Δεν γράφει απλά το soundtrack μιας ταινίας, μα κι αυτό της γενιάς του Black Lives Matter, παίρνοντας τη σκυτάλη από τα όσα έκαναν ο Curtis Mayfield, ο Marvin Gaye και ο Isaac Hayes με φόντο τα blaxploitation των 1970s...

Μακριά από κενά αιτήματα ανανέωσης και με τη σιγουριά εκείνου που ξέρει ποιος είναι και σε τι είναι καλός, η ατσάλινη παρέα του Biff Byford βγάζει και πάλι έναν γερό δίσκο...

Ανοίγει έναν ειλικρινή, θαρραλέο και ακομπλεξάριστο διάλογο για τα μπερδεμένα θέματα ταυτότητας του σήμερα, όμως οι στίχοι δεν συμβαδίζουν πάντοτε με τη μουσική, που εν τέλει δεν έχει και πολλές ιδέες...

Τζαζ που δεν θέλει να δυσκολέψει με τις γωνίες και τις αιχμές της, βασίζεται όμως σε μια πετυχημένη σύμπραξη μουσικών, η οποία την κάνει να τα καταφέρνει μια χαρά στο οικείο, χωρίς να εκπίπτει στο τετριμμένο...

Συνεχίζουν να φτιάχνουν ευπρόσδεκτα τραγούδια οι Βρετανοί, αλλά δεν έχουν να δώσουν κάποια ελπιδοφόρα απάντηση στη γκρίνια γύρω απ' το πόσο ομοιογενή ακούγονται τα καινούρια σχήματα της pop...

Αναλόγως της οπτικής γωνίας που θα διαλέξει κανείς, τα 19 αυτά τραγούδια είτε θα ενσαρκώσουν όλες τις παθογένειες του σύγχρονου rock, είτε θα δοξάσουν τα ιερά κείμενα της κιθαριστικής θρησκείας...

Δεν είναι η μεγάλη μπάντα που θα ξαναβάλει το rock σε τροχιά, όμως τα ηλεκτρικά watts δεν ξοδεύονται για εντυπωσιασμό: ακόμα κι αν τώρα οι μελωδίες ξεθαρρεύουν, το πόδι παραμένει στο γκάζι...

Με τη γνωστή τους μαεστρία στα πλήκτρα, οι Αυστριακοί συντονίζονται ξανά με τον κόσμο της Μέσης Γης, δίνοντας έναν ακόμα καλό δίσκο, που απαιτεί να τον ακούς με τους στίχους ανά χείρας...

Το τραγούδισμά τους παραμένει μαγικό, αλλά ο νέος δίσκος προκύπτει αναιμικός, δείχνοντας τα όρια της μέχρι τώρα προσέγγισής τους στον τραγουδοποιητικό μύθο της Αμερικής, που τόσο αγαπούν...

Μουτρωμένος και τεταμένος δίσκος, με τον οποίον το τρίο γιορτάζει τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα ακριβά ρολόγια και τα ναρκοδόλαρα που του απέφερε η φήμη, βάζοντας σε πρώτο πλάνο μια αλητήρια άποψη περί καπιταλισμού...

Ο 5ος δίσκος των Αμερικανών ακούγεται ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς να ακούγεται μία πιο μυαλωμένη, ενήλικη και σοφή εκδοχή τους, 10 χρόνια μετά την προσωπική τους κορυφή...

Αν και τραγουδούν για τον θάνατο και την ανεργία (μεταξύ άλλων), πικετοφορούν δυναμικά την αντίληψη εκείνη περί ζωής που θέλει το ποτήρι μισογεμάτο...

Ξανατραγουδά 13 επιτυχίες μαζί με 14 συναδέλφισσές της, δίνοντας την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε ένα ποπ υλικό άρρηκτα δεμένο με τη γενική ευμάρεια των 1990s, που αδίκως έχει χαρακτηριστεί «μη-ποιοτικό»...

Πέντε χρόνια μετά το άνισο The Wild Hunt, οι Σουηδοί φτάνουν στο επιθυμητό στάδιο ωρίμανσης, παίζοντας εκείνο που ξέρουν καλύτερα: εύληπτο, λαϊκό black metal...

Κοπιάρουν απροκάλυπτα τις πηγές τους, αλλά η δίψα τους να πουν κι εκείνοι κάτι με όχημα τη φλεγόμενη, νεανική τους οργή, τους κάνει να ισορροπούν μεταξύ μελλοντικής ελπίδας και χαμένης ευκαιρίας...

Φρεσκάδα στρογγυλή και καθάρια, σε έναν δίσκο που έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του έντεχνου τραγουδιού, θυμίζοντας τι (κακώς) χάθηκε στην πορεία από τον Χατζιδάκι στους επιγόνους...

Δωρικός, αφτιασίδωτος, παθιασμένος και βυθισμένος στα συνήθως ερεβώδη τοπία των ιστοριών που διηγείται, ο δημοφιλής ερμηνευτής επιστρέφει με έναν καλό δίσκο, χωρίς άγχος για μεγαλοστομίες...

Η τραγανή αμεσότητα των Coral και η οξυδέρκεια των Eels θρέφουν έναν δίσκο με όλες τις αρετές της ντόπιας ανεξάρτητης pop, ο οποίος αγαπάει τις στρογγυλές μελωδίες -έστω και αν βαδίζει σε χιλιοπατημένα μονοπάτια...

Αν και η πορτογαλική γλώσσα ορθώνει ένα εμπόδιο κατανόησης, το γκρουπ φτιάχνει ένα αξιόλογο concept album με συμφωνικά στοιχεία, αφιερωμένο στον μεγάλο σεισμό που ισοπέδωσε τη Λισαβόνα πίσω στο 1775...

Φιλοσοφικό απόσταγμα της αγριότητας του black metal, μια νιτσεϊκή δοξολογία στον Λύκο αποτυπωμένη σε 35 παγωμένα, επιβλητικά και αραχνιασμένα λεπτά...