Ένα μετρημένο, φυσιολατρικό ντεμπούτο, βγαλμένο από μια παράλληλη black metal διάσταση, στην οποία οι Ulver δεν άλλαξαν ποτέ ύφος και καλά κρατούν τόσο το tape trading, όσο και τα φωτοτυπημένα zines...

Διασκευάζουν ολόκληρο τον δίσκο του 1968, φτάνοντας σε ένα ομιχλώδες υβρίδιο από βουνίσια folk, σκονισμένη country και ψυχεδελικό bluegrass –όλα περασμένα μέσα από ένα dream pop φίλτρο...

Μακριά πλέον από τον συμφωνικό metal ήχο των πρώτων κυκλοφοριών, η μπάντα της Sharon Den Adel περιπλανιέται στο pop/rock πεδίο με αρκετή επιτυχία, σπάζοντας παράλληλα την 5ετή σιωπή που ανησύχησε τους οπαδούς...

Το πραγματικά πετυχημένο ηχόχρωμα αυτού του δίσκου έρχεται να μας πείσει να ξανα-ματα-ξεσκονίσουμε το ρεμπέτικο παρελθόν: από τη δική μας σκοπιά, αλλά με τους δικούς του όρους...

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να περάσεις καλά με το νέο άλμπουμ του βολιώτικου γκρουπ, που όμως μάλλον τίμια συντήρηση δυνάμεων κάνει, σε μια χρονική στιγμή που περιμέναμε να μας τινάξουν τα μυαλά στον αέρα...

Άχαρη, άοσμη, επίπεδη και κούφια επιστροφή, με τραγούδια για την ουρά των τυριών στο σούπερ μάρκετ γεμάτα R'n'B κολπάκια, μα δίχως ούτε μία μελωδία της προκοπής...

Φεγγαράδες με γλυκιά και κομματάκι νοσταλγική διάθεση εναλλάσσονται με μεταγραφές από το διεθνώς διάσημο παρελθόν, σε έναν δίσκο που δεν διακυβεύει μεν τη μίνιμουμ ποιότητά του, μα δεν προσφέρει κάτι παραπάνω...

Οι Σκωτσέζοι πιστεύουν ξανά σε αυτό που κάνουν, απουσία όμως κάποιας μεγάλης μελωδικής προέλασης, μένουν και πάλι μέσα στην αναβιωτική post-punk αχλή και στο απροσδιόριστο, φλου δράμα...

Ο έντονος συναισθηματικός κόσμος που η Καναδή τσελίστρια φανέρωσε στις μέρες των Antony Αnd The Johnsons, βρίσκεται να εκτελεί μερικές ευπρόσδεκτες ασκήσεις ισορροπίας στα βραχώδη όρη της techno υφολογίας...

Μπορεί να έχει τα ζητήματά του ο νέος τους δίσκος, όμως επαναφέρει το χιπ χοπ ως καυλωμένη τέχνη ανελεύθερων παιδιών, κόντρα στον κάθε 6ix9ine και στους ράπερς του υπαρξιακού τίποτα με τα πολλά YouTube views...

Ο Bradford Cox ξορκίζει το zeitgeist που δεν ευνοεί πια τους indie ογκόλιθους των '00s με μια επιστροφή στις εμμονές, στις νευρώσεις και στις πυρηνικές αρχές που έχτισαν το όνομα της μπάντας...

Με τη συνδρομή του αείμνηστου Mark Shelton των Manilla Road, οι Αθηναίοι παραδίδουν μια δουλειά που μυρίζει σελίδες παλιών εκδόσεων fantasy βιβλίων και απηχεί επικές ταινίες των 1980s σαν τον Κόναν και το Εξκάλιμπερ...

45 χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, τα μαγκριτικά αυτά πλάσματα μοιάζουν να έχουν την ίδια με τότε ανησυχία και όρεξη να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους...

Παρότι καλοστημένο, με αξιόλογη παραγωγή και με καλές στιγμές, μοιάζει ανήμπορο να ξεφύγει από μια πολύπλοκη, ελιτίστικη pop, η οποία περισσότερο εκβιάζει τον εντυπωσιασμό, παρά τον κερδίζει...

Ο αλαζόνας Kanye West θα μπορούσε να πάρει μερικά μαθήματα από αυτόν τον πιτσιρικά από την Ατλάντα, με τον μαστουρωμένο νιχιλισμό και την καλή ισορροπία ανάμεσα στην αδρεναλίνη και στη σκοτεινιά...

Τα γράφουμε στα μούσια μας όλα, πάρτε τραγούδια για μπύρες, ουίσκι και χορό στις συναυλίες μας...

Αναπαριστούν επιτυχώς εκείνο τον άτεχνο μα μανιασμένο πρωτο-thrash metal ήχο που τους καθιέρωσε, όμως η αυθεντική ζωώδης εντύπωση μετατρέπεται πλέον σε στυλ...

Πρόσκληση καταβύθισης σε μια μουσική που χρειάζεται κόπο για να παρακολουθήσεις όπως της αξίζει, αποδεικνύεται όμως ικανή για βαθιά υπαρξιακή αναστάτωση...

Ο κάποτε μπροστάρης των Beta Band επιστρέφει με ένα άλμπουμ καταδικασμένο θαρρείς σε μία τετράγωνη, μονότονη και άνοστη συμβατικότητα...

Δαμάζουν τα καρδιοχτύπια τους και μαθαίνουν να τα απολαμβάνουν, καλώντας μας συνάμα να κάνουμε το ίδιο, ώστε να περιπλανηθούμε κι εμείς στο ηλεκτρονικό βασίλειο που έχουν οικοδομήσει την τελευταία πενταετία...