Ένα tribute album που αποκαλύπτει, προτείνει και ρισκάρει, χρησιμοποιώντας το «τιμώμενο» έργο ως αφορμή και ξεκίνημα για νέες γαίες...

Παίζει έξυπνα με τη μάτσο μυθολογία των «ισχυρών», παραθέτοντας τραγούδια για αυτοκαταστροφικούς χαρακτήρες που ζουν σε μεγαλουπόλεις, σαν αυτούς που βλέπουμε στους πιλότους των σύγχρονων τηλεοπτικών σειρών...

Με τον David Wyndorf σε τρελά κέφια, βγάζουν έναν γερό δίσκο με μπόλικα sing-along ρεφρέν, που λειτουργεί παράλληλα ως φόρος τιμής στους MC5, τους Stooges και άλλους μεγάλους του Ντιτρόιτ από τα πρώιμα 1970s...

Σκοτάδι βαθύ, δίχως άστρα. Αλλά και ένα ροκ απόλυτα τωρινό, που συμβάλλει στη συζήτηση για το πιθανό μέλλον. Αν και το ζητούμενο είναι πόσοι ακροατές των ημερών μας αντιλαμβάνονται αυτή τη μουσική ως ροκ...

Προσφέρει τη φωνή του Maynard James Keenan στην ωριμότητά της, είναι όμως «λίγο» για το όνομα του συγκεκριμένου γκρουπ –ενώ βάζει και σε σκέψεις για το ποιον του επόμενου δίσκου των Tool...

Κυριαρχεί η μουντή ατμόσφαιρα, ενώ απουσιάζει το μεγάλο hit. Βρίσκει ωστόσο τον τρόπο και αποκρυπτογραφεί όσα θέλησε να εκφράσει ο Jerry Cantrell γύρω από την «αύρα» του Σιάτλ...

Μια εμπειρία υπερδιαστατική με νύξεις για τη μεγάλη κρυπτοζωολογική περιπέτεια του 20ού αιώνα, όπου βόμβοι, αναλογικά ηλεκτρονικά και επιτόπιες ηχογραφήσεις συμπράττουν με φυσικά όργανα και στρογγυλές μελωδίες...

Ο frontman των Wilco καταθέτει 11 τραγούδια για τον θάνατο, τον εθισμό στα ναρκωτικά και την απώλεια του νοήματος μέσα στον χρόνο, στέλνοντας ένα μήνυμα σκληρό και αληθινό, αλλά όχι μελοδραματικό...

Αν και περισσότερο διαχειρίζεται, παρά προτείνει, αποδεικνύεται δίσκος επί της ουσίας λαϊκός, με τραγούδια κατασταλαγμένα και με αμεσότητα στον στίχο...

Samples από ομιλίες του Ντόναλντ Τραμπ φτιάχνουν ένα δυστοπικό περιβάλλον, με τον Al Jourgensen να αποδεικνύει ότι «δαγκώνει» ακόμα, έστω και αν τα δόντια δεν είναι πια τόσο κοφτερά όσο στα χρόνια του Psalm 69...

29 χρόνια μετά το One Small Voice επιστρέφουν με καλοραμμένα νέα τραγούδια, με τα οποία όμως απλά διαχειρίζονται αξιοπρεπώς όσα στη διάρκεια της απουσίας τους έγιναν δεδομένα στο progressive metal ύφος...

Ωραία γήινη μουσική, για καθημερινούς φθαρτούς (ή φθαρμένους) ανθρώπους, χωρίς νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες του κλασικού Songbook...

Υπάρχουν αρκετές «ειδικές συνθήκες» για να προσεγγιστεί ο δίσκος, όμως στέκει ως δείγμα της διαχρονικής κλάσης της Βρετανίδας ερμηνεύτριας –χώρια που δύσκολα επιτυγχάνει κανείς σε τέτοιες τολμηρές διασκευές...

Συγκέντρωση έργων για το θέατρο, το σινεμά και τον χορό σε ένα σύνολο ήσυχο και ήμερο, το οποίο διαθέτει μεν ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά χαρακτηρίζεται και από απουσία έξαψης...

Ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με το zeitgeist, δίνει όμως μερικούς ακόμη κιθαριστικούς ύμνους για indie kids που δεν μεγάλωσαν και δυσκολεύονται να καταλάβουν πότε τους έκλεψε τη γκόμενα ο χίπστερ της γειτονιάς...

Παρά τις αφρώδεις μπασογραμμές και την ευφορία που προσωποποίησε η επιτυχία του "Tints", το άλμπουμ χάνεται προσπαθώντας να αγγίξει τον Μύθο του Funk και συντρίβεται από το βάρος των ίδιων του των φιλοδοξιών...

Αν και δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα το Under Τhe Red Cloud (2015), είναι ένας συμπαγής και περιεκτικός δίσκος, αντάξιος του παρελθόντος του φινλανδικού γκρουπ...

29 χρόνια μετά το Time Will Tell, ξαναπιάνουν το νήμα του US metal και πετυχαίνουν να γράψουν τραγούδια που δεν ακούγονται παρωχημένα, αν και ανήκουν ξεκάθαρα σε μια άλλη εποχή...

Απογοητευτικό σημείο εκκίνησης για μια νέα φωνή για την οποία όσοι ασχολούνται με το ελληνικό τραγούδι ρώτησαν φέτος σε κάποια φάση «ποια είναι αυτή;», ακούγοντάς τη στο ραδιόφωνο...

Συνεργασία θρυλική για τα ελληνικά δρώμενα, με διπολική ωστόσο υπόσταση, καθώς στην πράξη ο περίφημος κιθαρίστας των Sonic Youth ίσως να μη συνεισφέρει όσα υπόσχεται στη μαρκίζα...