Madeline Kenney - Perfect Shapes

Δεν είναι μοναδικό στο είδος του το Perfect Shapes, είναι όμως εκείνη η «μέση» indie κυκλοφορία που μπορεί να λειτουργήσει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα και για το πώς κινείται η πιο ποπ πλευρά του εν λόγω ήχου στις μέρες μας, αλλά και για το πώς την αντιμετωπίζει η κυρίαρχη τάση στον μουσικό Τύπο.

Πρόκειται για μέτριο δίσκο, ας ξεκαθαριστεί εξ αρχής. Άπειρες κοπέλες εκεί έξω τραγουδούν έτσι όπως τραγουδά η Madeline Kenney στο "No Weekend" ή στο "Know", με μια κιθάρα ή ένα σύνθι να παίζει δίπλα τους αν όχι έτσι, κάπως έτσι. Η μετριότητα μπορεί βέβαια να «χρυσώνεται» με διάφορους τρόπους –όπως όντως συμβαίνει εδώ– παραμένει όμως η ουσία των πραγμάτων: το Perfect Shapes ίσως το αφήσεις να παίξει μερικές φορές, αλλά μετά θα σκονίσει σε κάποια άκρη της δισκοθήκης σου. Παρά ταύτα, ο Τύπος το «σπρώχνει» να φανεί ως κάτι παραπάνω. Κι ενώ δεν το υποδέχεται με διθυράμβους, το αξιολογεί από 6.5 μέχρι 7.5, δίνοντας μάλιστα βάση σε κάποιους για ακόμα μία επίδειξη του γνωστού πονηρού κόλπου «ελάτε να σας πω για τους στίχους, ώστε να μη χρειαστεί να μιλήσουμε πολύ για τη μουσική και τις ερμηνείες».

Στον βαθμό βέβαια που ορίσουμε την 26χρονη Madeline Kenney ως τραγουδοποιό, το επιχείρημα των στίχων διαθέτει βάση· εν έτει 2018, όμως, με τους μοναχικούς δημιουργούς να κερδίζουν την παλιά τάση προς τα συγκροτήματα, ο (ήδη προβληματικός) όρος «τραγουδοποιός» έχει ξεχειλώσει. Επιπλέον, η ίδια η Kenney αυτοπροσδιορίζεται ως «μουσικός, καλλιτέχνης, αρτοποιός, μανιακή με τα καρτούν». Μας απαλλάσσει έτσι από τέτοιες περιττά στιχοκεντρικές έγνοιες, αφήνοντάς μας ελεύθερους να κρίνουμε με βάση τη συνολικότερη εικόνα.

Η Kenney το ψάχνει, καμία αντίρρηση ως προς αυτό. Έχει συναίσθηση της αξίας ενός παραγωγού για τα όσα θέλει να αρθρώσει και δεν είναι τυχαίες οι επιλογές της: πρόπερσι και πέρυσι (στο ΕΡ Signals και στο ντεμπούτο άλμπουμ Night Night Αt Τhe First Landing), έκατσε ο Chaz Bear των Toro Y Moi στην κονσόλα· τώρα κάθεται η Jenn Wasner των Wye Oak, με μια αρκετά διαφορετική αντίληψη για το πού πρέπει να μπει στη μίξη η φωνή της Kenney, η οποία πράγματι ταιριάζει με τη δική της κίνηση προς μια τραγουδοποιία πιο στρογγυλεμένη, λίγο πιο ήσυχη, κάπως πιο «στάνταρ», με καλές ιδέες κιθάρας εδώ και λιτά πλήκτρα όμορφα απλωμένα πιο πέρα.

Εκεί λοιπόν που ο Bear κρατούσε τα φωνητικά πίσω, τώρα βρίσκονται μπροστά και στο επίκεντρο, με την Kenney να προσπαθεί φιλότιμα με τη μικρή της έκταση ("Overhead"), όσο η Wasner εφευρίσκει τρόπους να κεντρίζει το ενδιαφέρον σου για τον καμβά. Γενικά, όμως, ο καμβάς κερδίζει σε αυτήν την άτυπη διελκυστίνδα, σε περιπτώσεις λ.χ. σαν το "I Went Home" ή το "Bad Idea". Η Kenney στέκεται αξιοπρεπώς, μα δεν εντυπωσιάζει. Καθώς μάλιστα κυλάνε τα κομμάτια, οι περιορισμοί της φωνής της διογκώνουν μια αίσθηση επιπεδότητας, στην οποία και καθηλώνεται το άλμπουμ.

Δεν εντυπωσιάζουν όμως ούτε και οι στίχοι της. Η συναισθηματική περιγραφή μιας εσωτερικής ζωής είναι άλλωστε τόσο παλιά όσο και ο Ρομαντισμός, κάτι που θα έπρεπε να ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεών μας και όχι να τον κατεβάζει, δημιουργώντας άστοχους ενθουσιασμούς γύρω από στιχάκια τύπου «So another summer in my room/picking up the jasmine perfume» ("Perfect Shapes") ή «You, and my old ways, both are coming again/And I'm so good at giving in» ("No Weekend"). Αν είναι να στεκόμαστε σε τέτοια απλά πραγματάκια με τον τρόπο που στέκεται λ.χ. η Allison Hussey του Pitchfork, τότε ας επανεκτιμήσουμε ως σημαίνοντα στίχο και το «Μα ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες» του Μίλτου Πασχαλίδη.

Είναι ένας φροντισμένος και εν πολλοίς τίμιος δίσκος το Perfect Shapes και δεν λείπουν κάποιες καλές μουσικές ιδέες στην όλη του ενορχήστρωση, οι οποίες προσφέρουν μια βάση ενδιαφέροντος. Πάνω της όμως δεν αρθρώνεται τίποτα που σε βάθος χρόνου θα αποβεί αξιομνημόνευτο. 

{youtube}AA17x5DA4VQ{/youtube}