Στο επικό metal υπάρχουν δύο προσεγγίσεις, ή μάλλον δύο αφετηρίες όσον αφορά την ατμόσφαιρα και το πνεύμα, οι οποίες κάλλιστα μπορούν να εκφραστούν με το «Noble Savage» δίπολο –το βαρβαρικό μονοπάτι και αυτό του ευγενή πολεμιστή. Οι χαρακτηρισμοί εδώ δεν αφορούν κάποια ταξική ή πολιτισμική διάκριση, μα έχουν να κάνουν περισσότερο με τη συναισθηματική οπτική επί της μάχης: από τη μία η οργή και η μέθη, από την άλλη η ενατένιση και η περηφάνια της συντροφικότητας. Ο όρος «αφετηρία» είναι αρκούντως ταιριαστός για τέτοιες προσεγγίσεις, μιας και τα δύο μονοπάτια μπορούν να συγκλίνουν, γεγονός που, όταν συμβαίνει πετυχημένα, οδηγεί στην πηγή του ατσαλιού.
Στην περίπτωση των Φινλανδών Chevalier δεν έχουμε αυτήν την πεμπτουσιακή σύγκλιση, αλλά μια ολόψυχη αφοσίωση στο βαρβαρικό μονοπάτι –δικός τους είναι ο οδοστρωτήρας που εκφράζει την αγέρωχη και αλύγιστη φύση του πολεμιστή, αδιάβλητη από κακουχίες και παρεμβολές, κατά τις διδαχές των Brocas Helm και των Manilla Road των γρήγορων κομματιών. Το συγκρότημα μετράει οριακά 2 χρόνια ζωής, και μας συστήθηκε πέρυσι με το εξαιρετικό ΕΡ A Call To Arms. Φέτος μπήκαν ζεστά με ένα εφτάιντσο split με τους επίσης πολύ καλούς Legionnaire και με το υπό εξέταση ΕΡ Chapitre II.
Το Chapitre II βρίσκεται εκεί όπου το speed metal προσεγγίζει (λόγω ακατέργαστου χαρακτήρα) την πορεία μιας μπαρουτοκαπνισμένης πολεμικής κομπανίας. Τα 3 κομμάτια του έχουν τυφωνική ποιότητα, γεγονός στο οποίο παίζει καίριο λόγο η παραγωγή –ένα ασταθές και αγυάλιστο καζάνι, μέσα στο οποίο κυκλοφορούν ως στρόβιλοι τα συστατικά. Οι κιθάρες ηχούν καλά εδραιωμένες στον 1980s ήχο, με αναφορές σε Iron Maiden και Omen, αλλά και στους νεότερους Lord Weird Slough Feg και Twisted Tower Dire. Συνεχής είναι δε η αίσθηση τριγμών από την προτεταμένη rhythm section, τα κοψίματα της οποίας είναι το πιο εθιστικό πράγμα που έχει ακουστεί μέχρι στιγμής εντός της χρονιάς. Και τα φωνητικά, με κύριο σώμα την πολεμοχαρή χροιά της τραγουδίστριας Emma Grönqvist (πλαισιωμένη με ελαφρύ echo), θυμίζουν αμυδρά Lordian Guard στο πιο αψύ (δεν μπορώ να μην αναφέρω και τους δικούς μας αδικοχαμένους Black Sword Thunder Attack), ενώ δεν λείπουν και κάποια πιο παραμορφωμένα ανδρικά φωνητικά, σχεδόν ακατάληπτα, που προσφέρουν στην κολασμένη ατμόσφαιρα.
Με δυο λόγια, στην 3η κυκλοφορία των Φινλανδών συνεχίζεται η στιβαρή πλέξη επικών 1980s speed κιθάρων και εύληπτου, τσαμπουκαλεμένου, ογκώδους μπάσου. Βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα στη διονυσιακή μέθη της πολεμικής μηχανής και στην υπό φωτιά εξιστόρηση ανδραγαθημάτων. Ένα άκρως υποσχόμενο σχήμα, από το οποίο περιμένω πλέον το πρώτο ολοκληρωμένο βήμα, με προσδοκίες αριστουργήματος.
{youtube}dThoe-dR9oY{/youtube}
