Cypress Hill - Elephants On Acid

Οποιαδήποτε επιστροφή των Cypress Hill, σημαίνει καλά νέα· άλλωστε οι Καλιφορνέζοι δεν μετράνε πολλά στραβοπατήματα στην πολύχρονη καριέρα τους. Πόσο μάλλον όταν έχουν μεσολαβήσει 8 χρόνια από την τελευταία τους δουλειά, αλλά και όταν ο πρωτοπόρος DJ Muggs επιστρέφει στην καρέκλα του παραγωγού.

Η ιδέα του Elephants On Acid ξεκίνησε από ένα όραμα που είχε ο Muggs σε κάποιο δικό του trip, όταν είδε ένα κεφάλι ελέφαντα. Με αυτή την αφορμή, οι Cypress Hill κάνουν μια ωραία βουτιά στους ψυχεδελικούς ήχους της δεκαετίας του 1960 και δοκιμάζουν (άλλη) μια αισθητική εξερεύνηση της κουλτούρας των αιωνίως μαστουρομένων.

Αυτή τη φορά, η μουσική τους προκύπτει αιγυπτιοκεντρική, μπολιασμένη με ανατολίτικο μυστικισμό. Τα δε τραγούδια είναι τίγκα στις ακατάληπτες δοξασίες γύρω από τη θαυματουργή δύναμη της φούντας. Από τις αραβικές ιαχές των μουσικών του δρόμου στο "Band Οf Gypsies" («Hashish, Hashish») τις περιπαικτικές προτροπές να φτιαχτούμε στο "Oh Na Na" και τον ψυχεδελικό αποκρυφισμό του "Jesus Was A Stoner", παρακολουθούμε ζαλισμένοι τον Muggs να καθοδηγεί τους «φτιαγμένους» ράπερ. Τα σύντομα ιντερλούδια είναι βουτηγμένα στη βρωμιά των beats και λειτουργούν σαν χερούλια για να κρατηθούμε όρθιοι μέσα στην παραζάλη του πηχτού καπνού.

Ήδη από το ντεμπούτο τους (1991), οι Cypress Hill απέφευγαν την αρτηριοσκληρωτική βαρβατίλα και την καγκουριά των ανταγωνιστών τους. Έτσι, έχτισαν με τα χρόνια την εικόνα των ισχυρών μουσικάνθρωπων, που έχουν το δικό τους σύμπαν. Το συγκρότημα παλεύει φιλότιμα να φτάσει κοντά στη νιρβάνα που αναζητά μέσω της συνεχούς κατανάλωσης ινδικής κάνναβης. Οι παράδοξες μελωδίες, οι ελλειπτικοί ρυθμοί και οι βρωμιάρικες πρόζες χτίζουν ένα ασπρόμαυρο σασπένς, το οποίο στάζει ακαθόριστα ζουμιά.

Υπάρχουν ωραία κομμάτια στον δίσκο, όπως το ξεσηκωτικό "Crazy" και το trip hop ταξίδι του "Stairway To Heaven", με beats τα οποία τρεκλίζουν να σταθούν όρθια μέσα στο ντουμανιασμένο στούντιο με τα γεμάτα τασάκια. Τα φωνητικά του B-Real παραμένουν κοφτερά σαν ξυράφι, αλλά και ζωηρά όσο στην εποχή του "Insane In The Brain" (1993). Γνήσια πωρωμένος και απολαυστικός, ο B-Real παραμένει σπουδαίος ριμαδόρος· πάντα με διεσταλμένες τις κόρες των ματιών πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά, καταφέρνει και δίνει φρέσκο ρυθμό στους τελετουργικούς χορούς.

Έχει όμως δύο ουσιαστικά προβλήματα το άλμπουμ.

Το πρώτο είναι ότι δυστυχώς εδώ δεν υπάρχει ένα ευδιάκριτο hit: κανένα beat δεν θα μείνει διαχρονικό και κανένας ρυθμός δεν θυμίζει τις ένδοξες μέρες του "Hits From The Bong". Το άλλο πρόβλημα είναι ότι μέσα στα πολύχρωμα trip της παραγωγής, τις ρίμες που ποτίστηκαν στα βαρβιτουρικά, τους θηριώδεις μπάφους που φτιάχνουν την ατμόσφαιρα και τα γυάλινα bong που δίνουν ρυθμό, νιώθεις την ανάγκη να ανοίξεις τα παράθυρα ώστε να ξεμυρίσει το δωμάτιο. Σου αρέσει το Elephants On Acid, αλλά λιγάκι σε μπουχτίζει. Και δεν θες να το επισκεφτείς ξανά σύντομα.

{youtube}buxccDwjkdA{/youtube}