Υπήρχε μία περίοδος που ο James Murphy έμοιαζε περισσότερο με συναισθηματικό παρατηρητή της σκηνής στην οποία άνηκε, παρά με έναν ακόμη μουσικό που προσπαθούσε να σημειώσει επιτυχία έξω από τους indie κύκλους. Στο “Movement”, ας πούμε, από το ομότιτλο ντεμπούτο των LCD Soundsystem (2005), τραγουδάει σχεδόν οργισμένος «It’s like a culture, without the effort, of all the culture/ it’s like a movement without the bother, of all the meaning», κριτικάροντας το κούφιο περιεχόμενο της hipster κουλτούρας και των αναβιώσεων. Στο δε εμβληματικό single “Losing My Edge”, σχολιάζει –το ίδιο επικριτικά– την ανούσια γνώση του Google με τους στίχους «I’m losing my edge to the internet seekers who can tell me every member of every good group from 1962 to 1978».
Ο Αμερικανός είναι ένα nerd σαν όλους εμάς, που έχει ακούσει τόσους πολλούς δίσκους, έχει αφουγκραστεί τόσα πολλά ερεθίσματα, έχει εξερευνήσει τόσα πολλά συναρπαστικά ηχητικά ρεύματα και έχει τόσες πολλές απορίες πάνω στο νόημα της μουσικής, ώστε, αν δεν έκανε κάτι για όλα αυτά, θα ασφυκτιούσε μέσα στις ίδιες του τις σκέψεις. Ψάχνει λοιπόν απαντήσεις και παίζει μουσική γιατί πιστεύει πως είναι ο μόνος τρόπος τον οποίον διαθέτει για να τις πάρει. Γι' αυτό και στους προηγούμενους δίσκους της μπάντας του τραγουδάει περισσότερο ως κριτής και μουσικόφιλος, παρά ως επιδραστικός frontman και διαμορφωτής των καιρών μας.
Ωστόσο, 6 χρόνια μετά τη διάλυση των LCD Soundsystem, ο Murphy επιστρέφει ψάχνοντας πάλι απαντήσεις, αλλά τώρα τις αναζητά στην απέναντι μεριά της όχθης. Είναι δηλαδή η πρώτη φορά που ο 47χρονος μουσικός μοιάζει να νοιάζεται τόσο πολύ για το χτίσιμο της προσωπικής του μυθολογίας. Στο American Dream τίθεται λοιπόν αντιμέτωπος με τις βίαιες αλλαγές που έχουν συμβεί στη ζωή του –έχασε φίλους, έρωτες, είδωλα και σταμάτησε να πιστεύει στην αιώνια νεότητα– παίρνοντας όμως μία απόσταση, εκείνη που πρέπει να έχει συμβατικά ο καλλιτέχνης από τον ακροατή. Έτσι, το άλμπουμ ηχεί ως το πιο εξομολογητικό και βιωματικό της καριέρας του, μα την ίδια στιγμή μοιάζει και ως το πιο απόμακρο. Εδώ, ο Murphy δεν είναι ο τύπος που θα σου μιλήσει (όπως κάποτε) για αγαπημένες μπάντες και άλμπουμ στο δισκάδικο της γειτονιάς, αλλά ο rock star που θα σου ανοιχτεί για τα συναισθηματικά του πάνω από ένα ποτό στην άκρη της μπάρας.
Η αρχή και το τέλος του American Dream στοιχειώνονται από τον θάνατο δύο μουσικών του ηρώων. Το “Oh Baby” είναι ένα κομμάτι χωρισμού, στο οποίο ο Murphy τραγουδάει πρώτη φορά τόσο τρυφερά, με τον τίτλο να παραπέμπει στο “Dream Baby Dream” των Suicide του Αlan Vega· στο φινάλε, το σχεδόν 12λεπτο “Black Screen” θυμίζει έντονα την εποχή του Sound Of Silver (2007) καθώς αποτείνει φόρο τιμής στον David Bowie, τακτοποιώντας όσα ανοιχτά ζητήματα έμειναν απ' όταν δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν για το Blackstar, λόγω της εμμονής του Murphy με τον πλήρη έλεγχο των δουλειών του: «I had fear in the room / So I stopped turning up/ but I should have tried more» παραδέχεται για τις μέρες που πέρασε με τον Δούκα, μετανιώνοντας για τις επιλογές του.
Στο funky post-punk "I Used To", από την άλλη, προσπαθεί να κατανοήσει την επίδραση που είχαν στη ζωή του οι αγαπημένες του ροκ μπάντες, ενώ μέσα από την electro ευφορία του “Tonite” εξορκίζει τη θλίψη του για τη φριχτή συνειδητοποίηση πως, μαζί με όλες αυτές τις χαμένες ευκαιρίες στη ζωή, σκέφτεται και τον θάνατο περισσότερο απ’ ό,τι θα ήθελε να παραδεχτεί. Οι afro επιρροές στο "Other Voices" και η art rock αισθητική του "Change Yr Mind" φέρνουν ενστικτωδώς στον νου τους Talking Heads, ενώ το single "Call The Police" αναβιώνει εκείνες τις πρώτες μέρες της χιλιετίας, όταν η Νέα Υόρκη ήταν το πιο συναρπαστικό μέρος για να είσαι ροκ μουσικός.
Ποιος θα το έλεγε όμως πως η συγκλονιστικότερη στιγμή θα πυροδοτούνταν από την οικονομική διαμάχη του Murphy με τον παλιό του φίλο και συνεργάτη Tim Goldsworthy, ο οποίος φαίνεται να χρωστάει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στη DFA; Το “How Do You Sleep?” είναι ένα σκοτεινό, αποπνικτικό εμβατήριο, το οποίο μετατρέπεται προοδευτικά σε upbeat ύμνο, σε ένα από τα πιο αριστουργηματικά κομμάτια των LCD Soundsystem σε ολόκληρη τη μέχρι στιγμής δισκογραφία τους.
Πρώτη φορά ένας δίσκος των LCD Soundsystem κατακλύζεται τόσο εκτυφλωτικά από το «Εγώ» του δημιουργού του. Ο James Murphy προσπαθούσε για χρόνια να βάλει σε μία σειρά τις αμέτρητες επιρροές του και να τις μετατρέψει σε σπουδαίους δίσκους. Μάλλον συνειδητοποίησε, λοιπόν, πως έφτασε η ώρα να γίνει ο ίδιος μία διαχρονική επιρροή για τις επόμενες γενιές. Άλλωστε, έτσι ξεχωρίζουν οι πραγματικά σημαντικές μπάντες της μουσικής ιστορίας από τις καλές. Και σε αυτά τα 70 λεπτά του American Dream, οι LCD Soundsystem αποτυπώνονται ως μία από τις τελευταίες πραγματικά σημαντικές μπάντες.
{youtube}lqq3BtGrpU8{/youtube}
