Mogwai - KIN soundtrack

Mogwai: οι Σκωτσέζοι βασιλιάδες του post-rock ήχου, οι οποίοι βαφτίστηκαν από Καντονέζικα πνεύματα του κακού, ύψωσαν το είδος τους εις τη νιοστή και, χωρίς να το κουνήσουν ιδιαίτερα από τη γενέτειρά τους Γλασκώβη, σκλάβωσαν για τα καλά με το μαθηματικό τους ροκ και τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Εν έτει 2018, συνεχίζουν έτσι να σκορπούν ρίγη στις τάξεις της ροκ ιντελιγκέντσιας, φιγουράρουν όμως και στις λίστες των millennials που βλέπουν Netflix και στον ύπνο τους. Ένα όνομα, μια ιστορία πλήρως συμφιλιωμένη με τις  κοιλιές της, η οποία ωριμάζει ψύχραιμα εδώ και δύο δεκαετίες, πάντοτε έτοιμη να παραδώσει ένα καλό αποτέλεσμα.

Αυτό και έπραξαν στις 31 Αυγούστου κυκλοφορώντας το soundtrack που έφτιαξαν για το KIN, μια sci-fi περιπέτεια με την υπογραφή των Jonathan & Josh Baker. Κι αν η ταινία διαλύεται μέσα στο hype πυροτέχνημα του παραγωγικού team της σειράς Stranger Things και της φιλοτεχνημένης με όλη την 1980s παλέτα αφίσας (αποδεικνύεται ένα mainstream, μελοδραματικό κυνηγητό με φουτουριστικά μπαζούκας, καλούς στρατιώτες, κακούς αντιπάλους και όλα τα συμπαρομαρτουντα κλισέ), δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τη μουσική της.

Η παλιοπαρέα από τη Γλασκώβη ξέρει καλά από μεγάλες οθόνες. Από το Zidane: A 21st Century Portrait (2006) στη συνεργασία με τον Clint Mansell και τους Kronos Quartet για τo The Fountain (2006) κι από εκεί στο ντοκιμαντέρ του Leonardo DiCaprio Before Τhe Flood (2016), έχουν ζωγραφίσει ουκ ολίγες κινηματογραφικές αισθήσεις και παραισθήσεις. Με το KIN, όμως, έχει έρθει η ώρα τους να κάνουν την έκπληξη, με μια άνετη μετάβαση από τη σινεφίλ κατηγορία στα παρεξηγημένα νερά του Χόλιγουντ. Τα οποία και δεν δείχνουν να φοβήθηκαν καθόλου.

Απελευθερωμένοι από το άγχος του πειραματισμού που έμοιαζε να τους διακατέχει στα τελευταία τους δισκογραφικά πονήματα, οι Mogwai θυμούνται εδώ τον παλιό, καλό τους εαυτό και τον φιλτράρουν στον καινούριο, αξιοποιώντας αποτελεσματικά τα ηλεκτρονικά διδάγματα του Rave Tapes (2014). Λιγότερο έπος και περισσότερη ευαισθησία, κυρίαρχα ατμοσφαιρικά πλήκτρα –από αυτά που το γκρουπ παίζει στα δάχτυλα– σταθερές μελωδικές γραμμές και καθαρές ιστορίες είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το KIN, καθιστώντας το ένα επιτυχημένο soundtrack νέας γενιάς. Στην προκειμένη μάλιστα περίπτωση, δίνει και προστιθέμενη αξία στο φιλμ.

Το "Flee" σε προσκαλεί σε υπόγεια ένταση, το "Guns Down" εντυπωσιάζει, το ακροτελεύτιο "We're Νot Done Yet" κλείνει νοσταλγικά το μάτι στους shoegazers, με αδιόρατη οικειότητα. Και, στη μέση του δίσκου, δεσπόζει και τα σαρώνει όλα –με βαθιά καλλιτεχνική δουλειά, αλλά και με καθηλωτικό χιούμορ– μία από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις των Mogwai των τελευταίων ετών. Αλήθεια, ποιος άλλος θα μπορούσε να σχεδιάσει ένα τέτοιο εκπληκτικό διαστημικό ταξίδι, μη διστάζοντας να το ονομάσει "Donuts";

Συνολικά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά που υπηρετεί έξυπνα αλλά και πιστά τον σκοπό της, ενώ ταυτόχρονα στέκεται αυτόνομη, χωρίς καμία ανάγκη της κινηματογραφικής ταυτότητας· διεκδικώντας έτσι την προσοχή που αξίζει σε κάθε στούντιο άλμπουμ των Mogwai. Με το soundtrack αυτό οι Σκωτσέζοι ξεκολλάνε από τα στάσιμα νερά του Every Country’s Sun (2017) και αποδεικνύουν, για μία ακόμα φορά, ό,τι έχουν τον τρόπο τους σε κάθε πιθανό σενάριο. Γιατί, πολύ απλά, ό,τι και να γίνει, θα είναι πάντα οι Mogwai.

{youtube}_5CHTscFyFo{/youtube}