Όπως πολλοί, λατρεύω τις καλές αντιγραφές. Τους δίσκους δηλαδή που έχουν αφομοιώσει το DNA των πιονέρων, αποδίδοντας μια παραλλαγή κάποιου γνωστού μοτίβου· εκεί είναι όπου φωλιάζει θαλπωρή και απόλαυση όμοια με αυτήν της κατανάλωσης επαναλαμβανόμενων αρχετύπων της μυθολογίας και της παράδοσης. Προφανώς, όμως, υπάρχει και ένα όριο μεταξύ των συμπαθητικών κλώνων και των σχημάτων που έχουν κι αυτά κάτι να πουν: η ύπαρξη χαρακτηριστικού, προσωπικού ήχου.
Οι A Forest Of Stars ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, έχοντας διαμορφώσει ένα άκρως αναγνωρίσιμο ύφος από την έναρξη σχεδόν της καριέρας τους. Πρόκειται για έναν ήχο ψυχεδελικό, ατμοσφαιρικό, βουτηγμένο στη φαντασιακή αισθητική της Βικτωριανής εποχής, χωρίς όμως να γίνεται παρωχημένος και γραφικός (κάτι πολύ εύκολο, αν αναλογιστούμε πόσο κιτς υπάρχει στον τομέα).
Στα συστατικά του γοητευτικού αυτού μείγματος συμπεριλαμβάνονται το βιολί της Katie Stone, η περιπετειώδης, προοδευτική τεχνοτροπία στην κιθάρα, οι δαιδαλώδεις δομές και φυσικά τα φωνητικά του Mister Curse (κατά κόσμον Dan Eyre), τα οποία σολάρουν ακούραστα (και άμετρα) με μακροσκελείς διηγήσεις. Δεν είναι βέβαια ότι το αγγλικό συγκρότημα ανακάλυψε τον τροχό: υπάρχουν εμφανείς μουσικές επιρροές, που κυμαίνονται από τους Primordial έως τους Devil Doll. Το καίριο σημείο, όμως, είναι η οικειοποίηση όλων των αφετηριών σε ένα μείγμα με απόλυτα προσωπική σφραγίδα.
Οι A Forest Of Stars διατηρούν ένα άσπιλο σερί καλών κυκλοφοριών: τέσσερα χορταστικά, ολοκληρωμένα άλμπουμ μέχρι πρότινος. Αυτό συνεχίζεται και με το πρόσφατο, πέμπτο κατά σειρά Grave Mounds Αnd Grave Mistakes, στο οποίο η μπάντα παρουσιάζεται στην πιο θεατρική, αλλά και πιο ακραία στιγμή της πορείας της.
Το σκηνικό, γνώριμο: χείμαρροι μπαρόκ βρετανικών λέξεων, κιθάρες με ανιμιστική πυγμή και διάθεση (και παρά ταύτα με πολλά riffs), και κομμάτια με διάρκειες άνω των έξι λεπτών. Αν κάτι τέτοιο θυμίζει τους Cradle Οf Filth των 1990s, συμβαίνει επειδή οι Forest Οf Stars είναι πνευματικά τέκνα τους, όσο κι αν η μουσική τους δεν κινείται στα ίδια ακριβώς λημέρια. Ειδικά όσον αφορά τη χρήση της γλώσσας, εδώ έχουμε τη συνέχεια μιας παράδοσης που περιλαμβάνει και τους Skyclad (πέρα από τους Cradle Of Filth), πηγαίνοντας πίσω μέχρι τους Jethro Tull. Πρόκειται για μια βιτριολική γλωσσοπλασία, η οποία δίνει ιδιαίτερο βάρος στα λεκτικά υβρίδια των εξεζητημένων λογοπαιγνίων. Με αυτήν την τεχνική οι A Forest Οf Stars δεν ξεχνούν να υπονομεύουν διακριτικά και τις αξίες των πάλαι ποτέ προγόνων τους, αντί να αρκούνται σε μια στείρα λατρεία του εικονικού παρελθόντος.
Ο Mister Curse δίνει εδώ την καλύτερη παράσταση της καριέρας του. Διατηρεί το γνωστό ύφος τραβηγμένης απόγνωσης, τεντώνοντας όμως τα όρια του εύρους της φωνής του. Από τη μία φτάνει έτσι να θυμίζει ακόμη και τους δικούς μας Ψ.Χ. στα πλέον ακραία και τσιριχτά σημεία, από την άλλη μαγεύει με εύθραυστα καθαρές διηγήσεις.
Όσον αφορά την ακρότητα, στα οργιαστικά σημεία του δίσκου οι A Forest Οf Stars προσεγγίζουν τη λογική των πρώιμων Emperor: νυχτερινές επιταχύνσεις και νεκροστάλακτα πλήκτρα. Οι μεσαίες ταχύτητες είναι αφιερωμένες στους Primordial και την αγέρωχη μελαγχολία της θαλασσοταραχής, ενώ τα ήρεμα σημεία επιστρέφουν στη στυλιζαρισμένη πόζα των Arcturus και των Devil Doll. Πέρα από κάποια τραβηγμένα intro (όπως αυτά των “Tombward Bound” και “Premature Invocation”, που αυξάνουν τη διάρκεια άνευ λειτουργικής αιτίας) η ανάπτυξη κάθε κομματιού είναι άκρως ενδιαφέρουσα, με κιθάρες, βιολί και πλήκτρα να επιδεικνύουν ευγενή άμιλλα, ως σωστοί βικτωριανοί συνταξιδιώτες.
Κάθε δίσκος των Άγγλων μοιάζει με μια προσεγμένη συλλογή penny dreadfuls, των λαϊκών δηλαδή αναγνωσμάτων τρόμου στη Βρετανία του 19ου αιώνα. Το Grave Mounds Αnd Grave Mistakes είναι η συλλογή των πλέον σκοτεινών και μελαγχολικών έως τώρα ιστοριών, η ηχητική αποτύπωση ενός πλούσιου θεάτρου σκιών.
{youtube}1iL8BSbtRlA{/youtube}
