Julia Kent - Temporal

Η συνέπεια και η σταθερότητα στη μουσική δημιουργία είναι αξίες που συχνά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, χάριν των φύσει αυθόρμητων συγκινήσεων του εντυπωσιασμού και της έκπληξης. Το εύλογο αυτού του ενστίκτου, όμως, δεν σημαίνει ότι τέτοιες αρετές δεν θα πρέπει να επιβραβεύονται. Και η Julia Kent είναι αναμφίβολα μία περίπτωση που τις διαθέτει.

Σε μια οδό πεπατημένη απ' άκρη σ' άκρη (από την ίδια) πλην όμως θαυμαστά ποιοτική, η Καναδή τσελίστρια κάνει για μία ακόμα φορά εκείνο που άριστα ξέρει: εξερευνά διακριτικά την υπόγεια ποπ δυναμική ενός κλασικού οργάνου και σφραγίζει τα ευρήματα φαρδιά-πλατιά με την προσωπικότητά της. Την οποία δεν απώλεσε ποτέ από τα χρόνια των Rasputina έως σήμερα.

Ο έντονος συναισθηματικός κόσμος των χορδών της (όπως διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας της με τους Antony Αnd The Johnsons), οι δωρικές δομές με τα ιντερμέδια των αυτοσχεδιασμών στα οποία την οδηγεί η δεξιοτεχνία της, μα και τα ήπια ηλεκτρονικά στοιχεία –ακόμα πιο ήπια από τα τελευταία της δισκογραφικά πονήματα– είναι όλα παρόντα και στο Temporal. Ένα άλμπουμ 7 σημείων, προορισμένων να επενδύσουν χοροθεατρικές παραστάσεις.

Αυτό είναι και το δεύτερο στοίχημα που κερδίζει εδώ η Kent: να χαρίσει το πολυπόθητο «αυθύπαρκτο» σε συνθέσεις με σκηνικό φόντο.

Δεν λείπουν βέβαια οι νυγμοί επικού στόμφου –για παράδειγμα στο εναρκτήριο 12άλεπτο ταξίδι του "Last Hour Story"– πλην όμως αυτός συγχωρείται, λόγω του κλασικότροπου του είδους· άλλωστε δεν φτάνει ποτέ σε σημεία. Στο "Imbalance" και στο "Floating City" η Kent εκτελεί μερικές ευπρόσδεκτες ασκήσεις ισορροπίας στα βραχώδη όρη της techno υφολογίας, ενώ στην πιανιστική κατακλείδα του "Crepuscolo" συμπυκνώνεται όλος ο εσωτερικός της διάλογος με το παρόν, το μέλλον και την ίδια την προσωρινότητα της ύπαρξης.

Στο Temporal η Julia Kent βρίσκεται λοιπόν να επιπλέει σ’ ένα παζλ συναισθημάτων, τα κομμάτια του οποίου ενώνει η αρμονική οικειότητα του ήχου της. Αξίζει και πάλι να κολυμπήσουμε μαζί της.

{youtube}BagMJGcmbZ8{/youtube}