Sacral Rage - Beyond Celestial Echoes

Ο νέος δίσκος των Sacral Rage ήταν ένα από τα πλέον συζητημένα θέματα της ελληνικής metal σκηνής τον τελευταίο καιρό. Με το Illusions Ιn Infinite Void του 2015 να έχει προκαλέσει «σοκ και δέος» (ήταν στα 20 εγχώρια άλμπουμ εκείνης της χρονιάς, όπως τα ψήφισε η ομάδα μας –δείτε εδώ) και με ορισμένες καταπληκτικές επί σκηνής εμφανίσεις, όπου η μπάντα έκλεψε την παράσταση από κορυφαία διεθνή ονόματα, δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες· και για το επόμενο βήμα, και γενικά για την εξέλιξή της.

Το Beyond Celestial Echoes αποτελεί ξεκάθαρο βήμα προόδου σε σχέση με το Illusions Ιn Infinite Void, κυρίως ως προς τον τρόπο με τον οποίον αποφάσισαν οι Sacral Rage να παρουσιάσουν τις ιδέες, το ταλέντο και τις πολλαπλές επιρροές τους μέσα στις συνθέσεις. Κακά τα ψέματα, όσο εντυπωσιακή κι αν ήταν μέχρι τώρα η εκτελεστική δεινότητα και η ενορχηστρωτική πολυπλοκότητα, κανείς δεν μπορούσε να παραβλέψει ότι ενίοτε υπήρχε ένας συνωστισμός, που κάπου-κάπου άφηνε μια αίσθηση ασφυξίας στις ακροάσεις. Έμοιαζαν δηλαδή σε σημεία να αγχώνονται να πουν μονομιάς όσα πολλά είχαν εμπνευστεί και σκεφτεί: έμοιαζε η γλώσσα να προτρέχει του μυαλού.  

Τώρα, όμως, είδαν το πράγμα διαφορετικά, κρατώντας μεν όλα τα ταυτοτικά τους στοιχεία, αλλά σε σωστότερες αναλογίες και με πιο εύστοχο προσανατολισμό: οι ιδέες και το ταλέντο δεν βιάζονται να επιδειχθούν· αντίθετα, απλώνονται αρχοντικά. Η χαρακτηριστική θεατρικότητα του Δημήτρη Καρτάλογλου διατηρεί την έντασή της, μοιάζοντας όμως πιο μεστή και συγχρονισμένη με τα νοήματα των στίχων, καθώς και με τις ατμόσφαιρες των ήχων. Τέλος, η ταχύτητα δεν είναι πια αυτοσκοπός, δίνοντας έτσι χρόνο στον ακροατή να αφομοιώσει τη μουσική.

Με αυτά και με αυτά οι Sacral Rage παρουσιάζουν έναν δίσκο όπου άλλοτε καταφέρνουν να στοιχίσουν αρμονικά το αμερικάνικο power του “Eternal Solstice” με το παραδοσιακό thrash του “Vaguely Decoded” και άλλοτε να ομογενοποιήσουν τις τεχνοτροπίες των Coroner και των Vektor (σε συνθέσεις σαν το “Samsara” ή το “Necropia”) με τις πλέον ατμοσφαιρικές στιγμές των Death. Και όλα αυτά μαζί καταλήγουν στο αριστουργηματικό φινάλε του “The Glass”, όπου –μέσα σε 14 λεπτά– αποδίδουν έναν μοναδικό μουσικό και αισθητικό φόρο τιμής στο ορόσημο 2112 των θεών Rush (1976).     

Το Beyond Celestial Echoes αποδεικνύεται λοιπόν δίσκος δουλεμένος στην εντέλεια, ο οποίος αξίζει να καταλάβει περίοπτες θέσεις στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Πρόκειται για έργο φτιαγμένο από 4 βιρτουόζους μα και γνήσιους οπαδούς της heavy metal μουσικής, που καταφέρνουν εδώ να σταθούν δίπλα στις λαμπρότερες στιγμές των μεγαλύτερων ειδώλων τους.

{youtube}8mNasQU34-Y{/youtube}