Nobody Wants To Be Here & Nobody Wants To Leave τιτλοφορούνταν το προηγούμενο άλμπουμ των Σκωτσέζων Twilight Sad, από την κυκλοφορία του οποίου πέρασαν κιόλας 5 χρόνια. Ο τίτλος μάλλον αντικατόπτριζε το περιεχόμενο: η μπάντα ακουγόταν αβέβαιη και ξοδεμένη, χωρίς ορατούς στόχους και με ηττοπαθή διάθεση. Κι όμως να τη πάλι, να επιστρέφει ως εκ θαύματος στη δισκογραφία.
Πολλά συνέβησαν στο μεσοδιάστημα. Ένας ντράμερ έφυγε κι ένας άλλος ήρθε στη θέση του, το γκρουπ αποφάσισε να διαλυθεί αλλά το ξανασκέφτηκε από τη στιγμή που ο Robert Smith όχι μόνο έπλεξε το εγκώμιό τους μα τους πήρε και ως support στις συναυλίες των Cure. Πιο μετά, χτύπησε η τραγωδία: ο Scott Hutchison των Frightened Rabbit –στενός φίλος της μπάντας– έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Μιλάμε για εξελίξεις που θα άλλαζαν την ψυχολογία οποιουδήποτε, πόσο μάλλον μιας καλλιτεχνικής ομάδας που χαρακτηρίζεται από μια έντονη ροπή προς το δράμα.
Όλα αυτά περνάνε πάντως με θετικό τρόπο στο It Won/t Be Like This All The Time. Υπάρχει, κατ’ αρχάς, μια αίσθηση ότι η συγκέντρωση και η αποφασιστικότητα του σχήματος είναι και πάλι εδώ, ότι το πάθος έχει επίσης επιστρέψει. Πολλά από τα τραγούδια στηρίζονται στον καλπασμό των τυμπάνων και στο ανεβασμένο τέμπο, το οποίο χαρίζει στον ήχο μια αίσθηση επείγοντος. Οι κιθάρες δίνουν κι αυτές το δικό τους παρών, τα πλήκτρα επίσης. Και ο δίσκος συνολικά κυλάει με πυγμή, με τη μπάντα να δείχνει ότι είναι εδώ για να επικρατήσει, για να δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Σύμφωνα με δηλώσεις τους, οι Twilight Sad ήθελαν να φτιάξουν τραγούδια που θα λειτουργούν καλά πάνω στο σανίδι: υλικό που θα θέλουν και θα μπορούν με ζέση να το παρουσιάσουν ζωντανά. Εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί το πράγμα να λειτουργεί, έτσι ακριβώς.
Όμως, παρότι η φλόγα των Twilight Sad, σε κομμάτια όπως τα “Vtr”, «I/m Not Here [Missing Face]”, “Keep It All To Myself” και “Let/s Get Lost”, όντως καίει πιο λαμπρή και συμπυκνωμένη από την προηγούμενη φορά, δεν παύει να είναι μια φλόγα γνωστή, οικεία –σε υπερβολικό βαθμό ίσως. Και πάλι το δράμα επικρατεί: εκείνο το απροσδιόριστο, φλου δράμα. Οι στίχοι του James Graham είναι ξανά γεμάτοι από αφηρημένες εικόνες, γκράντε δηλώσεις και μυστικοπαθείς αναφορές, δακρύβρεχτα κι επίμονα ερωτήματα που απευθύνονται ποιος ξέρεις σε ποια/ποιον και γιατί. Αν συνυπολογιστεί και η απουσία κάποιας μεγάλης μελωδικής προέλασης, μένει και πάλι μια αίσθηση ότι το γκρουπ, όσο κι αν προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι εξελίσσεται, δεν το καταφέρνει ουσιαστικά.
Έχουν συζητηθεί πολύ οι Twilight Sad, πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο, από τη στιγμή που μιλάμε για μια μικρομεσαίας απήχησης μπάντα από την κατσούφα Σκωτία. Το σκοτάδι και η τραγωδία είχαν πάντα το πιστό κοινό τους, και το υπέροχα ποιητικό όνομα υπό το οποίο επέλεξαν να δρουν παίζει κι αυτό τον ρόλο του. Όμως η ίδια τους η δράση δεν αποδείχτηκε ποτέ ακριβώς ποιητική, έτσι όπως κινήθηκε από 'δω κι από 'κει, τη μία στο shoegaze, την άλλη σε κάτι καραμπινάτους «ραντιοχεντισμούς», τώρα με μια «κιουρίστικη» εσάνς, πάντα μέσα στην αναβιωτική, πυκνή post-punk αχλή. Οδηγούμενη, θα 'λεγε κανείς, από μια ψυχολογία «εφαψία», κι έτσι όπως επέλεξε να χάνεται σε μια γενικόλογη έκφραση που θα μπορούσε να ταιριάξει σε όλες τις καταστάσεις –και σε καμία.
Οι ίδιοι φαίνεται να το (ξανα)πιστεύουν πολύ αυτό που κάνουν και είναι κάτι που πρέπει να τους αναγνωριστεί. Το θέμα είναι αν μπορούν να πείσουν και κανέναν από τους άπιστους Θωμάδες, εκείνους που δεν ομνύουν στο όνομα της μίας ή της άλλης «ηρωικής» ετικέτας.
Ο τίτλος του νέου δίσκου υπόσχεται, ομολογουμένως, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Το ποια είναι όμως αυτά τα πράγματα και το προς τα πού ενδέχεται να κινηθούν, παραμένει βολικά κι αναμενόμενα αόριστο.
Οψόμεθα.
{youtube}6BW5j3PgW7Y{/youtube}
