Δίσκος ενίοτε όμορφος, κάποτε συναρπαστικός, αλλά μάλλον άνισος, αφού το στίγμα προσωπικότητας συχνά εξαφανίζεται στο φόντο...

Ήξεραν –και ξέρουν– να φτιάχνουν μουσική που γαργαλάει διακριτικά το θυμικό σου: ένα ατμοσφαιρικό, ορχηστρικό ροκ που ξέρει να νοσταλγεί, αλλά και να ονειρεύεται...

Στην πρώτη του ολοκληρωμένη προσπάθεια, το εγχώριο γκρουπ φτιάχνει ένα κρυπτικό δημιούργημα, βαθιά ριζωμένο και αφοσιωμένο στο metal, που φαίνεται όμως να θέλει να απορρίψει την ακαμψία του είδους...

Άνιση δουλειά με αρκετές αβαρίες, μα και με ορισμένα θαυμάσια τραγούδια για την Αθήνα όσων ανθρώπων ζουν δίχως προοπτική, ευρισκόμενοι «δύο νοίκια πίσω και μπροστά η ΔΕΗ/με το ψυγείο άδειο και καθόλου χαρτί»...

Στην 3η του κατά σειρά επίσκεψη στο ρεπερτόριο του Frank Sinatra ξεμένει από εκπλήξεις και μάλλον αρκείται να θυμηθεί και να θυμίσει μια εποχή και ένα ήθος εν πολλοίς ξεχασμένα...

Δεν είναι και για πέταμα, χωλαίνει όμως αισθητά σε διάφορα σημεία, μένοντας κάπου μεταξύ αξιοπιστίας και προβλεψιμότητας...

Καλειδοσκοπικά beats στήνουν γέφυρες με τις μουσικές παραδόσεις της Δυτικής και Νότιας Αφρικής, σε ένα διαπολιτισμικό άλμπουμ με ευρυγώνιες ματιές στη σύγχρονη παραγωγή και κάμποσα εξαίρετα κομμάτια...

Σαν να τρως την ίδια πίτσα, από την ίδια πιτσαρία, για πολλά χρόνια: είναι όλα σωστά, θα χορτάσεις, αλλά κάτι θα λείπει...

Ο Stephen Merritt θυμάται μια γάτα του, μνημονεύει την Judy Garland στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, τη χιονοθύελλα του 1978, τη λαίλαπα του AIDS, την πρώτη κατάθλιψη, τις χυλόπιτες, τα Levi’s 501, τα one night stand...

Πολυμήχανες διπλές κιθάρες με Wishbone Ash αφετηρίες πρωταγωνιστούν σε αυτό το ντεμπούτο, που θυμίζει 1990s εποχές κορυφαίου γερμανικού power metal...

Το όνομα (του πατρός) βαρύ, η προσπάθεια (του υιού) φιλότιμη, μα το αποτέλεσμα της «εξόρυξης» φτωχό, να επιτείνει τα αδιέξοδα που θέλησε να υπερβεί...

Φουτουριστικές αναφορές, αμέτρητα bleeps και bloops, αλλά και ψυχαναλυτικές θεωρίες, συνθέτουν το σύμπαν ενός ακόμα γερού δίσκου εκ μέρους του Βρετανού μουσικού...

Δίσκος χωρίς εκπλήξεις, που κυλάει όμως ευχάριστα και θα ικανοποιήσει εύκολα όσους λογίζονται ως fans των Thin Lizzy...

Μέσα από μια ομίχλη φθηνών, ψυχεδελικών synths και σέξι κιθαριστικών γραμμών, οι Τεξανοί indie rockers βγάζουν τον πιο χορευτικό δίσκο της καριέρας τους...

Στην πιο ζωντανή του εκδοχή εδώ και πολύ καιρό, τραγουδάει πράγματα που φαίνεται να τον αφορούν άμεσα, δίνοντας στην πορεία και μερικούς από τους πιο άμεσους στίχους του...

Το side project του Ice T δεν μπορεί πια να ξεσηκώσει, ούτε καν να ενοχλήσει. Η οργή του είναι τοποθητημένη ως συνοδευτική ανώδυνων κωλοδάχτυλων προς πάσα κατεύθυνση...

Από τα μεγαλύτερα (μουσικά) εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας μας, επέστρεψαν με έναν μεστό και γεμάτο δίσκο, συστήνοντάς μας με επιτυχία τον Γερμανό Henning Basse ως νέο τραγουδιστή...

Βρίσκουν ξανά τρόπο να παίξουν με το μυαλό σου μέσω της παράξενης, ρευστής και αταξινόμητης μουσικής τους, που αυτή τη φορά «λειτουργεί» υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Stephen O'Malley...

Ευρισκόμενος σε μεγάλα κέφια, παραδίδει μαθήματα τραγουδιστικής γραφής και βάζει τα γυαλιά σε διάφορους πολυδιαφημισμένους συναδέλφους του...

Eπιστρέφει με μαύρο χιούμορ και βασανισμένες folk ιστορίες, που θυμίζουν αποδημητικά πουλιά τα οποία δεν αντέχουν άλλο να παριστάνουν τα κατοικίδια στα μπαλκόνια αστικών διαμερισμάτων...