρη στη φωνή της Sarah Cracknell και στα ολοστρόγγυλα τραγούδια με τα μικρά κουπλέ και τη μεγάλη καρδιά...

Δεν είναι κακή δουλειά, είναι όμως μέτρια. Ένας δίσκος που ενώ έχει τα «υλικά» για κάτι καλύτερο, για διάφορους λόγους δεν φτάνει σε αυτό...

Δυναμικές ερμηνείες και τραγούδια για όλα τα γούστα, ορισμένα μάλιστα με «βαριές» υπογραφές. Λείπει όμως η αίσθηση μιας συγκεκριμένης ταυτότητας, που πλέον κρίνεται απαραίτητη...

Δίσκος πέρα από τα συνηθισμένα, που κάνει την έκπληξη ακριβώς γιατί ακόμα και τα όσα περιμένεις καθώς το βάζεις να παίξει, είναι εν τέλει αλλιώς...

Το γνωστό χειμαρρώδες, στομφώδες και οριακά νεκρομελανιασμένο μέταλλό τους είναι και πάλι εδώ, όμως όλη αυτή η υπερβολική αγριάδα δεν καταλήγει τελικά πουθενά...

Ένας δίσκος με τον οποίον πρωτίστως περνάς καλά, μα την ίδια στιγμή δείχνει και το πώς μια τοπική μουσική καταφέρνει να διαχειριστεί την ενσωμάτωση του υπερ-τοπικού, χωρίς να χάσει την κρίσιμη διάκριση μεταξύ ταυτότητας και (ευπρόσδεκτης) ετερότητας...

Το «σκοτεινό μισό» των OutKast χάνει εδώ κι εκεί το credit της φρεσκάδας που διεκδικεί, πάντως δεν αποτυγχάνει να αφήσει το στίγμα του στην εποχή της πρωτοκαθεδρίας του Kendrick Lamar...

Αν και κινείται στα πλαίσια ενός κουρασμένου ήχου, το διεθνές σχήμα του «δικού μας» Μάριου Ηλιόπουλου βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, παραδίδοντας έναν εξαιρετικό νέο δίσκο...

Απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το black metal, φλερτάροντας πλέον με τη σπηλαιώδη ψυχεδέλεια -το τελικό ωστόσο αποτέλεσμα σκοντάφτει κάπου μεταξύ νωχελικού περιπάτου και βορβορώδους καλπασμού...

Δίσκος «παλαιάς κοπής», βρίσκει τον συνθέτη να ξαναβάζει σε τροχιά τα κεκτημένα με τη βοήθεια τριών όμορφων νέων φωνών, ικανών τόσο για επιδόσεις, όσο και για συναισθηματικές αποτυπώσεις...

Πολυπρισματικό άλμπουμ, με τραγούδια λουσμένα στην αστερόσκονη μα και στο χώμα, που τη μία σε ρίχνουν στο κρύο τσιμέντο και την άλλη σε ακουμπούν σε ροζ βελούδο...

Πιστή στις εμμονές της, πεισματάρα και βαθιά γνώστρια όλων εκείνων με τα οποία καταπιάνεται, βλέπει επιτέλους το έργο της να ξεχωρίζει αισθητά και να δικαιώνεται...

Πρώτη δισκογραφική κατάθεση για το σχήμα του Νίκου Τσιλογιάννη, που περιπλανιέται στο ευρύ χωράφι της αυτοσχεδιαστικής τζαζ, χωρίς όμως να γίνεται χαώδες ως άκουσμα...

Επίπεδα τραγούδια, χαοτικά ιντερλούδια και μια θάλασσα από συνεργασίες υπονομεύουν τα σκόρπια εδώ κι εκεί ψήγματα έμπνευσης του Damon Albarn, το ντεπόζιτο του οποίου μάλλον άδειασε έτσι όπως καλπάζει από το ένα side project στο άλλο...