Είναι μάλλον αχρείαστη η μιλιταριστική προσταγή του τίτλου (στον στρατό σημαίνει: «επιστρέψτε σε αυτό που κάνατε πριν την προσοχή»), καθώς κανείς δεν χτυπάει πια προσοχές όταν μπαίνει στο δωμάτιο η πρώην θεότητα του brit rock της δεκαετίας του 1990.
Η έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο του Liam Gallagher δεν οφείλεται πάντως στο ότι έχει ξεφτίσει ο θρύλος των Oasis: μια απλή υποψία επανένωσής τους, μπορεί ακόμα να σπείρει κύματα ενθουσιασμού και προσμονής σε όλο τον κόσμο. Ο λόγος που αντιμετωπίζεται με χλευασμό είναι η αλαζονική του μεγαλοθυμία, οι αστεία ματαιόδοξες δηλώσεις του και η αίσθηση «κατινιάς» που συνοδεύει κάθε δημόσια εμφάνισή του. Αυτό είναι το πρώτο του σόλο άλμπουμ, καθώς οι Beady Eye (με τους οποίους κυκλοφόρησε 2 δίσκους) διαλύθηκαν κάτω απ’ το βάρος των μεγάλων προσδοκιών. Αν θέλουμε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε αυτό το νέο του ξεκίνημα με τη δική του φαρμακερή γλώσσα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, μετά το 2ο διαζύγιό του και με 4 παιδιά να θρέψει (από 4 διαφορετικές μητέρες), χρειαζόταν ένα δισκογραφικό συμβόλαιο περισσότερο απ’ ότι χρειαζόταν το κοινό του τον ίδιο (sorry lad).
Δίχως αμφιβολία, ο Liam Gallagher δεν διαθέτει την ικανότητα του αδερφού του στη δημιουργία στρογγυλών μελωδιών και crowd-pleasing τραγουδιών, ικανών να απογειώνουν συναυλίες χάρη στο μαζικό sing-along στην αρένα. Όμως ήταν η δική του φωνή πίσω από τη μηχανή που κινούσε το όχημα των Oasis, η οποία κάποτε κατάφερε να παρασύρει ένα έθνος και να χαράξει μουσικά μια ολόκληρη γενιά. Κι έτσι, το As You Were είναι ποτισμένο απ' άκρη σ' άκρη με την υπερβολική αυτοπεποίθηση του Liam, ο οποίος νιώθει υπέρλαμπρος rock star και θέλει πάση θυσία να το πιστέψουμε κι εμείς.
Και τελικά, το υλικό του δεν είναι καθόλου άσχημο. Ρυθμικά τραγούδια όπως το “Bold” και το “Come Back To Me”, αν και ελαφρώς άτολμα, είναι απολαυστικά και γεμάτα ενέργεια. Αυτή θα μπορούσε πράγματι να ήταν μια ντουζίνα κομματιών που γράφτηκαν την εποχή του (What's The Story) Morning Glory? (1995) και απλά δεν στάθηκαν αρκετά δυνατά ώστε να καταλήξουν εκεί.
Φυσικά υπάρχουν οι αναμενόμενες μπιτλικές μελωδίες, όπως το “Universal Gleam” και ο παραδοσιακά ξεπατικωμένος John Lennon στο “Paper Crown”. Πρόκειται για ωραία τραγούδια, που όμως δεν έχουν τη δύναμη να πετάξουν αγκαλιά με τη Λούσι σε Διαμαντένιους Ουρανούς, όπως νομίζουν, αφού η εμμονή του Liam με τους Beatles μοιάζει πλέον σχεδόν παρωχημένη: στο “I Get By” τραγουδάει «I’m about to fall stone cold, Helter Skelter», ενώ στο "Chinatown" μας θυμίζει ότι «happiness is still a warm gun» (sic). Πίσω από τις επιφανειακά ανάλαφρες ιδέες, πάντως, υπάρχουν κάποιες ευφυείς εκλάμψεις με ωραία δομή και διακριτική μελαγχολία, όπως το“When I’m In Need” ή το “Greedy Soul”, στο οποίο η φωνή του απλώνεται στα ηχεία και αποτυπώνεται στα καλύτερά της.
Πραγματικά, ο άνθρωπος τραγουδάει υπέροχα, ίσως καλύτερα από ποτέ. Από την άλλη, η μανία με την tabloid παραφιλολογία και ο χουλιγκανίστικος κωλοπαιδισμός που κουβαλάει, δεν μας επιτρέπει να πάρουμε στα σοβαρά το απολογητικό αμένσιωτο προς τον αδερφό του στο “For What It’s Worth”, ειδικότερα όταν αντιμετωπίζουμε στίχους τύπου «Let's leave the past behind with all our sorrows / I'll build a bridge between us and I'll swallow my pride». Είναι κρίμα να αναλώνεται σε μικροπολεμική με την ίδια του την κληρονομιά ο Liam Gallagher, γιατί, αν αποτινάξει τη μιντιακή περσόνα του, είναι ικανός να μας χαρίσει υπέροχα μελωδικά, όσο και ψυχεδελικά ταξίδια.
Θα περιμένουμε.
{youtube}sfcJ_vhlRfs{/youtube}
