Ραφιναρισμένη δουλειά σε ηλεκτρονικές διαδρομές, κατάλληλη τόσο για ιδιωτικές ακροάσεις, όσο και για δυναμικές περιηγήσεις στον κόσμο των dancefloors...

Στο τελευταίο τους άλμπουμ με τον Chester Bennington το μόνο που θυμίζει τη μπάντα είναι η φωνή του, χαμένη όμως σε χλιαρά τραγούδια και σε αποτυχημένους ποπ πειραματισμούς...

Εξαιρετικός δίσκος με καρυωτακικές αποχρώσεις, στον οποίον ο συνθέτης καταπλήσσει και ως ερμηνευτής, ανασύροντας μνήμες από το θρυλικό "Πρακτορείο"...

Ένα μπαλταφάν με ενδύματα από τη χρυσή τους εποχή, τα οποία μπορεί να είναι ελαφρώς μπαλωμένα, μα δίνουν τον καλύτερο δίσκο τους μετά το Midian του 2001...

Με διάθεση να υπερβεί τα χιπ χοπ στεγανά, καταλήγει σε κάτι που μοιάζει με σχιζοφρενική χορευτική μουσική για την αποχαυνωμένη ανθρωπότητα του 2017, μα την ίδια στιγμή παραμένει προσβάσιμο σε όλους...

Όσοι συνεχίζουν να ασχολούνται με τους Βρετανούς και μετά το Alternative 4 (1998), θα βρουν εδώ όμορφες ιδέες και έξυπνες ενορχηστρώσεις, όπως και το καταπληκτικό "Springfield"

To rock ‘n’ roll του ιεραπόστολου των Suicide βρίσκεται εδώ στην πιο βάρβαρη εκδοχή του και ο ίδιος, σαν ένας Hubert Selby Jr. σε παράκρουση, σκορπίζει τους αιμοσταγείς στίχους του σαν σάλια και ούρα αλαφιασμένου πάστορα...

Δεν έχουν βγάλει κακό δίσκο και δεν το κάνουν ούτε και τώρα, καταντάνε όμως να ακούγονται σαν επιμεταλλωμένη εκδοχή των Soundgarden και των Pearl Jam, διακτινισμένη στο ηχητικό σήμερα...

Στάσιμοι, αλλά επιτέλους πιο χαλαροί, οι Αμερικανοί παραδίδουν ένα μελωδικό μωσαϊκό ικανό να τέρψει εγκεφαλικά μα και συναισθηματικά τον υπομονετικό τους fan...

Ο ντράμερ των Deerhunter εκθέτει τις προσωπικές του ανησυχίες με ένα δισκογραφικό ντεμπούτο που έχει διαστρεβλωμένη pop βάση, μα τελικά λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης...

Ένας αναπάντεχα καλός, άμεσος και πιασάρικος δίσκος από τους Αμερικανούς, με θαυμάσια κιθαριστική δουλειά και vibes που φέρνουν κατά νου το ιστορικό για τους Έλληνες fans Something Wicked This Way Comes του 1998...

Αν και ο δίσκος κινείται σε διαφοροποιημένα μονοπάτια σε σύγκριση με το παρελθόν, αποδεικνύεται ικανός να συνεχίσει το εξαιρετικό σερί κυκλοφοριών του σχήματος του James Lavelle...

Τα κύμβαλα της δημιουργικής φαγούρας ηχούν ξανά για τον Steve Wynn και την παρέα του, που καταφέρνουν να μην ακουστούν γέροι σχεδόν 40 χρόνια μετά το αριστουργηματικό The Days Of Wine And Roses...

Αποτυπώνονται γλαφυρότατα ως rockers σε ένα χλιαρό indie σήμερα, με έναν τρόπο που δεν έχουν καταφέρει τόσες και τόσες μπάντες νέων παιδιών...

Χωρίς φιοριτούρες, μάς φέρνει σε επαφή με τα ρεμπέτικα που άνθισαν στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ού αιώνα, ανάμεσα σε ανθρώπους που πήγαν εκεί ως ανειδίκευτοι εργάτες και όχι ως αναγνωρισμένοι μουσικοί...

Δοξάζουν την απρόσωπη απανθρωπιά του Διαστήματος, καθώς πλέουν ανάμεσα στις θάλασσες του black, του death και του crust, με ένα σκαρί από hardcore και grind...

Kατάφεραν να βρουν τον τρόπο να υπάρξουν στο τώρα, αν όχι με εντελώς νέους όρους, πάντως σίγουρα χωρίς την ανάγκη του όποιου ένδοξου παρελθόντος ως δεκανικιού...

Μπαίνεις με το δεξί μα βγαίνεις με το αριστερό, σε έναν δίσκο που έχει κάτι να πει, μα την ίδια στιγμή δείχνει και να το χάνει...

Ένας κύκλος τραγουδιστών παραμυθιών και χειροποίητων επών, που ανυψώνει μικρά, προσωπικά δράματα μέσα σε σπίτια φτιαγμένα από πηλό και προβατοκούραδα, με φόντο το πρωτομεσαιωνικό βασίλειο του Bryneich...

Ένας δίσκος απλός, μαζί όμως και ιδιότυπος, εκεί όπου η πιο παιχνιδιάρικη όψη του Μάνου Χατζιδάκι συναντά τον Μιχάλη Σιγανίδη, με καταλύτη τη Λένα Πλάτωνος...