Μικρής κλίμακας κυκλοφορία (σε μόλις 500 φυσικά αντίτυπα), από ένα γαλλικό σχήμα που το παλεύει μεν από το 2000, μα μετρά τελικά μόλις το 3ο του πλήρες άλμπουμ σε 18 χρόνια με το Seas Of Oblivion. Παρά ταύτα, οι φιλοδοξίες δείχνουν γκράντε, αφού οι Nydvind μας ενημερώνουν ότι πρόκειται για το 1ο μέρος μιας ...τετραλογίας!
Οι Nydvind υπηρετούν την παγανιστική/φυσιολατρική/folk πλευρά του black metal και ουσιαστικά αφιερώνουν τον νέο τους δίσκο στο Νερό. Φαντασιώνονται λοιπόν ότι είναι ποντοπόροι σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν οι απέραντοι ωκεανοί και ότι σαλπάρουν προς εξερεύνηση (ίσως και κατάκτηση;) αχαρτογράφητων στεριών, κρυμμένων μέσα στους δυσπροσπέλαστους υδάτινους όγκους. Χαρακτηριστικά, το εισαγωγικό κομμάτι "Plying Τhe Oars" τους βρίσκει να κάνουν ό,τι ακριβώς δηλώνει ο τίτλος: ρίχνονται στα κουπιά με εν χορώ επιφωνήματα και ξεκινάνε, σαν άλλοι νομάδες των μεσαιωνικών θαλασσών.
Ομολογουμένως, το Seas Of Oblivion δεν είναι μέρος εκπλήξεων. Ο «εγκέφαλος» Richard Loudin δεν σκαρφαλώνει σε καμιά σπουδαία συνθετική κορυφή, προϊσταται όμως μιας μπάντας που σαφώς έχει μελετήσει τον ήχο της και έχει επενδύσει σε ιδιαιτέρως γερά θεμέλια: σε μια εξαιρετική δηλαδή παραγωγή (ικανή να αναδείξει όλες τις λεπτομέρειες της ηχογράφησης) και σε ενορχηστρώσεις έξυπνες, πλούσιες, με ένα μικρό τσικ διαφορετικότητας να προέρχεται από το μπουζούκι του Nesh.
Έτσι, μπορεί τα πάντα να κυλάνε με μια ψιλο-στάνταρ για τον χώρο «κανονικότητα» και κάπου να επέρχεται μια κόπωση από τη μακρόσυρτη διάρκεια (υπερβαίνουμε τη 1 ώρα), αλλά τα βαρυκόκαλα, καλοσχηματισμένα riffs σε κρατάνε σε εγρήγορση, οι ακουστικές κιθάρες επιτυγχάνουν μια αβίαστη αμεσότητα κάθε που χρησιμοποιούνται από τους Γάλλους (τσεκάρετε π.χ. το "Sea Of Thalardh", όπου ανακατεύονται με κραυγές γλάρων, σπάζοντας για λίγο την αγριάδα των φανταστικών κυμάτων), ενώ οι εναλλαγές καθαρών και growl φωνητικών κρίνονται αποτελεσματικές, δημιουργώντας μια δραματικότητα η οποία υπηρετεί το όλο concept.
Τραγούδια ας πούμε σαν το "Sailing Towards The Unknown" (γνωστό στους fans ήδη από το 2013, όταν το έπαιξαν στο τότε Cernunnos Pagan Fest) ή το "Till Τhe Moon Drowns", σε πείθουν ως «απεικονίσεις» των τίτλων τους και εύκολα σε βάζουν να θαυμάσεις πώς μέσα στις λίγο-πολύ Primordial κατευθυντήριες τους χωράνε ψήγματα ιδεών που έχουν τη σφραγίδα των Nydvind, όπως λ.χ. εκείνα τα χορωδιακά θλιμμένης επικότητας στην περίπτωση του πρώτου, που αφήνονται να σβήσουν φολκλορικά.
Δεν λείπει η αίσθηση του μεγαλείου από τους Γάλλους, ούτε η ευχέρεια με τις μελωδίες, ούτε και το απαιτούμενο μέτρο –είτε στην αγριάδα, είτε στα πιο λυρικά/ατμοσφαιρικά μέρη. Όλα λειτουργούν υπέρ τους σε αυτό το ταξίδι στις Θάλασσες της Λήθης, βάζοντας τον ακροατή στο «σκοτεινό» τους παιχνίδι (και κρατώντας τον εκεί), ακόμα κι αν τα πάντα στη γενική εικόνα κυλάνε by the book.
{youtube}ES0n9ew5Z3k{/youtube}
