Όλα τα κλασικά κι αγαπημένα συστατικά του κεκτημένου ήχου τους είναι εδώ, σε συνδυασμούς που δεν εκπλήσσουν, αλλά και δεν δυσαρεστούν...

Με ανατολίτικη μυσταγωγία και ονειρική μελαγχολία, επαναφέρουν στο προσκήνιο την παράξενη φύση του φινλανδικού ακραίου metal, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι Beherit στο Engram...

Παραμένει ακμαία φωνή και προς τιμήν της ανακατεύεται ξανά με την τραγουδοποιία, ωστόσο θέλησε να χωρέσει πολλά και ετερόκλητα στη νέα της δουλειά, αδικώντας τη...

Το ντεμπούτο των Αμερικανών θα προσφέρει αναζωογονητικό αίσθημα οικειότητας σε όσους μεγάλωσαν με το κιθαριστικό indie των zeros και ανακάλυψαν την υπόλοιπη μουσική βάσει αυτού του ήχου...

Στα βασικά του μπορεί να μην είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο από τους υπόλοιπους δίσκους του μέσα στην τρέχουσα δεκαετία, διαθέτει ωστόσο ένα περίσσευμα σε τσαγανό και μια αδιαπραγμάτευτη country ταυτότητα

Δίχως πειραματισμούς και εξερευνητικά άγχη, εστιάζουν στη φυσιολατρική μελαγχολία και στο αλλόκοτο, επαναφέροντας εκείνον τον δασικό βηματισμό που λείπει από τους black metal δίσκους του σήμερα...

Ο Φλώρος Φλωρίδης και 4 ακόμα ικανοί αυτοσχεδιαστές περνούν μέσα από τα παιξίματά τους τα νήματα που έπιασαν από κάπου και τα νήματα που προεκτείνουν προς κάπου, αλλά και την ικανότητά τους να αντιδρούν στο απρόοπτο...

Ένα περίεργο φρούτο πειραματικής pop, εναλλακτικού R'n'B και αστρικής soul, το οποίο εξετάζει με γενναιοδωρία, απαλότητα και λεπτομέρεια τις διάφορες εκφάνσεις της ομοφυλοφιλικής αγάπης...

Μπορεί το αθηναϊκό δίδυμο να μη διαθέτει ακόμη τη στόφα του σημαντικού ή του επείγοντος, αλλά στο πρώτο τους ΕΡ διαγράφεται θράσος, ανάγκη για εκφραστική ελευθερία και ηχητική ακρίβεια...

Να τους λοιδορήσουμε για όλες αυτές τις γλυκανάλατες μπαλάντες, ναι. Αλλά να τους χειροκροτήσουμε κιόλας, κάθε που βγάζουν αλήθεια και μαστοριά...

Δεν πραγματοποιούν κάποια υπέρβαση, προσφέρουν όμως έναν ακόμα ψηλοτάβανο δίσκο, με ματιά που λείπει χαρακτηριστικά από τα όσα συνήθως προβάλλει ο μουσικός Τύπος στις μέρες μας...

Σε ένα ενδιαφέρον πείραμα, παντρεύουν τον Burzum μινιμαλισμό και τη Thorns μηχανικότητα, με γαμήλιο βωμό το ιριδίζον πρίσμα της σύγκλισης black metal και post-rock...

Στη γνώριμη downtempo παλέτα του, ο Αθηναίος παραγωγός εξελίσσει τα cinematic beats του αγγίζοντας εντυπωσιακά επίπεδα τεχνικής, τα οποία αξίζουν και με το παραπάνω τη διεθνή προσοχή που απολαμβάνει τελευταία...

Το πρώτο πλήρες άλμπουμ τους ισορροπεί οριακά ανάμεσα στο vintage και στη σύγχρονη ματιά, όμως αποδεικνύεται μία από τις πιο εθιστικές indie κυκλοφορίες της χρονιάς...

Δίσκος-καταπέλτης, έρχεται από το underground να σαρώσει όλο το ελληνικό τραγούδι της εποχής μας, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο (με χιπ χοπ μορφή) τις ποιότητες που έκαναν μεγάλους τους σπουδαίους του παρελθόντος... 

Για μία ακόμα φορά, o Μίδας του σύγχρονου hip hop δεν σου αφήνει περιθώρια πλήξης, καθώς βγάζει έναν δίσκο που βρίθει από προσωπικότητα, ευρηματικότητα και περιεχόμενο...

Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο από ετερόκλητες ιδέες, αρκετές για να αποφέρουν άλλους 2 δίσκους, οι οποίες όμως πιέζονται ασφυκτικά για να χωρέσουν μέσα σε 7 τραγούδια και σε 35 λεπτά...

Μπορεί να επιπλέουν τα σκατά, αλλά το ελληνικό τραγούδι γεννάει ακόμα μαργαριτάρια, καρπούς μιας έκφρασης ασυμβίβαστης, που προσφέρει κρίσιμες διεξόδους προς το μέλλον...

Δίσκος διασκευών που θα βούλιαζε εύκολα στη χλιαρότητα χωρίς την κλάση του πιο λαμπρού διεθνούς αστεριού αυτής της χώρας, που στα 84 μπορεί ακόμα να ισορροπήσει τις αβαρίες με τη φωνή της...

Χρυσοποίκιλτο, επικό ατσάλι στα καλύτερά του, καψαλισμένο μέσα στις φλόγες των Manowar, που έρχεται να  επαναπροσδιορίζει τον πήχη του είδους στήνοντας ανεπανάληπτες γέφυρες με τη high fantasy παράδοση...