Γιατί δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμη τα πάντα, αλήθεια;
Εύλογη απορία. Τη θέτει και ο Bradford Cox με τη γνωστή του παρέα στην 8η δισκογραφική τους προσπάθεια, χωρίς όμως να αναζητούν αληθινές απαντήσεις. Κυρίως καταγράφουν τα γεγονότα, με αφαιρετική, δημοσιογραφική γραφή: άνοδος της ακροδεξιάς, έξαρση της βίας, οικολογική καταστροφή, βλαβερή νοσταλγία, θάνατος. Είναι απορίας άξιον, λοιπόν, πώς η ανθρωπότητα εξακολουθεί να υπάρχει, σύμφωνα με τους Deerhunter.
Παρά την καχυποψία που δημιουργεί αυτό το ξαφνικό, μαζικό ενδιαφέρον του εναλλακτικού κόσμου για την κατάσταση του πλανήτη, δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Αμερικανό frontman για θεματική καπηλεία. Ακόμη κι αν οι προβληματισμοί του δεν ήταν ποτέ εμφανώς κοινωνικοπολιτικοί στις μέρες των κιθαριστικών, εφηβικών ονειρώξεων που έχτισαν το όνομα Deerhunter, διαφαινόταν η υπαρξιακή αγωνία. Ακόμη και αν ο χάρτης αναφορών του συγκεκριμένου δίσκου μαρτυρά ημιμάθεια και Google «σοφία», φαίνεται ότι οι εκκλήσεις για βοήθεια προέρχονται από ένα αληθινό μέρος. Ακόμη και αν οι Deerhunter αναθεματίζουν τη νοσταλγία, ενώ η ίδια τους η μουσική στέκεται με το ενάμιση πόδι σε αυτήν, μοιάζει να το κάνουν αυτοσαρκαστικά.
Με λίγο διαφορετικά λόγια, μπορεί οι στίχοι για τη Ρωσική επανάσταση με αφορμή μία φωτογραφία (“Death In Midsummer”), η δολοφονία της Βρετανίδας πολιτικού Jo Cox (“No One’s Sleeping”) και ο θάνατος του James Dean (“Plains”) να μοιάζουν με χιπστερούλικα τσιτάτα –τα οποία κρύβουν επικίνδυνη ιστορική άγνοια– αλλά με κάποιον τρόπο συνθέτουν τελικά ένα ειλικρινές, ενιαίο αφήγημα. Το οποίο φαντάζει με τον ατελείωτο εφιάλτη στο μυαλό του Bradford Cox.
Θα ήταν στενόμυαλο βέβαια να μείνουμε μόνο σε αυτήν την πτυχή του Why Hasn’t Everything Already Disappeared?, από τη στιγμή που εδώ υπάρχουν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει το γκρουπ από την εποχή του δίσκου-σταθμού για το indie Halcyon Digest. Δεν είναι ότι σημειώνεται πραγματική συνθετική πρόοδος, έχουμε όμως μία συλλογή 10 τραγουδιών η οποία συμπυκνώνει περιεκτικά και πειστικά όλες τις διαφορετικές φάσεις που έχει περάσει η μπάντα από τη δημιουργία της πίσω στο 2001. Υπενθυμίζοντας έτσι σε παλιούς φίλους γιατί αξίζουν ακόμη την προσοχή, αλλά και κερδίζοντας καινούριους, μέσα από ένα άλμπουμ ιδανικό για μία πρώτη ουσιαστική γνωριμία με το Deerhunter σύμπαν.
Υπάρχουν λοιπόν εδώ τραγούδια που ανανεώνουν την πιο πρόσφατη εμμονή του Bradford Cox με τα ηλεκτρονικά των 1980s (“Greenpoint Gothic”), κάποια (“What Happens To People?”, “Nocturne”) που μοιάζουν με χαμένες ηχογραφήσεις ανάμεσα στο Microcastle (2008) και στο Halcyon Digest (2010) –τότε που οι Deerhunter έγραφαν την πιο απολαυστική dream pop– psych garage nuggets όπως τα φαντάστηκαν στο Monomania του 2013 (“Futurism”) και αρχετυπικά δείγματα της αισθητικής τους, που συνοψίζουν όλα τα παραπάνω ("Element"). Αν διαφαίνεται κάτι το διαφορετικό, ίσως να ευθύνεται η ανάμειξη της Cat Le Bon στην παραγωγή: τα μπαρόκ πιανάκια στο εναρκτήριο “Death In Midsummer” και τα φωνητικά της στο “Tarnung” (γραμμένο από τον κιθαρίστα Lockett Pundt), είναι οι δύο πιο ηχηρές ενδείξεις της μάλλον ανεπαίσθητης παρουσίας της.
Μετά από αρκετές ακροάσεις, τείνω στο ότι είναι λογικό οι indie ογκόλιθοι των '00s να περνούν μια αθόρυβη υπαρξιακή κρίση, τώρα που το zeitgeist δεν τους ευνοεί πια και το κοινό τους σταθερά συρρικνώνεται. Αναζητούν έτσι τη θέση τους στο σύγχρονο μουσικό παζλ. Και κάθε περίπτωση αντιδρά διαφορετικά σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα.
Για τους Deerhunter, η απάντηση που δίνει το Why Hasn’t Everything Already Disappeared? είναι η επιστροφή στις εμμονές, στις νευρώσεις και στις πυρηνικές, συνθετικές αρχές του ηγέτη τους. Άλλωστε είναι αυτές που τους ξεχώρισαν ως μία από τις σημαντικότερες μπάντες στον indie ήχο της προηγούμενης δεκαετίας. Έτσι, η νέα τους δουλειά ακούγεται ταυτόχρονα ως διαυγής ανασκόπηση του παρελθόντος, ως αδυναμία κατανόησης του παρόντος και ως (ανησυχητική) άρνηση του μέλλοντος.
{youtube}zG2TgCuMcjM{/youtube}
