Μετά από 14 χρόνια ύπαρξης, κλείνουν την καριέρα τους με έναν εκθαμβωτικό δίσκο, στον οποίον τα πάντα λάμπουν σαν δάσος μετά τη βροχή...

Δεν υπερβαίνουν τα stoner metal δεδομένα, όμως βρίσκουν τον τρόπο και τα κάνουν να σπαρταράνε, προσφέροντας αψιά κόψη στη γκρουβάτη τους αγριάδα...

Διατηρεί ατόφιες τις kraut, punk και disco καταβολές του και, παρότι δεν κερδίζει το στοίχημα της εξέλιξης, δεν παύει να βρίσκεται κοντά...

Ένα πολύ τίμιο, συχνά απολαυστικό κι ενίοτε εντυπωσιακό άλμπουμ, που αποτυπώνει την ομώνυμη παράσταση της περσινής σαιζόν ως μια καλλιτεχνική κατάθεση με αρκετό ενδιαφέρον...

Συνεχίζουν να βασίζουν τη σαγήνη τους σε μια ισχυρή δόση déjà vu, δεν ξεχνούν όμως να γράφουν και όμορφα τραγούδια σαν το "Black Lagoon" ενόσω υπηρετούν τις dream pop συμβάσεις...

Μια μαύρη ιερουργία, η οποία μοιάζει βγαλμένη από τις πιο ωμές σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, με σμήνη εντόμων, ψαλμωδίες, και samples γλωσσολαλικού παροξυσμού να απαιτούν την απόγνωση μπροστά στη θεϊκή οργή...

Σύμπραξη θριαμβευτικά ενστικτώδης, που καταφέρνει να προσπεράσει το έλλογο δείχνοντας πώς ο αφηρημένος μοντερνισμός μπορεί να συνυπάρξει με παραδόσεις που χάνονται στο βάθος των αιώνων...

Δεν είναι απαραίτητα καλύτερο από το Meliora, πάντως ο Tobias Forge αποδεικνύει ότι άντεξε το βάρος των προσδοκιών και μπορεί να κάνει τους Σουηδούς την επόμενη μεγάλη arena band...

Λείπει η απαιτούμενη αίσθηση περιπέτειας από τον ανερχόμενο Εσθονό πιανίστα, πείθει όμως ότι κατέχει τα «μυστικά» της λιτής, αφηρημένης ομορφιάς που συνδέθηκε με τις μεγάλες μέρες του ήχου της ECM...

O Trent Reznor υπολείπεται με τα χρόνια σε συναισθηματικό επίπεδο, όμως εξακολουθεί να έχει πίστη στον ήχο που ο ίδιος επινόησε και να στήνει ωραίους, αυτοκαταστροφικούς χορούς γύρω από φωτιές σε βιομηχανικά τοπία...

42 λεπτά σιδηροδρομικού, χιονισμένου black metal, τα οποία απηχούν το Battles In The North (1995) και αποδεικνύουν ότι ο Abbath ήταν μια βασική, αλλά όχι αναπόσπαστη μονάδα...

Οι έφηβοι πρωταγωνιστές των στίχων εκπέμπουν ένα ηχηρό μήνυμα, που διψά για εναλλακτικές επιλογές ζωής. Όμως η μουσική δεν μοιράζεται τη φλόγα τους...

Επιχειρώντας να αποτυπώσει σε νότες τη φυσική ομορφιά της Lake District, ο Άγγλος σαξοφωνίστας φτάνει σε έναν καλό δίσκο, που όμως από ένα σημείο κι έπειτα μάλλον μένει από καύσιμα...

Οι δύο Νεοζηλανδοί αυτοσχεδιαστές σε οδηγούν σε μία πυκνότατη ζούγκλα, στην οποία ο κίνδυνος του ανεξερεύνητου αποδεικνύεται ίδιος με την ηδονή του καινούργιου...

Κυνηγώντας το μεγάλο ποπ τραγούδι, αυτό το αεράτο κορίτσι με τη multi-culti καταγωγή φτάνει σε μια πολύχρωμη τούρτα με εξωτική μα γεμάτη και σαφή γεύση...

Υποσχόμενες μα όχι ακόμα καταπληκτικές (όπως τις θέλει το hype), οι δύο 19χρονες Αγγλίδες ακούγονται επικίνδυνα κοντά στους Knife, μα βρίσκουν πώς να κάνουν την pop ζωή μας λίγο πιο όμορφη...

Ένα αιθαλώδες avant-garde παζάρι ακραίου metal, γεμάτο λυρικά κοκτέιλ τροπικών noir, βόλτες σε στοιχειωμένα κτίρια και βίαιες σπαζοκεφαλιές...

Το συναίσθημα δεν αποτελεί βάλσαμο αν δεν υπάρχουν οι συνθέσεις, όμως ο David Longstreth ξαναβρίσκει εδώ επαφή μαζί τους, έστω και αν ο δίσκος εν μέρει χάνεται σε αδιέξοδα...

USB στικάκι γεμάτο με ντόπια ηλεκτρονικά διαμάντια, όπου συναντούνται εγνωσμένης αξίας ονόματα (ION, Joalz, drog_A_tek κ.ά.) με καλλιτέχνες που αξίζει να ακουστούν ευρύτερα...

Κι άλλα σχήματα ανακατεύουν χίλια πράγματα, όμως εδώ έχουμε πραγματική μαστοριά στο πώς διαχειρίζονται τις τόσες μεταπτώσεις διαθέσεων και στο πώς βάζουν το ένα μέσα στο άλλο, συχνά κατά απίστευτους τρόπους...