Body/Head - The Switch

Μπορεί οι επαγγελματικοί και προσωπικοί δρόμοι των Kim Gordon και Thurston Moore να έχουν χωρίσει οριστικά, αλλά φαίνεται πως, ακόμη κι έτσι, οι δυο τους ακολουθούν παρόμοια καλλιτεχνικά μονοπάτια. Στο τελευταίο του προσωπικό άλμπουμ, ο Αμερικανός κιθαρίστας μας σύστησε έναν νέο, πιο ψυχεδελικό και αφαιρετικό ήχο, ενώ την ίδια «less is more» φιλοσοφία υιοθετεί και η κάποτε μπροστάρισσα των Sonic Youth μαζί με τον Bill Nace, για τον δεύτερο και πιο ενδιαφέρον δίσκο των Body/Head.

To The Switch μοιάζει με αρνητικό αντίγραφο μίας φωτογραφικής λήψης της νεο-ψυχεδελικής σκηνής. Οι κιθάρες έχουν βουτηχτεί σε τοξικά απόβλητα πριν μπουν στον ενισχυτή και γι' αυτό, αντί για ανέμελη ευφορία, προδιαθέτουν σήψη και παρακμή. Οι γκρούβες ακούγονται ως αργόσυρτα, ασήκωτα μοτίβα γιατί έχουν μπει σε σούπερ αργή κίνηση –σαν να σαπίζουν αργά και βασανιστικά για χρόνια– ενώ τα φωνητικά της Gordon καταφθάνουν μουδιασμένα, φθαρμένα και ασαφή, σαν σημαντικά μηνύματα που βγαίνουν από ένα στόμα βουλωμένο με ταινία· εξ' ου και η ομοιότητά τους με μουγκρητά. Το μάξιμουμ αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης συμπυκνώνεται στο συντομότερο κομμάτι του δίσκου, τον βιομηχανικό οχετό του "In The Dark Room", που για κάποιον αόριστο, συνειρμικό λόγο φέρνει στο μυαλό το σπουδαιότερο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν του Twin Peaks (ελπίζω ότι ξέρουμε όλοι σε ποιο αναφέρομαι).

Γενικά, πάντως, το άλμπουμ απευθύνεται στο υποσυνείδητο, στο κρυφό και στο ανερμήνευτο: στο μέρος του εγκεφάλου που συνήθως μένει ανενεργό, ώστε να μας προστατεύσει από επικίνδυνες σκέψεις. Και θα μπορούσε να φέρει το λάβαρο αυτό ως πρόφαση για έναν ξεχαρβαλωμένο, τέχνη-για-την-τέχνη ήχο, ο οποίος θα ικανοποιούσε μόνο τους «δεν ξέρεις εσύ από αυτά», εξυπνάκηδες. Αλλά όχι· η οικονομία και η πειθαρχία που επιδεικνύει η δυάδα, διατηρεί συνεκτικό, συμπαγές και αυθεντικό το τελικό αποτέλεσμα. Φυσικά, υπάρχουν στιγμές, ειδικά στα δύο δεκάλεπτα και βάλε κομμάτια, όπου τα πράγματα ξεφεύγουν επικίνδυνα. Πάντα όμως υπάρχουν ορατοί λόγοι οι οποίοι μετατρέπουν τέτοιες κινήσεις σε ουσιαστικό πειραματισμό κι έτσι δεν χάνονται σε ανούσια φλυαρία.

Οπωσδήποτε, δεν είναι ένας ευχάριστος δίσκος το The Switch –τουλάχιστον με τη συμβατική έννοια του όρου. Είναι ένα άλμπουμ που μοιάζει με ανοιχτό σε ερμηνείες σχόλιο πάνω στην τοξική πραγματικότητα, με σουρεαλιστικές, συμβολικές πινελιές, που παραπέμπουν στην Αποκάλυψη. Είναι επίσης ένα ημιτελές έργο, το οποίο δεν απαιτεί τόση προσοχή στις λεπτομέρειες της ροής, όσο μία πιο χαλαρή αντίληψη της ακουστικής εμπειρίας την οποία προτείνει. Όσο για το ιστορικό αρχείο, είναι μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες στην μετα-Sonic Youth εποχή, αν κι αυτό ελάχιστη σημασία έχει σε σχέση με το συνειρμικό βάρος των σκέψεων που πυροδοτεί.

{youtube}SNm9IaWx6LE{/youtube}