Ακούγοντας το “Χάνεσαι”, το τρανταχτό hit από τον καινούριο δίσκο των Σκοτοδίνη από τα Ιωάννινα, σκέφτομαι πόσο μπορεί να απογειωθεί αυτό το (ήδη εξαιρετικό) τραγούδι παιγμένο ζωντανά. Πρόκειται για ιδανικό δείγμα της μελαγχολικής οργής του punk: η στροβιλώδης deathrock δουλειά στην κιθάρα, είναι καταδικασμένη να πυροδοτεί mosh pit στροβίλους. Μιας και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μια μικροκοσμική αντανάκλαση του υπόλοιπου δίσκου, εύκολα συμπεραίνω ότι οι ζωντανές εμφανίσεις των Σκοτοδίνη μπορούν –και οφείλουν, πλέον– να είναι ισοπεδωτικές. Ευτυχώς το σχετικά πυκνό συναυλιακό πρόγραμμα σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους και στέκια δίνει αρκετές πιθανότητες πως όλο και κάπου θα τους πετύχω.
Οι Σκοτοδίνη υπάρχουν εδώ και 3 χρόνια και η ομώνυμη φετινή κυκλοφορία είναι ο 2ος τους δίσκος. Για όποιους τους ξέρουν ήδη από την Ανυπόφορη Κατάσταση (2016), εδώ η ποιότητα της παραγωγής έχει βελτιωθεί αισθητά και ο ήχος έχει πάρει μια στροφή από το τραχύ χειμαδιό και τον hardcore τσαμπουκά προς το πιο στυλιζαρισμένο και το πιο μελωδικό. Διατηρείται όμως η ορμητικότητα του καθαρού punk, ιδίως χάρη στα οριακώς τσιριχτά φωνητικά της Πηνελόπης.
Ο ήχος των εγχόρδων έχει τραφεί με post-punk και άλλους καρπούς των σκοτεινών 1980s: εδώ υπάρχουν σε ικανή ποσότητα οι Joy Division, οι Gang Οf Four, οι Christian Death, αλλά και οι δικοί μας Βαλπουργία Νύχτα του Εκεί Που Ανθίζει Η Οργή (2006). Οι κιθάρες έχουν λεπτύνει και καθαρίσει, έχοντας γίνει παράλληλα πιο γωνιώδεις, απειλητικές και ρέουσες, ενώ το μπάσο διαθέτει εμφανή και αυτόφωτη παρουσία. Τα αντρικά φωνητικά έχουν επίσης μειωθεί αισθητά, κάτι που ταιριάζει με το νέο πρόσωπο της μπάντας. Σε όλο το μήκος του δίσκου η μουσική αφήνεται να αναπνεύσει (τόσο συνθετικά, όσο και λόγω παραγωγής), να τεντωθεί, και να αναπτύξει πλήρως τα εκφραστικά και άκρως πιασάρικα θέματα που φαίνεται πως ξέρει καλά να γράφει το συγκρότημα. Όλο αυτό καταλήγει σε εύπεπτα, σφιχτοδεμένα κομμάτια-σφηνάκια, γεμάτα ψυχή και ουσιώδες τεχνικό παίξιμο.
Τη Σκοτοδίνη διατρέχει (αναμενόμενα και ευπρόσδεκτα) πολιτικός στίχος άμεσης υφής, με προσωπικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Εδώ η μπάντα δεν επανεφευρίσκει τον τροχό, αλλά ακολουθεί με τίμιο τρόπο το μοτίβο της σκηνής, καταφέρνοντας να αγγίξει εσωτερικές χορδές. Φυσικά βοηθάει ότι τραγουδάνε για την καθημερινότητα του ακροατηρίου στη γλώσσα της καθημερινότητας αυτής: το punk αποδεικνύεται συνήθως πιο λειτουργικό στη μητρική του γλώσσα.
Τα μόλις 22 λεπτά της Σκοτοδίνης χωρίζονται σε 8 μικρά κομμάτια, τα περισσότερα εκ των οποίων κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα τραγουδοποιίας και συνθέτουν ένα μικρό κομψοτέχνημα σκοτεινού, επιθετικού και πολύ ρυθμικού punk. Αναζητείστε τους ζωντανά σε κάποιο στέκι κοντά ή μακριά σας –το υλικό τους είναι υπέροχο.
{youtube}19AfBXbxMps{/youtube}
